Το κείμενο αυτό δεν είναι η ιστορία των Triffids ή των Blackeyed Suzans – αυτή μπορεί εύκολα να βρεθεί σε ποικίλες πηγές, διαδικτυακές ή μη. Είναι ένας φόρος τιμής στον ίδιο τον David McComb ως poet laureate της αυστραλέζικης σκηνής.
Τον Φεβρουάριο λοιπόν του 1962 γεννήθηκε στο Περθ της Αυστραλίας ένας συνθέτης με σπάνια ποιητική φλέβα, καθώς μόνο με ποιητικούς όρους μπορεί κανείς να αντιληφθεί κανείς (και να εκτιμήσει) στο έπακρο τη μουσική και τους στίχους του David McComb. To αξεδιάλυτο δέσιμο ανάμεσα στον στίχο και στη μελωδία, που είναι συνήθως πλημμυρισμένη με μπόλικο λυρισμό.
Δεν είναι μόνο τα γνωστά –και μη εξαιρετέα- “Wide Open Road” (έχει γραφτεί πιο ταξιδιάρικο κομμάτι για τις απέραντες εκτάσεις της αυστραλιανής ενδοχώρας;) ή το “Burry Me Deep In Love” (με τη σχεδόν gospel πνευματικότητά του). Η στιχουργική παραγωγή του McComb, που επαναλαμβάνω ότι αναδεικνύεται από τις ενορχηστρώσεις, είναι εν γένει ζηλευτή. Το “Seabirds” για παράδειγμα από το Born Sandy Devotional του 1986:
“No foreign pair of dark sunglasses will ever shield you
From the light that pierces your eyelids
The screaming of the gulls
Feeding off the bodies of the fish
Thrashing up the bay till it was red
Turning the sky a cold, dark colour as they circled overhead”
Ή το "One Soul Less On Your Fiery List" από το In The Pines επίσης από το 1986:
“My eyes are filled with light
My feet can't touch the ground
From up here I can see the sights
Of my hometown city burning down
Now its blazes follow me house by house
And my legs they buckle under me
But I don't mind, I'll sing the old song of joy
For I know why and why it had to be”
Ή το “Raining Pleasure” από το ομώνυμο ΕP του 1984
“Trail through the wilderness
Dryest season known to us
Think about you all the time
Trail through the symphonies
Dryest season known to us
Dreamed I saw it all come down
Dreamed I saw my pleasure raining down
Salty lips to taste
Skin to touch
Nothings matters very much
In your arms it's a raining pleasure
I believe it's raining pleasure”
Η, βεβαίως, το “Red Pony”, από το Treeless Plain του 1983:
“Red pony, it's a gift from me / from me to you
Ride it well my love, hold your head up high / across this land
Sand in your eye, sun upon your back
Next to you my love /all colours turn to black
Blind pony, it is a gift from me / from me to you”
Όπως ο Dylan ή ο Van Morrison πριν από αυτόν, ή ο συγκαιρινός του Nick Cave, ο David McComb στις καλύτερες του στιγμές, ήταν ικανός να γονιμοποιεί το ποιητικό υποκείμενο, όχι αυτόνομα, αλλά σε πλήρη συνέργεια με τη μουσική, πάντα λυρική, χωρίς όμως να αποστρέφεται τον θόρυβο και την παραμόρφωση στις κιθάρες. Η διαπίστωση αυτή αφορά την καλύτερή σύνθεση των Triffids, αυτή δηλαδή που ηχογράφησε το “Born Sandy Devotional”: David McComb (φωνητικά, κιθάρα, κήμπορντς), "Evil" Graham Lee (pedal & lap steel guitar), Martyn Casey (μπάσο), Jill Birt (φωνητικά, κήμπορντς), Robert McComb (βιολί, κιθάρα) Alsy MacDonald (τύμπανα). Και, βεβαίως, ο McComb, επιβλητικός αλλού, χαμηλόφωνος κατά περίσταση, ήταν ένας ερμηνευτής «της μεθόδου», δηλαδή δεν τραγουδούσε απλώς, αλλά βίωνε τους στίχους του, ταυτιζόταν μαζί τους, χωρίς αυτοί να είναι κατ’ ανάγκη αυτοβιογραφικοί.
Είναι κλισέ και κάπως ρομαντική η αντίληψη ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να «πληρώνει» με ξέδωμα ζωής την τέχνη του. Δεν θέλω να υπεισέλθω αναλυτικά στα ιατρικά προβλήματα που αντιμετώπισε (αλκοόλ, drugs, μυοκαρδίτιδα). Ο David McComb έφυγε νωρίς, τον Φεβρουάριο του 1999, μόλις στα 37 του χρόνια, χωρίς ενδεχομένως να έχει προλάβει (όχι απλώς να εξαντλήσει) αλλά να ξεδιπλώσει στο έπακρο το ταλέντο. Η Ιστορία όμως δεν γράφεται με αν. Θα τον θυμόμαστε (και θα τον ακούμε εσαεί) γι’ αυτά τα πολύτιμα που μας άφησε.
“I'm setting you free
Giving you change, giving you keys
I'm setting you free
Lifting you up, letting you see
What you've become, what you could be
You are all that I have but I'm setting you free”
