“Στου Μπελαμί το ουζερί” τραγουδούσε ο σερ-Μπιθί, από τη μνήμη των νεότερων, ωστόσο, απουσιάζει η εικόνα του ιστορικού στεκιού, που στις αρχές του περασμένου αιώνα έγραψε τη δική του ιστορία στις μέρες και τις νύχτες της Πειραϊκής. Το νεοκλασικό κτίριο, με την αισθητική του πάλαι-ποτέ αστικού καφενείου, φιλοξένησε την πιο πολύχρωμη περαντζάδα μιας café society που συνδύαζε τον πολλά βαρύ με το ούζο, τον μεζέ και το λουκούμι, σε μια δημοκρατικότατη μάζωξη από ρεμπέτες και αστούς, διανοούμενους και ανθρώπους του λιμανιού, κοκότες και παρθένες ντεμπιτάντ, διασημότητες και ανθρώπους της διπλανής πόρτας που έγραψαν τα δικά τους χιλιόμετρα καθημερινής ιστορίας στον πεζόδρομο, κάτω από τις μουριές.
