Το Eclipse το αντιμετωπίζουμε σαν ένα νοσταλγικό, μυστηριώδες sci-fi ρομποτικό ρομαντικό soundtrack. Είναι πιο «κινηματογραφικό» σε σχέση με τα προηγούμενά μας άλμπουμ και χτίστηκε πάνω στις αντίστοιχες αναφορές και επιρροές μας, ενώ υπάρχουν και πολλά ποπ στοιχεία τα οποία ενσωματώθηκαν σε αυτό το κλίμα. Στιχουργικά δεν υπάρχει καθορισμένη ερμηνεία –έτσι κι αλλιώς πολλά από τα τραγούδια μας δεν ξέρουμε για τι ακριβώς μιλάνε, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η αίσθηση που αποπνέουν. Στο Eclipse υπάρχει γενικά μια πιο νοσταλγική κατεύθυνση.

 

 

Χρειαστήκαμε χρόνο για να πειραματιστούμε με τον νέο ήχο. Δεν ήταν βέβαια κάτι εντελώς καινούριο για μας, αλλά ουσιαστικά σήμανε την επανεκκίνηση της μπάντας από το μηδέν. Δεν μας δυσκόλεψε, πάντα όμως δοκιμάζουμε αρκετό υλικό μέχρι να καταλήξουμε σε αυτό που τελικά κρατάμε. 

 

 

Η πιο ισχυρή επιρροή του άλμπουμ είναι οι συνθέσεις του Βαγγέλη Παπαθανασίου, κυρίως το soundtrack του Blade Runner. Τα επικά θέματα με τα αναλογικά synth και η γενικότερη κατεύθυνση είναι λοιπόν η αναφορά στον κινηματογραφικό όρο, ενώ η χρήση αναλογικών ηλεκτρονικών ήχων είναι το στοιχείο του «μοντερνισμού», όπως έγινε αισθητός την εποχή που όλα αυτά τα οποία τώρα θεωρούμε «ρετρό» και «vintage» (vocoder, sequencer κλπ.) χρησιμοποιούνταν ως νέα μέσα. 

 

Πάντα είχαμε επιρροές από την ηλεκτρονική σκηνή, αλλά με το που βάλαμε ένα synth του 1980 στο στούντιο, όλες οι αναφορές που είχαμε στο μυαλό μας πέρασαν αυθόρμητα σε εκείνο που παίζαμε. Μάλλον είναι ένας συνδυασμός των πιο concept ακουσμάτων μας –στα οποία, εκτός από τον Παπαθανασίου, περιλαμβάνονται και οι Kraftwerk, ο Jean-Michel Jarre, οι Space, ο Mike Oldfield– και της ποπ φόρμας των 1980s (Pet Shop Boys, Eurythmics, Alphaville κ.ά.). Τα παραπάνω στοιχεία λειτουργούν νοσταλγικά στην ατμόσφαιρα του Eclipse, υπάρχει δε και μια δόση χιούμορ σε αυτό. Η κάθε αλλαγή στον ήχο είναι αναπόφευκτη όταν έχεις αποφασίσει να εξελίσσεσαι.

 

 

 

Με τον Χρήστο, λόγω φιλίας χρόνων, έχουμε αναπτύξει την ίδια αντίληψη για τη μουσική και τον πειραματισμό, μα και την ίδια «ανησυχία» να εξελισσόμαστε και να τολμάμε διαφορετικά πράγματα. Οπότε ενεργούμε αυτόματα. Λειτούργησε μάλιστα ως παραπάνω από παραγωγός, γιατί «έζησε» το άλμπουμ μαζί μας· και διαμόρφωσε το αντίστοιχο αποτέλεσμα προσεγγίζοντάς το αναλογικά, αποφεύγοντας τις «εύκολες» λύσεις που παίζουν (ψηφιακά συνήθως) σε ηλεκτρονικά άλμπουμ, δίνοντάς του αυτόν τον ρετρό χαρακτήρα. Ήταν καθοριστική η συμβολή του: το Eclipse έχει έναν περίεργο συνδυασμό  αναφορών και χωρίς το background που έχει ο Χρήστος το αποτέλεσμα δεν θα διέθετε την απαραίτητη ισορροπία.

