Η χίπικη αντιπρόταση των μέσων 1960s/αρχών 1970s ανήγαγε την επιστροφή στη φύση σε ιδανικό –η βουκολική ψυχεδελική folk γνώρισε μάλιστα μερικά από τα σπουδαιότερα έργα της τότε. Αλλά, μέσα από τα παραισθησιογόνα, τα κινήματα για τα πολιτικά δικαιώματα και τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις και ασφαλώς μέσα από τη μόδα, οι σύγχρονοι των Kinks ζούσαν στο απόλυτο παρόν. Αντίθετα, ο Ray Davies ήταν ένας ρομαντικός που έμεινε μακριά από τους χίπις και την κουλτούρα του LSD, αδιαφορώντας για τα μουσικά δρώμενα πέραν της δικής του μούσας...
Σημείωση: το άρθρο είναι προσαρμοσμένη αναδημοσίευση από το Sonik
Υπάρχουν σαφείς ομοιότητες της γραφής του Davies περισσότερο με το ρομαντικό κίνημα των αρχών του 19ου αιώνα, παρά με τους σύγχρονούς του τραγουδοποιούς. Ο Lennon μιλούσε για ειρηνική επανάσταση, οι Stones φλέρταραν με τις βίαιες κοινωνικές αλλαγές που πίσω τους κρυβόταν ο Λούσιφερ, οι Who τόνιζαν με θόρυβο το χάσμα των γενεών, αλλά ο Ray Davies προτιμούσε να χάνεται σε ένα τοπίο όπου τίποτε βιομηχανικό δεν έχει θέση. Όπως και οι ρομαντικοί ποιητές μετά τον Wordsworth λάτρεψαν τη φύση και την απλότητα, έτσι και ο Davies αδιαφορεί για το μοντέρνο και τη μόδα. Παρατηρώντας και σκιαγραφώντας καθημερινούς χαρακτήρες, με λεπτό ειρωνικό χιούμορ, με νοσταλγία για μια πιο ανθρώπινη πόλη που χάθηκε, υιοθέτησε μια σχεδόν παιδική, αθώα, παρατηρητική ματιά.
Υπάρχουν βέβαια δύο άκρα στους δίσκους των Kinks, με τα οποία δύσκολα συμβιβάζεται ένας μέσος ακροατής. Όπως ακριβώς από τη μία ο Davis, με πολύ γλυκό τρόπο, αντιπαραθέτει έναν κόσμο πιο αγνό και φυσικό στους στίχους του κι από την άλλη μιλάει για διεφθαρμένους πολιτικούς και για τα νέφη της αιθαλομίχλης στον ουρανό, το ίδιο και στη μουσική του μπορεί εύκολα να πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε όμορφες μπαλάντες και hard rock. Μέσα απ’ αυτές τις αντιθέσεις, όμως, προβάλλει καθαρότερα το ιδανικό του τραγουδοποιού, όπως ακριβώς έκανε και ο Γουίλιαμ Μπλέικ –για να επανέλθουμε στη σύγκριση με τους ρομαντικούς– αντιπαραβάλλοντας τα «Τραγούδια της Αθωότητας» με τα «Τραγούδια της Εμπειρίας», θέλοντας να αναδείξει τον προορισμό του ανθρώπου που χάνεται μεταξύ της παιδικής αθωότητας και της φθοροποιού εμπειρίας.
Ο Davies φοβάται το χάσιμο της ατομικότητας, του πραγματικού εαυτού μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι, το οποίο χαρίζει πλαστές ταυτότητες για κάτι που επιβάλλεται από τον περίγυρο να είσαι και διαφθείρει την αθωότητα μέσα από τα θέλγητρα που προσφέρει ο μοντέρνος κόσμος. Προτιμά να ασχοληθεί με τους περιθωριακούς και τους απροσάρμοστους, παρά με τον ισοπεδωμένο, δίχως ταυτότητα άνθρωπο που είναι ένας απλός κρίκος μιας ομοιόμορφης αλυσίδας. Το άλμπουμ των Kinks Misfits (1978) έχει πολλές απαντήσεις σ’ αυτό.
Ο Nick Cohn, στο βιβλίο του Rock From The Beginning (1969), όπου αποτιμά το rock στην εξέλιξη των μουσικών και κοινωνικών δεδομένων, γράφει ότι οι Kinks «ξεκίνησαν ως οι χειρότεροι και κατέληξαν, απλά, οι καλύτεροι». To 1974 η Chrissie Hynde –πριν γνωρίσει και αποκτήσει παιδί με τον Ray Davies, πριν καν σχηματίσει τους Pretenders– έγραψε στο New Musical Express (όπου δημοσιογραφούσε) ότι ο Ray «είναι ο τελευταίος των αληθινών Ρομαντικών».
Τάδε έφη Ray Davies
«Αν επρόκειτο να ξαναζήσω τη ζωή μου, θα άλλαζα και το παραμικρό απ' ότι έχω κάνει».
«Το γράψιμο τραγουδιών άλλαξε όταν τα συγκροτήματα άρχισαν να περνάνε πολύ χρόνο στο στούντιο».
«Κανείς δεν μπορεί να διεισδύσει στον νου μου. Το μόνο που μπορεί να δει είναι αυτό που φαντάζεται ο ίδιος».
