Αν και ο πολυαναμενόμενος Talabot μάλλον απογοήτευσε, το πρώτο φεστιβάλ του ραδιοφωνικού σταθμού Εν Λευκώ πραγματοποίησε ποδαρικό με το δεξί, πετυχαίνοντας να είναι ό,τι ακριβώς επιθυμούσαν οι διοργανωτές του –ένα υπαίθριο καλοκαιρινό πάρτυ, στο οποίο το κοινό της πρωτεύουσας έδωσε δυναμικά το παρών. Διονύσης Κοτταρίδης & Γιώργος Μιχαλόπουλος βρέθηκαν την Παρασκευή για λογαριασμό μας στην Τεχνόπολη και ιδού οι εντυπώσεις τους...

Ειρήνη Σκυλακάκη

του Διονύση Κοτταρίδη  

Υπό διαφορετικές έννοιες, διοργάνωση και κοινό υπήρξαν Αγγλοσάξονες την Παρασκευή. Τουτέστιν, τα πρώτα όργανα ξεκίνησαν επακριβώς σύμφωνα με τα ανακοινωθέντα κι ενώ οι περισσότεροι βρίσκονταν ακόμα στον δρόμο, σε πλήρη σύμπνοια με την εγχώρια συναυλιακή παράδοση. Εδώ που τα λέμε, στα μέρη μας εφτά παρά στα μέσα Ιουνίου θεωρείται ακόμα σχεδόν μεσημέρι –έστω στη θεωρία. Με αποτέλεσμα μέχρι και τα μισά της εμφάνισης της Bebe να μετράμε κούκους και καλαμάκια καφέ... Κι αν η Σπανιόλα θεούλα τσέπης έκατσε στα ενδιάμεσα, η Ειρήνη Σκυλακάκη με τους συνεργάτες της κατείχαν τον άχαρο ρόλο του πρώτου σλοτ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αν και για τον γράφοντα τουλάχιστον είχαν ετοιμάσει εκπλήξεις πέρα των προσωπικών της  δισκογραφικών κατατεθέντων –τουλάχιστον σε επίπεδο προσέγγισης. Έξω καρδιά αμερικάνικες roots δοξαριές, Clash με βιολί, ούτι και μπασαδούρα, μαζί με το δικό της “In The Light” να χάνεται σ’ ένα (μεταξύ άλλων) αισθητικό μπουρδούκλωμα σκάρτων 20 λεπτών στα οποία έμειναν όλοι τους στη σκηνή. Εκτός ή εντός προγράμματος και του λόγου μου το ίδιο θα έπραττα, εάν στο παρακείμενο κτίριο φούσκωναν αβέρτα μπαλόνια με μπουκάλες πεπιεσμένου αέρα. Βλέπετε, δεν ήμασταν σε κανά πειραματικό χώρο να αναλύσουμε την αισθητική που παράγεται απ’ την ηχητική τυχαιότητα του περιβάλλοντος με φσσααατττ και φσοοουυτττ...

Bebe

του Διονύση Κοτταρίδη  

Σωστή σημειολογικά, η Bebe πάτησε την κεντρική σκηνή της Τεχνόπολης στο ραχάτικο, με το χέρι στην τσέπη του καυτού σορτσακίου και με ροκαμπίλι τρίο τριγύρω, το οποίο γνώριζε καλά τα κατατόπια και τους κώδικές της. Μισή ώρα μετά κι ενώ το κοινό είχε πυκνώσει παρέα με τις λάτιν εν ρολ ανατάσεις, προσπαθούσα να εξηγήσω γιατί η εγχώρια αγγλόφωνη ποπ/ροκ σκηνή έχει γεμίσει από ακούνητες κι άκαυλες (μετά συγχωρήσεως) πριγκηπέσες με ακουστικές κιθάρες. Γιατί αυτή η τύπισσα, όσο μίνι είναι, άλλο τόσο γέμιζε τον χώρο, σπάζοντας άξαφνα την πολιτική ορθότητα της συναυλιακής διάδρασης, βασιζόμενη στη μπάντα και στο εδώ και τώρα της, αντί να παίρνει φόρα απ’ το μαξιλάρι του όποιου "Malo" ή άλλων ραδιοφωνικών σουξέ.

Fever Kids

του Διονύση Κοτταρίδη

Στη μικρή σκηνή λίγο μετά, η έλλειψη οικειότητας  παρέα με κάμποσα τεχνικά ζητήματα, κόστισε αρκετή ώρα αμοιβαίας κρυάδας και αμηχανίας μεταξύ Fever Kids και κοινού. Τα περισσότερα ζητήματα λύθηκαν στην πορεία, ωστόσο η electro pop του ντουέτο με τη χαρακτηριστική γραφή και παρουσία της Σtella, δεν κατάφερε ποτέ να ανασάνει ελεύθερα.

Jessie Ware

του Διονύση Κοτταρίδη

Το ακριβώς αντίθετο της Bebe αποδείχθηκε η Jessie Ware, η οποία μας ρήμαξε στην κλισεδούρα και στη χαρά, στα ελληνικά νησιά και στους ήλιους, κερασάκια στη χαρακτηριστικά άγκρουβη αναπαραγωγή του πολυθρύλητου περσινού ντεμπούτο της. Κατάφερε δηλαδή, μαζί ασφαλώς με τη μπάντα της, να μετατρέψει τον αριστοκρατικό αισθησιασμό της ψηφιακής εικόνας της και εκείνο το κεντραρισμένο downtempo γκρουβ του δισκογραφημένου ήχου της, σε ζωντανή ψιλοχασμωδία. Η οποία απλά εκμεταλλεύτηκε την έτσι κι αλλιώς καλή διάθεση των από κάτω, καθώς και τα πατήματα τραγουδιών όπως το “Wildest Moments” στο πρόσφατο μνημονικό. 

