Αν κανείς ρίξει μια βιαστική ματιά στο εξώφυλλο του πρώτου δίσκου του Νίκου Ρουμελιώτη, μπορεί πολύ εύκολα να ξεγελαστεί και να νομίσει ότι έχει μπροστά του κάποια ξεχασμένη φωτογραφία του Μπάμπη Στόκα στα νιάτα του. Το κούρεμα, το μούσι, τα ρούχα, ακόμα και το μοντέλο της κιθάρας που κραδαίνει ο Ρουμελιώτης, όλα παραπέμπουν στο δημοφιλές μέλος των Πυξ Λαξ. Αλλά οι ομοιότητες δεν τελειώνουν εκεί: υπάρχουν έντονες και στη χροιά της φωνής μα και στο στυλ των τραγουδιών του νέου τραγουδοποιού.

Οι μουσικές ομοιότητες είναι τέτοιες που, ας το πω εξ αρχής, καταδικάζουν κατά τη γνώμη μου το Ψάχνω Ένα Χάδι και το υποβιβάζουν ως έργο, αφού αυτό τελικά καταλήγει να αποτελεί απλά έναν άτυπο «φόρο τιμής» στο ίνδαλμα του Νίκου Ρουμελιώτη. Του οποίου οι επιρροές δεν περιορίζονται, βέβαια, μόνο στους Πυξ Λαξ, ούτε όμως «απλώνονται» και ιδιαίτερα:  κινούνται στα, ομολογουμένως στενά, όρια του λεγόμενου «έντεχνου» τραγουδιού, όπως αυτό εκφράστηκε από τους τραγουδοποιούς της δεκαετίας του 1990, κυρίως. Δυστυχώς, τα 11 κομμάτια που ο Νίκος Ρουμελιώτης περιλαμβάνει στο Ψάχνω Ένα Χάδι κληρονομούν όλες τις «ασθένειες» που έχουν συνδεθεί –ίσως όχι εντελώς άδικα– με τον συγκεκριμένο χώρο. Κυρίως τη μανιερίστικη νοοτροπία στη μελωδία και τον ψευδοποιητικό, κάπως φλου και αρκετά κοινότοπο στίχο.

Θα ήμουν βέβαια άδικος αν δεν αναγνώριζα ότι στο άλμπουμ υπάρχουν μερικές πραγματικά καλές στιγμές. Το ομώνυμο του δίσκου κομμάτι, με την α-λα-reggae ρυθμολογία, αποτελεί ένα καλό άνοιγμα της αυλαίας. Το “Τέρμα Η Παράσταση”, στη δεύτερη, πιανιστική εκτέλεσή του, είναι μια καλή μπαλάντα, το “Θάλασσα Κι Ακτή” (σε στίχους Αφροδίτης Γεωργίου) διαθέτει λεβεντιά και πυγμή, ενώ το “Τα Ναυάγια Της Ψυχής Μου”, το οποίο υπογράφεται από τον Τάκη Νίκα, είναι ίσως το πιο αξιόλογο τραγούδι της σοδειάς. Τα υπόλοιπα, δυστυχώς, υστερούν αρκετά. Ειδικά οι στίχοι, γεμάτοι από πολυακουσμένες αναφορές σε «σβηστά φώτα», «δάκρυα βροχή», «άδεια βράδια», «άδεια αγορά», «γεμάτη πλατεία», «όνειρα που σβήνουν», «αστέρια που πέφτουν» και περιοριζόμενοι στη συνήθη ερωτική θεματολογία, αποτελούν το σημαντικότερο πρόβλημα των τραγουδιών του Νίκου Ρουμελιώτη. Αλλά και οι μελωδίες του δεν καταφέρνουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον, καθώς μένουν προσκολλημένες στα γνωστά μονοπάτια που προανέφερα. Όλα αυτά δεν καταφέρνουν να τα κρύψουν ούτε οι πραγματικά προσεγμένες και καλοπαιγμένες –αν και με κάπως «παλαιοροκάδικες» αναφορές σε κάποια σημεία– ενορχηστρώσεις του Πόλυ Πελέλη.

Το σημαντικότερο ατού του Νίκου Ρουμελιώτη είναι, κατα τη γνώμη μου, τα ερμηνευτικά του προσόντα. Αν μάλιστα καταφέρει να αποβάλλει τις ευθείες αναφορές για τις οποίες έκανα λόγο στην αρχή, μπορώ πολύ εύκολα να τον φανταστώ να ακολουθεί πορεία τραγουδιστή, καθώς η φωνή του διαθέτει εκφραστικότητα και ζεστασιά. Στον τομέα της τραγουδοποιίας, όμως, πάντα με βάση όσα άκουσα στο Ψάχνω Ένα Χάδι, χρειάζεται νομίζω ακόμα δουλειά ώστε να καταφέρει να βγει από τη σκιά των ηρώων του και να ανακαλύψει το δικό του ύφος.

            

 

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured