ΑΡΘΡΑ

Διανύουμε το διάστημα στο οποίο κλείνουν τα ραδιόφωνα. Τα οποία ούτε φέτος υποστήριξαν θερμά τον εγχώριο ανεξάρτητο μικρόκοσμο (ψάχνουν κι αυτά να παίζουν το μεγάλο χιτ, αλλά οι ντόπιες μπάντες δεν το παράγουν βλέπετε). Πάντως σε αυτό το χαλαρό κλίμα θα κινούνται για τις υπόλοιπες 6 εβδομάδες οι εταιρίες, οι μηχανισμοί προώθησης, τα ραδιόφωνα και τα media της εγχώριας δισκογραφίας.

Τέτοιες μέρες, η θερινή ραστώνη αποτελεί μια μορφή δικαιολογίας για όσους δεν πρόλαβαν να δουλέψουν όσο ήθελαν νέα πρότζεκτ (ίσως γιατί ξόδεψαν τον χρόνο στην ασφάλεια της εγχώριας εντεχνίλας, που και φέτος θερίζει κάθε πόλη και χωρίο όπου κάθε παράγοντας κλείνει 2 live acts και βαφτίζει το βράδι «φεστιβάλ»), για όσους δεν έχουν το οικονομικό κίνητρο να δουλέψουν όσο πρέπει πάνω σε νέες εναλλακτικές μορφές μουσικής, αλλά και για όσους αδιαφορούν για την κατανάλωση της διαφορετικής μουσικής που συμβαίνει δίπλα τους, κυρίως γιατί προτιμούν να μαζεύονται σαν τη μύγα στο σκατό και να το παίζουν ροκ στα λάιβ των Scorpions.

Για το υπόλοιπο 1%, προτείνονται οι ακόλουθες εκδηλώσεις και δίσκοι τελευταίας εσοδείας. Singles και δείγματα από τα άλμπουμ που παρουσιάζονται και έχουν ήδη κυκλοφορήσει στο Spotify Playlist της στήλης
https://open.spotify.com/track/5Dsq6ZQRoHCE56oRpSGbDm?si=Rc-F1fLkQSmKDXgcExiE1A

Στην Κούβα, όπου διακινούν τη νέα μουσική πληροφορία μέσω του σκληρού δίσκου "El Paquete", τα πράγματα θαρρώ είναι πιο συναρπαστικά από τον σκοταδισμό τον οποίον επιβάλουν στη χώρα μας οι μονοκοτυλήδονοι οργανισμοί μουσικού ενδιαφέροντος. Και ας λέτε εσείς ότι τα φεστιβάλ μας αυξάνονται τα καλοκαίρια. Ακόμα πρέπει να ξέρεις πού να ψάξεις -και μάλιστα πολύ- για να βρεις μουσική που δεν ακολουθεί την πεπατημένη.

Parties / Events / Festivals

- Kυριακή 22/7 Η φοβερή περίπτωση του Κυριάκου Σφέτσα και των Greek Fusion Orchestra στο Ζάππειο

- Παρασκευή 27/7 Lilis Dimitris & Costas Argyriou DJ set στο Τiki Bar Athens

- 27, 28 + 29/7 Τhree days in Aegina με τον Αlexis Taylor των Hot Chip, τον Κορμοράνο, την Σtella, τα Όρη, τους Laternative και άλλους.

- 30/7 με 6/8 Saristra Festival στην Κεφαλονιά και Seanema Οpen Air Festival, επίσης στην Κεφαλονιά

- 2, 3, 4 +5/8 Φεστιβάλ Φέγγαρος 2018. Διακοπές μετά σοβαρής μουσικής στην Κύπρο.

5 singles

1. Maestro - Μountains Of Madness (Tigershushi)

Μέρος του ίδιου πακέτου που περιλαμβάνει το indie dance remix του Joakim στο "Fun House" των Montevideo και του Yuksek στο "Harmony" των Maestro, είναι και αυτή η electro βόμβα που δεν έχει το έχει σε τίποτα να πονέσει αυτιά κάτω από δυνατές εντάσεις.

2. Detroit’s Filthiest - G Funk (Motor City Electro Company)

Τα ίδια just gazing hands του promo cover  αφήνω στο τραπέζι, με τη σιγουριά πως ο Detroit’s Filthiest είναι ό,τι πιο βρώμικο και σέξι έχει βγάλει το Ντιτρόιτ από τις καλές εποχές του Moodyman. Όλα τα σωστά party φέτος το καλοκαίρι ξεκινάνε με αυτό. Κυκλοφορεί 27/7. Δείγμα στο beatport link εδώ. 