«Έχω γράψει τόσα πολλά τραγούδια για Άγγλους, ώστε πρέπει να πάω αλλού».
«Είμαι επιρρεπής σε τοίχους και λουλούδια. Μερικές φορές ένας τοίχος σου δίνει περισσότερα από έναν άνθρωπο».
«Αυτά τα τρία ακόρντα ήταν κομμάτι της ζωής μου: σολ, φα, σι ύφεση».
«Κράτα τη μύτη σου καθαρή και το πηγούνι σου ψηλά, έστω κι αν χρειάζεται εγχείρηση».
«Νομίζω πως ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία που γραφόταν μουσική σε τέτοια έκταση από συγκροτήματα τα οποία προέρχονταν κυρίως από την εργατική τάξη, από άτομα που δεν ήταν ιδιαίτερα ευπαρουσίαστα. Τότε δεν είχε προτεραιότητα το ωραίο αγόρι». [Mιλώντας για το βρετανικό rock των μέσων 1960s.]
«Είμαι κορίτσι, το ίδιο και ο αδελφός μου» [απάντηση στην ερώτηση αστυνομικού στην πρώτη περιοδεία στην Αμερική: «είσαι ένας από τους Beatles ή κορίτσι;»]
«Χωρίς την απαγόρευση, θα βγάζαμε τόνους χρήματα και θα παίζαμε σε κείνο το μεγάλο φεστιβάλ το… πώς το έλεγαν... το Woodstock. Μένοντας στην Αγγλία, παραμείναμε ταπεινοί, ενώ άλλοι σύγχρονοί μας παραφούσκωσαν» [για την απαγόρευση να κάνουν συναυλίες στην Αμερική έως το 1969 από την Ομοσπονδία Αμερικανών Μουσικών, όταν στην περιοδεία του 1965 δεν εμφανίστηκαν σε προγραμματισμένη εμφάνιση].
«Με τον Dave ξαναγινόμασταν αδέλφια μόνο όταν κάναμε περιοδείες» [για τον κιθαρίστα αδελφό του, με τον οποίο δεν μιλούσαν για πολλά χρόνια].
«Όταν έχεις αμφιβολίες, να εμπιστεύεσαι την παράνοιά σου».
Οι στίχοι του Ray Davies
«Χρήμα και διαφθορά καταστρέφουν τη χώρα, ανέντιμοι πολιτικοί προδίδουν τον εργαζόμενο, τσεπώνοντας τα κέρδη/θεωρώντας μας πρόβατα. Kουραστήκαμε να ακούμε υποσχέσεις που γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν θα τηρήσουν» (“Money And Corruption”).
«Πολύ παλιά η ζωή ήταν καθαρή, το σεξ απεχθές και προσβλητικό και οι πλούσιοι πολύ τσιγκούνηδες» (“Victoria”, από την όπερα Άρθουρ, αναφορά στη βικτωριανή εποχή της Βρετανίας).
«Κατέληξε να φάει τον μισθό της εβδομάδας για μια αγκαλίτσα κι ένα φιλάκι στο μάγουλο». (“Come Dancing”)
«Κοιτάζω έξω από το παράθυρό μου, αλλά δεν βλέπω ουρανό. Η μόλυνση θολώνει τα μάτια μου. Θέλω να φύγω απ’ αυτήν την πόλη και να ζήσω σαν πιθηκάνθρωπος» (“Apeman”)
«Είμαι ένα χαζό, ταπεινό παιδί που δεν ξεχωρίζει το νερό από τη σαμπάνια. Δεν έχω συναντήσει ποτέ τη βασίλισσα. Μακάρι να είχα όλα όσα έχει εκείνος. Μακάρι να ήμουν σαν τον David Watts» (“David Watts”, ένα υπαρκτό άτομο, πλούσιος συμμαθητής που είχε ερωτευτεί τον αδελφό του Ray).
«Νομίζει πως είναι λουλούδι για να τον κοιτάμε. Κι όταν ανεβάζει το δαντελένιο νάιλον σλιπάκι του εφαρμοστά, νιώθει αφοσιωμένος οπαδός της μόδας» (“Dedicated Follower Of Fashion”, για τα θύματα των μπουτίκ του swinging London των μέσων 1960s).
«Δεν είμαι ηλίθιος, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί περπατούσε σαν γυναίκα και μιλούσε σαν άντρας» (“Lola”, υπαρκτό πρόσωπο που συνάντησε και ερωτεύθηκε ο μάνατζέρ τους στο Παρίσι, το οποίο δεν είναι ακριβώς κορίτσι, όπως διαπιστώνεται στο ξενοδοχείο).
«Μου πήρες τη ζωή κι ας ήξερα ότι κάποτε θα μ’ εγκατέλειπες. Μα δεν πειράζει, τώρα δεν φοβάμαι αυτόν τον κόσμο, πίστεψέ με» (“Days”).
«Βρώμικο παλιό ποτάμι, συνέχισε να κυλάς, να ρέεις μες τη νύχτα. Άνθρωποι πολυάσχολοι, ζαλίζομαι. Φώτα ταξί εκτυφλωτικά. Μα δεν χρειάζομαι φίλους· όσο κοιτάζω το ηλιοβασίλεμα στο Waterloo, βρίσκομαι στον παράδεισο» (“Waterloo Sunset”).
{youtube}pIKsHh3BFPI{/youtube}