Φανταστικοί Ήχοι

του Γιώργου Μιχαλόπουλου

Αν κι έχω πει και γράψει πολλές φορές για το πόσο μου αρέσει η δουλειά του Άγγελου Μπαλτά (είτε μιλάμε για τα τραγούδια τα οποία δεν έχει καταφέρει να κυκλοφορήσει επίσημα, είτε για τον εξαιρετικό του δίσκο στην Inner Ear), οι ζωντανές εμφανίσεις δεν φαίνεται να τον ενδιαφέρουν και πολύ. Και είναι τουλάχιστον απογοητευτικό το θέαμα να βλέπεις έναν τόσο ταλαντούχο μουσικό να βαριέται τόσο πολύ πάνω στη σκηνή... Περισσότερο κι από εμάς δηλαδή, που θα θέλαμε –τουλάχιστον– να προσπαθήσει να παίξει «ζωντανά» τη μουσική του και όχι να πατήσει απλά το play και να πειράζει μια στο τόσο τα φίλτρα της κονσόλας. Δεν είναι καθόλου κακό να μην σου αρέσει να εμφανίζεσαι ζωντανά. Μπορεί λοιπόν να το πάρει απόφαση και την επόμενη φορά θα είμαστε απολύτως ικανοποιημένοι αν επιλέξει να παρουσιάσει ένα απ’ τα εξαιρετικά σετ τα οποία ανεβάζει στο blog του.

Archive

του Γιώργου Μιχαλόπουλου

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που είδα τους Archive, ενώ άλλα τόσα είχα να βάλω ν' ακούσω τα τραγούδια τους. Άλλωστε δεν ήταν πάντα ένα τόσο προβλέψιμο συγκρότημα. Το βράδυ της Παρασκευής στην Τεχνόπολη δεν άλλαξε σε κάτι η γνώμη μου. Παρ' όλο που ξεκίνησαν πολύ δυναμικά και έπαιξαν μάλιστα κι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια τους (το “Finding It So Hard”), όσο περνούσε η ώρα το ενδιαφέρον μου ατονούσε –σε αντίθεση με τον κόσμο γύρω μου, που τραγουδούσε λέξη προς λέξη τα κομμάτια τους. Και δεν εννοώ μόνο τα αναμενόμενα “Fuck You” και “Again”, αλλά σχεδόν τα πάντα. Δυστυχώς όμως νομίζω ότι έχει γίνει ξεκάθαρο πως η μπάντα έχει πια στερέψει από ιδέες και γυρίζει γύρω απ’ το παρελθόν της.

ΝΤΕΪΒΙΝΤ

του Γιώργου Μιχαλόπουλου

Στο άλλο άκρο απ’ τον Φανταστικό Ήχο, ο Γιώργος Μπακαλάκος θέλει πολύ να βρίσκεται στη σκηνή και να παίζει λάιβ. Αν και η λογική λέει ότι θα είχε κι ένα άγχος παραπάνω επειδή –εκτός των άλλων– είναι και παραγωγός του Εν Λευκώ (κι αυτός, όπως και όλα τα εγχώρια ονόματα, εμφανίζονταν για κάτι λιγότερο από μισή ώρα), έπαιξε το σετ του με άνεση και άψογη ροή. Παρότι η εμμονή του με τη γαλλική σκηνή δεν μου αρέσει καθόλου πια, η εμφάνισή του ήταν (μαζί με εκείνη των Fever Kids) η καλύτερη του Greek Stage του φεστιβάλ. Α, και το ρεμίξ του στον Jamie Lidell είναι πάρα πολύ απλά κλασικό.

JohnTalabot

του Γιώργου Μιχαλόπουλου

Ο Talabot ήταν ο βασικός λόγος που ήθελα να πάω στο φεστιβάλ του Εν Λευκώ. Παρόλο που δεν συμμερίζομαι τον υπερβολικό ενθουσιασμό για τον τελευταίο του δίσκο, θεωρώ ότι ήταν πράγματι μία απ’ τις δουλειές που χαρακτήρισαν το 2012, ενώ περιείχε και 2-3 εξαιρετικά singles. Όσοι πάντως φίλοι και γνωστοί παρακολούθησαν το DJ σετ του στο φετινό Primavera έμειναν μάλλον απογοητευμένοι, ελπίζαμε ωστόσο ότι στο λάιβ η απόδοσή του θα ήταν ανώτερη. Δυστυχώς, δεν ήταν και πολύ. Παρ' όλο που και κρουστά έπαιξε και ο συμπαίκτης του βοηθούσε ώστε να αναπαράγει με σχετική ακρίβεια τα περισσότερα κομμάτια του fIN, η εμφάνιση του Ισπανού δεν διέθετε τη δυναμική την οποία περιμέναμε. Είτε μιλάμε έτσι για το “Destiny”, είτε για το “DepakIne”, τα κομμάτια έβγαιναν άνευρα και ενθουσίασαν σε ελάχιστα σημεία, κυρίως γιατί έχουμε ήδη αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση μαζί τους και όχι γιατί τα απογείωσε ο ίδιος ο δημιουργός τους.