Σύμφωνα με τον Neil Hannon με το Fin De Siecle του 1999 έκλεισε ένας κύκλος για το group. Οι The Divine Comedy, ένα από πιο σπουδαία συγκροτήματα της Βρετανικής indie pop σκηνής είχαν πάρει μία πορεία, όπως έμοιαζε, χωρίς επιστροφή σε κάτι που είχε καταλήξει να μοιάζει με καρικατούρα του Hannon και πραγματική παρωδία των The Divine Comedy του παρελθόντος.

Αναγέννηση λοιπόν, και προσπάθεια για ένα νέο ξεκίνημα. Πόσο όμως μακριά από το παρελθόν του βρίσκεται το πολυμελές group; Έχει πραγματικά ξεφύγει από την παγίδα στην οποία είχε πέσει; Όχι ακριβώς.

Το Regeneration εξ αρχής φαίνεται σαν μια πιο προσεκτική προσωπική δουλειά του Neil Hannon με σκοπό να θεωρηθεί από όλους, ακόμα και από αυτούς που τον αμφισβητούν για χρόνια, ως ένας σοβαρός αξιολογότατος τραγουδοποιός. Και σίγουρα το τελευταίο που χρειαζόταν ήταν και άλλα εξαιρετικά βέβαια, χαζοχαρούμενα, (χμμμ λίγο βαρύ αυτό), χορευτικά indie pop τραγούδια, σαν αυτά του Casanova, ή τραβηγμένα επικά πολυοργανικά κομμάτια σαν αυτά του Fin De Siecle. Κατ’ αρχάς μια επιστροφή σε πιο προσωπικά και σκοτεινά τραγούδια, σαν αυτά με τα οποία μας συστήθηκε στην αρχή της καριέρας του ήταν αναγκαία.

Η πλειοψηφία λοιπόν των έντεκα τραγουδιών του Regeneration προσανατολίζονται προς μια ενδιαφέρουσα κατεύθυνση έχοντας ως κινητήριες δυνάμεις τους, για άλλη μία φορά, τις αδιαμφισβήτητες στιχουργικές και εκφραστικές ικανότητες του Neil Hannon αλλά και την μικρή ενορχηστρωτική ιδιοφυία του Joby Talbot. Μαζί με τον Nigel Godrich στην παραγωγή, οι Divine Comedy παρουσιάζουν ένα σύνολο που στέκεται ανάμεσα στην υπερφίαλη αισθητική μιας larger-than-life pop μπάντας και ενός συγκινητικά ειλικρινούς project.

Όμως η αλήθεια βρίσκεται κάπου άλλου. Στα μισά του “Note To Self” ο Hannon αναρωτιέται και φωνάζει από την ψυχή του, «What The Fuck Is Happening?». Θα μπορούσαμε να το ερμηνεύσουμε ως την κραυγή που χαρακτηρίζει το όλο “Regeneration”, και εάν θέλουμε να το επεκτείνουμε παραπέρα, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι σε μεγάλο βαθμό είναι μια αυθεντική και ειλικρινής απορία του Hannon ως τραγουδοποιού και ανθρώπου.

Μετά το αδιέξοδο τι; Ποια η θέση ενός group σαν τους Divine Comedy στην σύγχρονη μουσική πραγματικότητα; Support act στις κατάμεστες αρένες του Robbie Williams (και αυτό, το για μένα έγκλημα, διέπραξαν πρόσφατα) ή indie cult μπάντα μικρών συναυλιακών χώρων; Εν πάση περιπτώση, art-pop ή σκέτο pop; Και για πόσο ακόμα; Αξίζει τον κόπο; Πραγματικά πρόκειται για «Αναγέννηση» ή μήπως κοροιδευόμαστε μεταξύ μας; Ερωτήματα και άλλα ερωτήματα...

Πραγματικά φίλτατε Neil Hannon, what the fuck is happening? Γιατί όσο και να μου αρέσουν αρκετά αν όχι όλα τα τραγούδια του album, τα βαρέθηκα πολύ γρήγορα; Γιατί μένω με την εντύπωση, ότι μπορεί μεν να είχατε καλές προθέσεις, αλλά τελικά το παρατραβήξατε στην υποτιθέμενη σοβαρή και πειραματική προσέγγιση των συνθέσεων; Γιατί, όπως συνέβει και με το “Fin De Siecle”, πιστεύω ότι το “Regeneration” θα πιάσει σκόνη στα ψηλά ράφια της δισκοθήκης μου, και θα συνεχίσω με μελαγχολία να επιστρέφω στο “Promenade”; Και γιατί όμως, παρ’όλα αυτά, ακόμα θα σε θεωρώ ως έναν από τους πιο ταλαντούχους και σπουδαίους τραγουδοποιούς της Μεγάλης Βρετανίας;

Πραγματικά φίλτατε Neil Hannon, what the fuck is happening?