Το ντεμπούτο του Νίκου Χαλβατζή, με τίτλο Πλάνο Εξόδου, ήταν κατά την άποψή μου ένας από τους πιο αξιόλογους δίσκους της δεκαετίας 2000-2009. Τότε, η συμμετοχή του Σωκράτη Μάλαμα ως παραγωγού και ερμηνευτή είχε οδηγήσει σε αρκετές παρεξηγήσεις: οι μεν οπαδοί του Μάλαμα και του «έντεχνου» γενικότερα αγκάλιασαν χωρίς δεύτερη σκέψη το εγχείρημα (κι ας μην καταλάβαιναν απαραίτητα, πολλοί από αυτούς, προς τι όλη η φασαρία), οι δε εναλλακτικοί και λοιποί «ψαγμένοι» μουσικόφιλοι απομακρύνθηκαν χωρίς να επιχειρήσουν έστω μια ακρόαση. Το Γκόλεμ # έρχεται, τέσσερα χρόνια μετά, να ξεκαθαρίσει κάπως τα πράγματα.   Δέκα κομμάτια συν ένα βιντεοκλίπ για το τραγούδι “Διάδοχος” αποτυπώνονται στον δίσκο αυτό, ο οποίος φέρει αποκλειστικά την υπογραφή του Χαλβατζή στην ενορχήστρωση, στην επιμέλεια παραγωγής, στους στίχους και στη μουσική (με το τραγούδι “Η Ολοκλήρωση Της Μέθης” να ανήκει στους Γιώργο Τούνα και Δημήτρη Τιάκα). Κι ενώ παραμένουν αρκετά από τα χαρακτηριστικά που υπήρχαν και στο Πλάνο Εξόδου (όπως π.χ. η εκτεταμένη χρήση ηχητικών δειγμάτων από διάφορες πηγές), η παλέτα του Χαλβατζή είναι εδώ σαφώς διευρυμένη: αγχωμένο ροκ με βρώμικες κιθάρες και νουάρ ατμόσφαιρα (“Φυγάς”), παραπομπές στους δακτυλισμούς που έμαθαν κάποτε οι Beatles από τον Donovan (“Ευχή”), γλυκές folk λάμψεις (“Η Ολοκλήρωση Της Μέθης”), πάντρεμα παραδοσιακών και Δυτικών οργάνων (“Τέλος...”), πιάνο που φλερτάρει με την τζαζ και με τα μπλουζ (“Γκόλεμ #”). Η γραφή του Νίκου Χαλβατζή παραμένει γοητευτικά ιδιαίτερη χωρίς να είναι σε καμία περίπτωση δήθεν ή με το στανιό δύσκολη. Τα τραγούδια φλερτάρουν με την avant-garde σε αρκετά σημεία και ξενίζουν στις πρώτες ακροάσεις, σε κερδίζουν όμως σταδιακά, χαρίζοντάς σου νέους καρπούς κάθε φορά, αφού οι μελωδίες καταφέρνουν να αποφύγουν τα κλισέ και οι στίχοι χρησιμοποιούν μια συμβολική, γεμάτη από θρησκευτικές αναφορές, γλώσσα η οποία γοητεύει –έστω κι αν σε κάποιες στιγμές απαιτεί «ξεκλείδωμα». Ακόμα και στις στιγμές όπου ο δημιουργός επιλέγει να ασχοληθεί με τη θέση της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο (“Ντιρέκτ”) ή με την κλειτοριδεκτομή (“Ρέντνεκ”) –επενδύοντας τη μουσική με αποσπάσματα από ηχογραφημένους διαλόγους– τα αποτελέσματα προκύπτουν υπνωτιστικά. Η ερμηνεία, όπου υπάρχει τραγούδι, αλλά και η οργανοπαιξία ανήκουν επίσης στον Χαλβατζή και πραγματικά αποδεικνύεται παραπάνω από επαρκής και στους δύο τομείς –μόνο σποραδικά υπάρχει η συμμετοχή άλλων μουσικών, ενώ η φωνή της Μαρίας Παπαγεωργίου, μιας από τις καλές νέες φωνές, έρχεται ως ευχάριστη προσθήκη στο κομμάτι “Τέλος...”. Αν κάτι ξεκαθαρίζει ετούτος ο σημαντικός δίσκος σχετικά με τις παρεξηγήσεις τις οποίες ανέφερα στην αρχή, είναι ότι ο Νίκος Χαλβατζής είναι ένας αυτόφωτος δημιουργός, που ακολουθεί το δικό του όραμα. Και μπορεί το προσωπικό του καλλιτεχνικό σύμπαν να είναι γεμάτο από σκοτεινούς διαδρόμους και περίεργες στροφές, αλλά αποδεικνύεται ένα σύμπαν που αξίζει να εξερευνήσει κανείς. Με τα 3/4 της χρονιάς να βρίσκονται ήδη πίσω μας, με ασφάλεια μπορούμε, νομίζω, να χαρακτηρίσουμε το Γκόλεμ # του Χαλβατζή ως έναν από τους καλύτερους δίσκους που κυκλοφόρησαν εντός της. 

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured