Όταν τον Ιούνιο του 1979 ο αείμνηστος Μάνος Λοΐζος, ο Μανώλης Ρασούλης και η Χάρις Αλεξίου έκαναν τον δίσκο Τα Τραγούδια Της Χαρούλας, ίσως να γνώριζαν ότι ερχόταν η κατάλληλη χρονική στιγμή και ίσως ακόμα να είχαν υποπτευθεί και την επιτυχία του. Εκείνο που σίγουρα δεν γνώριζαν, ήταν η αντοχή του στον χρόνο, κάτι βέβαια δύσκολο να το μαντέψει κανείς. Μετά από 29 πάντως χρόνια, ο δίσκος αυτός συνεχίζει να ακούγεται και να ανατυπώνεται σε cd. 
 
Σε μια περίοδο όπου η Ελλάδα φαινόταν να επουλώνει και τις τελευταίες πληγές της από τη δικτατορία - πέντε χρόνια έχουν περάσει - ο Λοΐζος μοιάζει να αφουγκράζεται τα πράγματα. Καταλαβαίνει, μετά από τρία χρόνια απουσίας από τη δισκογραφία, πως ένας δίσκος σαν και το Τα Τραγούδια Μας, που είχε κάνει με τον Γιώργο Νταλάρα (1976) και είχε γνωρίσει την απόλυτη επιτυχία, αν γινόταν εκείνη τη στιγμή, μπορεί και να μην είχε την ίδια απήχηση. Αν και το πολιτικό τραγούδι κρατούσε ακόμα, ένας δίσκος με εξ' ολοκλήρου πολιτικό στίγμα θα μπορούσε να περάσει ακόμα και απαρατήρητος.
 
Σε μια εποχή λοιπόν όταν η χώρα από τη μια «θυμάται» ακούγοντας τα "Παραπονεμένα Λόγια" των Μαρκόπουλου - Ελευθερίου και από την άλλη «αναρωτιέται» αν πειράζει που είναι μεγάλη φίρμα ο Γιάννης Φλωρινιώτης, έρχονται Τα Τραγούδια Της Χαρούλας ώστε να θυμίσουν, αφ' ενός, ότι υπάρχει και το έντεχνο λαϊκό και, αφ' ετέρου, να μας πουν με τον πολιτικό τους στίχο ότι χρειάζεται ακόμα δουλειά για να αλλάξουν τα πράγματα: «σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και διωγμοί, τώρα στη μαύρη αρρώστια ανάξια πληρωμή» ("Τίποτα Δεν Πάει Χαμένο"). Ταυτόχρονα, δείχνοντας την τότε ψυχοσύνθεση του Έλληνα, η Αλεξίου τραγουδά «Μες στο πλήθος σ' είχα δει το '62 στη διαδήλωση» και ο Δημήτρης Κοντογιάννης, ο οποίος και συμμετέχει στο ίδιο τραγούδι ("Μες Στο Πληθος"), της απαντά «κάνε διάλειμμα Χαρούλα, πες μας τον καρσιλαμά, να γλυκάνεις τις καρδιές μας και τα βρίσκουμε μετά». Υπογραμμίζοντας, μ' αυτόν τον τρόπο, την ανάγκη να ξεφύγουμε από ό,τι περάσαμε, αλλά όχι και να ξεχάσουμε. Ασχετα αν στις μέρες μας προτιμάμε να μένουμε στο διάλειμμα με τους καρσιλαμάδες... Σωστό ή λάθος, δεν θα το αναλύσουμε αυτή τη στιγμή, το τι φταίει και ποιοι είναι μια άλλη ιστορία.
 
Στον ίδιο δίσκο, ο κοινωνικός στίχος του επίσης αείμνηστου Πυθαγόρα (που εδώ συνεργάστηκε για πρώτη και μοναδική φορά με τον Λοΐζο) δίνει τρία πολύ δυνατά τραγούδια, τα οποία αντέχουν μέχρι τις μέρες μας: "Σε Πέντε Ώρες Ξημερώνει Κυριακή", "Τέλι Τέλι Τέλι" και "Τι Να Πω Σε Μια Πόλη". Ο έρωτας παίζει έναν επίσης καθοριστικό ρόλο στον δίσκο. Το "Όλα Σε Θυμίζουν" είναι μια αξεπέραστης δύναμης ερωτική μπαλάντα, η οποία μπαίνει αμέσως στο αρχείο των μεγάλων μας τραγουδιών. Κάτι άλλο που αξίζει να σημειώσω δικαιολογώντας το εθνικό μας σπορ - το κουτσομπολιό - είναι ότι ο δίσκος αυτός αποτέλεσε έκπληξη και για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, με μεσολάβηση του οποίου είχε τραγουδήσει παλιότερα κάποιες συνθέσεις του Λοΐζου η Χάρις Αλεξίου, στον κύκλο τραγουδιών του Καλημέρα Ήλιε - καθώς, τότε, ο συνθέτης τη θεωρούσε ως τραγουδίστρια νυχτερινού κέντρου... Εδώ ο Παπαδόπουλος όχι μόνο δεν έβαλε το χέρι του, αλλά το έμαθε μόνο όταν τα πράγματα είχαν ήδη πάρει τον δρόμο τους. Είχε φτάσει η στιγμή που ένας σπουδαίος συνθέτης αναγνώρισε το μεγαλείο μιας σπουδαίας φωνής.
 
Τελειώνοντας να πω ότι, έστω και μετά από αυτό το γεγονός, δεν ξέρω τι έγινε τυχαία και τι όχι με αυτόν τον δίσκο και με αυτήν τους τη συνεργασία. Σίγουρα όμως ξέρω πως δεν είναι τυχαία η διαχρονικότητα αυτού του δίσκου αναφοράς. Εδώ και 29 χρόνια Τα Τραγούδια Της Χαρούλας είναι και δικά μας τραγούδια...
 
Track list:
 
01. Γύφτισσα Τον Εβύζαξε
02. Την Όγδοη Μέρα
03. Σε Πέντε Ώρες Ξημερώνει Κυριακή
04. Πες Μου Πως Γίνεται
05. Όλα Σε Θυμίζουν
06. Τι Να Πω
07. Ο Φαντάρος
08. Έκανα Τη Μοίρα Φίλη
09. Κι Εγώ Σαν Πόλη
10. Μες Στο Πλήθος
11. Τέλι Τέλι Τέλι
12. Τίποτα Δεν Πάει Χαμένο