3. Verner - Crash Of The Web Era ΕΡ (Quartet series)

Εδώ δίπλα, στην Ιταλία, κάνει τη φασούλα του το νέο jazz funk τρίο των Verner, οι οποίοι ξέρουν τι να κρατήσουν από τον αναλογικό ήχο των 1970s/1980s και πώς να το μπερδέψουν με το e-funk, τη disco και τις ηλεκτρονικές λούπες. Το είδος του ΕΡ για το οποίο οι Gilles Peterson και Mr. Z βγάζουν καπέλο. Το "Tecladista" στη Spotify λίστα.

4. Mijo & Local Suicide - Edo Kai Tora (Roam Recordings)

Είναι η φωνή της Vamparela που κάνει το gothο/darko beat του Mijo να παίρνει διαστάσεις καλτ άνθεμ. Τρανή απόδειξη της no wave/dark έκρηξης που συμβαίνει στη χώρα μας. Το κομμάτι αποτελεί τριλογία μαζί με το "Olokav" από Πράσινη Λεσβία και το "Σαμπάνιες Και Φράουλες" από Dirty Seconds. Kυκλοφορεί 20/7, διαθέσιμο SoundCloud link.

5. Billy Pallis - Town 56

Έλληνας κιθαρίστας και παραγωγός της ροκ σκηνής της Νέας Υόρκης. Στο πέρασμα του χρόνου η υπογραφή του τόσο σαν στούντιο engineer, παραγωγός και συνθέτης θα γίνεται όλο πιο βαριά, αν λάβουμε υπόψη το δυνατό ξεκίνημά του σαν συνεργάτης των Max Tribe, Under Order και των Esoteric Sound Studios. Κρίνοντας τόσο από το νεαρό της ηλικίας του, όσο και από τις live εμφανίσεις του με Finding Thomas και Chris Stills, ο Billy Pallis έχει μέλλον. Πρόσφατα εμφανίστηκε μάλιστα στα πλαίσια του Annie Ο music series, σε ένα αφιέρωμα για τον Johnny Hallyday στο Standard Hotel στο East Village. Σε παρόμοιο κλασικό ροκ ύφος και το πρόσφατο digital single του, το οποίο είναι και το ντεμπούτο του. Instrumental rock με κινηματογραφικό χαρακτήρα, εμπνεuσμένο από θέματα όπως το “Beck’s Bolero” και το “Rumble” του Link Wray.

3 Αlbums

1. Kamaal Williams - The Return (Black Focus)

Η επιστροφή του Kamaal Williams γίνεται στο νέο label των Wu-Tang Clan. H φήμη του Λονδρέζου εκτοξεύτηκε χάρη στην ιδιαίτερη προτίμηση που του έδειξε ο Gilles Peterson αρχικά και (λίγο πιο μετά) ετικέτες όπως η Eglo και η Motor City Drum Ensemble. Κοινώς, αν έχεις αυτί για οτιδήποτε συνδέει τη soul/funk με την τζαζ, τη disco και το house, αλλά δεν έχεις ακουστά τον Kamaal, καλό είναι να ξανασκεφτείς πόσο φαν δηλώνεις της εκλεκτικής πλευράς της μαύρης μουσικής.

Στην επιστροφή του, λοιπόν, η οποία συνέβη κάπου στα μέσα του Mάη, τα κλασικά πλέον θέματα συνθέσεων που έγιναν γνωστές από τη δισκογραφία ονομάτων σαν του Roy Ayers ή του Liston Smith, μπερδεύονται με τη χιπ χοπ ρυθμολογία και γίνονται βασικά σημεία fusion αναφοράς. Σε συνδυασμό με το ήδη πολυσυζητημένο background του δημιουργού του, αυτό το νέο πακέτο είναι αφενός ιδιαίτερα εκλυστικό και αφετέρου –όπως επιβάλλεται σε τέτοιες περιπτώσεις, βλ. Kamashi Washington– το συνοδεύουν (όχι άδικα) χαρακτηρισμοί όπως «προοδευτικό», «cosmic» και «έξυπνα αυτοσχεδιαστικό».

Στον βαθμό που κάποιος είτε αφήνει τη μουσική να παίζει στο φόντο, είτε εστιάζει στο κομμάτι δεξιοτεχνίας και ηχητικής προσέγγισης, όντως αυτός ο δίσκος είναι από εκείνους που σε κάνουν να νιώθεις ότι ακούς κάτι ιδιαίτερο και διαφορετικό. Πρακτικά, ωστόσο –και αν τον τοποθετήσει κανείς ξαφνικά στον σωρό των χιλιάδων μηνιαίων κυκλοφοριών– η έλλειψη δυνατών μελωδιών γίνεται ένα έκδηλο αδύνατο σημείο. Αν πέσεις λοιπόν στην παγίδα της γρήγορης ή ευκαιριακής ακρόασης, όσο και αν το hype είναι με τη μεριά του δημιουργού, δεν αποκλείεται να σε απογοητεύσει, ειδικά αν δεν είσαι εξοικειωμένος με το ύφος.

