Καθώς διανύει την 7η δεκαετία της ζωής του, ο Γιώργος Νταλάρας παραμένει όπως τον μάθαμε: υπερδραστήριος, τελειομανής, επαγγελματίας.

Κανένα από τα τρία αυτά χαρακτηριστικά, βέβαια, δεν σημαίνει από μόνο του κάτι. Καμιά από τις «υποχονδριακές» εμμονές του Νταλάρα δεν τον βοήθησε να αποφύγει τα ανούσια τραγούδια και τους αδιάφορους δίσκους που κυκλοφόρησαν με την ερμηνευτική υπογραφή του κατά καιρούς –και με αυξημένη συχνότητα τα τελευταία 20 χρόνια. Όσο για την λογική «είμαι παντού και τα λέω όλα, επειδή μπορώ», τα αποτελέσματά της είναι γνωστά. Και όχι μόνο για τη δική του περίπτωση.

Στον φετινό του δίσκο, ο αειθαλής ερμηνευτής επιλέγει ως βασικό του συνεργάτη τον Ανδρέα Κατσιγιάννη, κυρίως γνωστό για τη δουλειά του με την Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας. Κι εκείνος στήνει για λογαριασμό του μια συλλογή 11 τραγουδιών, με δικές του μουσικές και λόγια διαφόρων στιχουργών (Χρήστος Παγώνης, Ισαάκ Σούσης, Λίνα Δημοπούλου, Νίκος Μωραΐτης, Ελένη Φωτάκη, Ελένη Γιαννατσούλια, Μίλτος Πασχαλίδης).

Το καλύτερο τραγούδι, βέβαια –το οποίο δίνει και τον τίτλο στο άλμπουμ– δεν ανήκει στον Κατσιγιάννη, αλλά στη Sezen Aksu. Και γίνεται πεδίο για ένα ντουέτο του Νταλάρα με την Ελένη Βιτάλη το οποίο οι δυο τους απογειώνουν, πατώντας όχι μόνο στην ταμάμ μελωδία, αλλά και στους ωραίους, «από τα κάτω» στίχους της Λίνας Δημοπούλου. Μία ακόμα καλή στιγμή είναι "Το Άσπρο Μου Πουκάμισο", σε στίχους Χρήστου Παγώνη, το οποίο επίσης συμβάλλει στη δυνατή έναρξη του δίσκου.

Από 'κει και κάτω, όμως, οι εντυπώσεις σταδιακά ατονούν. Δεν είναι ότι υπάρχουν καραμπινάτες κακοτεχνίες, αλλά να, όλα αυτά που τραγουδάει ο Νταλάρας εδώ, με εξαίρεση "Τα Όνειρα" (επίσης σε στίχους Δημοπούλου), ουσιαστικά ανακυκλώνουν τα διάφορα ερωτικά, υπαρξιακά και λοιπά θέματα που πλέον έχουμε ακούσει αμέτρητες φορές. Δεν ακούγονται πηγαία, δηλαδή, τούτα τα τραγούδια. Περισσότερο μοιάζουν με προϊόντα της γνωστής «γραμμής παραγωγής», που δεκαετίες τώρα εξυπηρετεί την ύπαρξη του εκάστοτε ερμηνευτή-σταρ στην αγορά. Είτε λαϊκότροπα, είτε πιο «μοντέρνα», είναι επί της ουσίας συμβατικά, στοχευμένα στο να φορεθούν από τον Νταλάρα. Είναι άλλωστε βασισμένα σε γνωστά από το παρελθόν της καριέρας του τραγουδιστικά πατρόν.

Στο εξώφυλλο του Πες Το Για 'Μένα, ο ερμηνευτής εικονίζεται να παίζει τάβλι. Έχει το ενδιαφέρον της η συγκεκριμένη επιλογή, από την άποψη ότι αποτελεί μια σπάνια «ανέμελη» στιγμή του. Κάποιος ενδεχομένως θα απορούσε που ο λαοφιλής καλλιτέχνης, ενώ αγαπάει ένα παιχνίδι που βασίζεται κατά πολύ στην τύχη, κράτησε διαχρονικά μια τόσο δύσκαμπτη στάση απέναντι στο καλλιτεχνικό ρίσκο, μένοντας σχεδόν πάντοτε μακριά από το «τσαλάκωμα».

Όσοι τον παρακολουθούν φυσικά ξέρουν την απάντηση· την έχουν ακούσει πολλές φορές, άλλωστε, από τα δικά του χείλη: «κάνω τη δουλειά μου με σοβαρότητα». Και κάπως έτσι επιστρέφουμε στο ξεκίνημα τούτου του κειμένου...

{youtube}UgPUY-_8YGM{/youtube}

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured