Απ’ ότι φαίνεται το προπέρσινο “By The Hands Of The Devil” που σηματοδότησε την επιστροφή των Satan's Host με τον πρώτο τους τραγουδιστή και πάλι πίσω από το μικρόφωνο έχει και συνέχεια. Το συγκρότημα που πέραν του ιδρυτή Patrick Evil έχει συνεχείς ανακατατάξεις μελών, έγινε ο λόγος που η διάλυση των Jag Panzer προ διετίας πήρε και κάποιες ιδιαίτερα θετικές προεκτάσεις. Ο Leviathan Thisiren (ή αλλιώς Harry “The Tyrant” Conklin) επιστρέφει στη μπάντα μετά από το αλησμόνητο ντεμπούτο τους με έναν τεράστιο δίσκο, και τώρα έχουμε την συνέχεια του, με τον ήχο τους να διατηρεί τις αποστάσεις από το black metal που χαρακτήρισε την ενδιάμεση πορεία τους (μιλάμε για πέντε δίσκους, δεν είναι και λίγοι) χωρίς όμως να την αποποιείται εντελώς.
Και ενώ το να φτιάχνουμε και μια νέα ταμπέλα για κάθε συγκρότημα που δεν μπορούμε να το καλουπώσουμε απόλυτα στα πλαίσια ενός ήδη «κατοχυρωμένου» είδους καταντάει γελοίο, δεν μπορώ να βρω περιγραφή πιο ταιριαστή από το blakish heavy metal για τους τελευταίους δυο δίσκους των Satan's Host. Με το πρώτο συνθετικό του εν λόγω χαρακτηρισμού να μην πηγάζει αποκλειστικά από την σκοτεινή θεματολογία που ακολουθούν, αλλά και από το μουσικό σκότος που αποπνέουν σε συνδυασμό με τις blast bitιές των drums. Κατά τα’ άλλα λυσσασμένο, αμερικάνικης κοπής power metal με τον Conklin σε ρόλο φρενοβλαβούς σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες του.
Ακολουθώντας το δρόμο του αριστερού χεριού πολύ πριν αυτός γίνει της μόδας, οι Satan’s Host σε ρόλο διακορευτή μας δείχνουν τι συμβαίνει όταν η παραφροσύνη ενός ψυχοπαθούς αποκτά μουσική υπόσταση. Το ότι ο ήχος του “Virgin Sails“ δεν διαφοροποιείται από τα καλούπια (γελάω και μόνο με το νόημα που αποκτάει η συγκεκριμένη λέξη όταν μιλάμε για τους S.H.) του προκατόχου του, αντισταθμίζεται πλήρως από την μοναδικότητα του ήχου τους, που καθιστά την ανάγκη για εσωτερική εξέλιξη παντελώς (καλά, σχεδόν) αχρείαστη.
Only the vain ask for forgiveness
Everlasting torment