Άρα το κλειδί είναι να του αφιερωθείς. Να καταλάβεις π.χ. σε σχέση με τον προηγούμενο κατάλογο του Kamaal Williams πόσο καλοδουλεμένα είναι αυτήν τη φορά τα πλήκτρα και πόσο κοντά φτάνουν στα σημεία αναφοράς. Πρόσθεσε στην εξίσωση το γεγονός ότι με αυτόν τον δίσκο γίνεται μπροστάρης του ολοένα και ανερχόμενου προοδευτικού jazz ήχου της σκηνής του Λονδίνου και άσε κομμάτια όπως το "Broken Τheme" να κάνουν την δουλειά τους και να σε συνδέσουν με το funk των Wu.

Θα τον δούμε και στα μέρη μας, στην αρχή του φθινοπώρου.

2. DJ Spooky presents Phantom Dancehall (VP)

DJ Spooky aka Paul Miller. Στην ουσία ο άνθρωπος που βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά για τη dancehall κουλτούρα, όταν ο Diplo είναι απασχολημένος να προωθεί τη νέα μουσική από την Αφρική ή να παίζει deep house στα club της Ibiza και στο Cavo Paradiso. Γνωστά reggae θέματα πάνω σε κοφτερά ηλεκτρονικά beats και συνεχόμενα built-ups με μπόλικα EDM effects προσπαθούν να επαναφέρουν στο παιχνίδι το γηπεδικό dancehall που εκφύλισαν οι Major Lazer. Ο Walshy Fire των τελευταίων προσφέρει και τα περισσότερα φωνητικά ή το mic big up όπου χρειάζεται, ενώ στη φάση μπαίνουν και οι Busy Signal, Lady Saw και Garnett Silk. Αν το προτιμώ; Ζούμε σε μια χώρα όπου, με κριτήριο τη μεγάλη καλοκαιρία και τη γενικότερη κακογουστιά την οποία έχει φέρει η μαζική εξάπλωση της μπουζουκοφάσης, το dancehall θα έπρεπε να είναι το club τσιφτετέλι μας –αλλά ακόμα και σαν τέτοιο να πλασαριστεί από το κείμενο, ίσως ο δίσκος να μην μπορεί να το υποστηρίξει. Ισχύει ότι οι επιλογές του Spooky απέχουν αρκετά από το καγκουρο-reggaeton, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν κάνουν και τον ανούσιο κατά τη γνώμη μου θόρυβο.

3. AH-Mer-AH-Su - Star (Dero Arcade)

«...I blame myself for a lot of the things that has happened to me…» 

Με αυτήν τη φράση στον τηλεφωνητή και μια υψίφωνο να ερμηνεύει κάτι γνωστό στο φόντο ξεκινά το ολοκληρωμένο ντεμπούτο της AH-Mer-AH-Su. Πρόκειται για το μουσικό project της καλλιτέχνιδας Star Amerasu και βασίζεται θεματικά στις εμπειρίες της σαν μαύρης trans. Mε τα πρώτα της ΕΡ να κερδίζουν τις εντυπώσεις στον διεθνή μουσικό Τύπο, το Star έρχεται να ολοκληρώσει το βιογραφικό της πακέτο: «a coming of age story», όπως λέει και το δελτίο Τύπου, μέσα από το οποίο ολοκληρώνεται σαν άνθρωπος και εξαγνίζεται σαν προσωπικότητα. Μπορώ να γράφω τέτοιου είδους συναισθηματικές γενικότητες για πάντα, αρκεί να καταφέρω να σας πείσω ότι αυτός είναι ένας πολύ όμορφος και ιδιαίτερος δίσκος, από έναν πολύ ιδιαίτερο άνθρωπο. Οι ποπ μελωδίες φτάνουν και περισσεύουν, τα beats και τα synths από τον παραγωγό της Peaches ξέρουν πώς να πλαισιώσουν απλά αλλά δυνατά ρεφραίν και το background της καλλιτέχνιδας, σε συνδυασμό με τα videos και την αποδοχή της στην queer/trans/POC κοινότητα, φέρνουν αβίαστα στον νου συγκρίσεις με ονόματα όπως Nina Simone ή  Αntony Hegarty.