Ο Adam Kalmbach είναι από τους πιο δραστήριους μουσικούς της αμερικάνικης black metal σκηνής, έχοντας κυκλοφορήσει με το προσωπικό του σχήμα, Jute Gyte, 22 full length και 4 ep από το 2006 μέχρι σήμερα. Μια δισκογραφία που φαντάζει βουνό σε όποιον θελήσει να ασχοληθεί σοβαρά μαζί του, και για να περιπλέξουμε ακόμη περισσότερο τα πράγματα, αυτή χωρίζεται (όχι χρονολογικά) μεταξύ experimental black metal και ambient/noise κυκλοφοριών. Μοναχικός στο μονοπάτι που έχει διαλέξει, σύμφωνα με την αυθεντική παράδοση του USBM (από Judas Iscariot μέχρι Leviathan), η μόνη συμμετοχή του σε οτιδήποτε συλλογικό ήταν το κομμάτι “Detritivore” που έκλεινε την περσινή “SVN-OKKLT” συλλογή (η οποία είναι εξαιρετική αφετηρία για να πιάσει κανείς το νήμα των πρόσφατων underground κυκλοφοριών της απέναντι όχθης του Ατλαντικού).
Δεν ξέρω πόσα άλμπουμ ετοιμάζει για το 2014 ο Adam, αλλά το “Vast Chains” που ανοίγει τη φετινή παραγωγή του, εγκαινιάζει με τον καλύτερο, για αυτόν, τρόπο τη χρονιά. Με παντιέρα τη χρήση μικροτονικής κιθάρας (την οποία αν δεν απατώμαι ξεκίνησε να χρησιμοποιεί από το αμέσως προηγούμενο “Discontinuities”), ο Jute Gyte εξελίσσει τον ήχο του περαιτέρω, βουτώντας για τα καλά στα έγκατα του ψυχοβγαλτικού riffing και του προοδευτικού μαυρομεταλλικού ήχου. Το “Vast Chains” κυοφορεί (και) μια διαφορετική προσέγγιση της ορθόδοξης δυσκοιλιότητας, μέσω επιφανειακά παρόμοιων δυσαρμονιών. Ενώ το orthodox (με αφετηρία τους Ved Buens Ende) φτύνει χολή μέσω παράφωνων συγχορδιών, ο Adam χτίζει το “ενοχλητικό” μέσω της ελευθερίας που προσφέρει η ευμετάβλητη ταστιέρα του, ενσωματώνοντας μη συμβατικές νότες στις συνθέσεις του.
Ηχητικό χάος και Jute Gyte πάνε μαζί. Το “Vast Chains” απαιτεί πολλές ακροάσεις για να σε βάλει στο νόημα. Ποικιλία υπάρχει. Θα συναντήσουμε υπερηχητικούς καταιγισμούς που φέρνουν στο μυαλό τις λυτρωτικές στιγμές των Liturgy• αντί ανοδικής κάθαρσης όμως, εδώ η σύνθεση κινείται στην ευθεία, αδιάφορη για την ψυχική ικανοποίηση (μια σύγκριση με την άβολη μονοτονία του “I en hall med flesk og mjød” των Darkthrone δεν θα ήταν τελείως άτοπη). Τα αχνά, αργόσυρτα σημεία αποπνέουν άλλοτε μια σχεδόν industrial λαμαρινιά, άλλοτε μια τελείως σκελετωμένη θανατίλα, ενώ κάποιες φορές ρέπουν προς τη διαστημική ψυχεδέλεια. Υπάρχουν σημεία, όπως το εναρκτήριο μέρος του “Endless Moths Swarming” (μάλλον το καλύτερο κομμάτι του δίσκου), όπου ψάχνεις με το σταγονόμετρο μια “φυσιολογική” κιθαριστική ροή. Τα φωνητικά κινούνται μεταξύ νεκρομεταλλικών βρυχηθμών και μαυρομεταλλικού γδαρσίματος. Η παραγωγή είναι κλινικά απογυμνωμένη, άψογα λειτουργική για το όραμα του Adam, το οποίο είναι γεμάτο πτωματοφάγα έντομα και σιδερένιες αλυσίδες.
Το “Vast Chains” στοχεύει σε μικρό ακροατήριο, όπως πάνω κάτω και όλη η δισκογραφία της μπάντας. Είναι ενοχλητικά εκτός φυσιολογικών ρυθμών, βασανιστικό, δύσπεπτο σαν δηλητηριασμένα ξυράφια. Πραγματικά πειραματικό, κι όμως κατάμαυρο στην ουσία του, το 22ο άλμπουμ του Jute Gyte έχει πολύ ψωμί για όποιον είναι διατεθειμένος να του αφιερώσει προσεκτικές ακροάσεις. Όσοι έχετε όρεξη για προοδευτικό, απειλητικό black metal, δοκιμάστε το. Άλλωστε αυτό, όπως και όλη η δισκογραφία του είναι διαθέσιμη δωρεάν για κατέβασμα από το bandcamp του.