 

 

Αυτό που ουσιαστικά επανέρχεται τα τελευταία χρόνια ως μέσο ακρόασης, με εντυπωσιακούς ρυθμούς, είναι το βινύλιο. Κανείς δεν μπορεί να πει όχι στο βινύλιο: είναι αναντικατάστατο, αλλά και σημείο αναφοράς για τους μουσικόφιλους· έχει καταγραφεί στη συνείδησή τους ως το «ολοκληρωμένο» έργο, ο «δίσκος», ενώ το CD και το mp3 έχουν μια αίσθηση υποκατάστατου. Το βινύλιο δεν μπορεί να σπάσει σε κομμάτια και να γίνει share, είναι «αυστηρά» το άλμπουμ, χειροπιαστό και ολόκληρο –και απαιτεί σεβασμό. Η κασέτα πάλι έχει πιο αναμνηστικό χαρακτήρα, περισσότερο σαν φορητό αντικείμενο της ποπ κουλτούρας του 1980. Δεν είναι λοιπόν και τόσο χρηστική σήμερα.

 

 

 

Εμείς ακούμε μουσική με όλα τα μέσα. Αλλά σημασία έχει ότι το βινύλιο μας έμαθε να ακούμε και να ζούμε ολοκληρωμένα ένα άλμπουμ κι όχι αποσπασματικά, άσχετα από ποιο μέσο ακούμε.      

 

 

Δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε ακριβώς, υπάρχει μόνο η αίσθηση ότι διατηρείται μια ταυτότητα ανεξάρτητα με το τι αλλαγές γίνονται. Δεν το έχουμε αναλύσει ιδιαίτερα... Ίσως έχει να κάνει με την αίσθηση που μας δημιουργείται όταν ολοκληρώνουμε κάτι και το νιώθουμε ΟΚ, ασχέτως αν έχουμε γράψει κάτι εντελώς καινούριο για μας. 

 

 

Οι συναυλίες εκτός Ελλάδας άρχιζαν ακριβώς την ώρα που είχαν προγραμματιστεί. Εδώ για την προσέλευση συνήθως ισχύει άλλο timezone, +2 ή +3 ώρες από την προγραμματισμένη! (γέλια) Είναι μια ιδιαιτερότητα, ξέρουμε πια ότι όταν ακούς 9 σημαίνει 11, για κάποιον λόγο. Οι συναυλιακές συνθήκες διαφοροποιούνται τώρα ανάλογα με το στάτους της μπάντας και τη φύση της τοπικής σκηνής. Στην Αγγλία λ.χ. έχουμε παίξει και σε μικρό μπαρ, με κουβάδες μπογιάς για στηρίγματα των ντραμς –κάτι τέτοιο δεν το έχουμε συναντήσει εδώ. Είναι άλλη η κλίμακα της μουσικής σκηνής εντός συνόρων. Επειδή όμως μιλάμε για ένα κοινό που γενικώς έχει μια πιο «συναυλιακή» κουλτούρα, είναι σχεδόν παντού το ίδιο· μόνο μικρές ιδιομορφίες υπάρχουν. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι εκτός συνόρων το μπλα-μπλα κατά τη διάρκεια ενός λάιβ είναι πολύ λιγότερο, αν και όχι πάντα. Κι εδώ έχουμε παίξει δηλαδή σε συναυλίες στις οποίες το κοινό ήταν πιο συγκεντρωμένο στο να ακούει. Έχει συμβεί κι αυτό.  

 

 

 

Μετά τον δίσκο τα τραγούδια εξακολουθούν να εξελίσσονται, οπότε υπάρχουν κάποιες διαφοροποιήσεις σε σχέση με τη στούντιο εκδοχή τους. Η βάση τους παραμένει βέβαια όπως στην ηχογράφηση, ενώ όμως διατηρείται η ίδια ατμόσφαιρα, μερικά ακούγονται κάπως πιο «ακατέργαστα» –πάντα μας συνέβαινε αυτό με τις ζωντανές εκτέλεσεις. Από τα παλιά τραγούδια παίζουμε πράγματι μερικά εντελώς αλλαγμένα, ακριβώς για να διατηρείται το ίδιο ηχητικό concept. 

 

 

Σχεδιάζουμε να κάνουμε κάποιες συναυλίες εδώ και, αν προκύψουν, και στο εξωτερικό, όπου έχουμε πάντα στραμμένη την προσοχή μας. Γενικά τη μπάντα δεν την ονειρευόμασταν ποτέ σαν καριέρα με προσεκτικά βήματα κλπ. Οι επιλογές μας ή τα όποια σχέδια έχουν λοιπόν να κάνουν καθαρά με το τι θεωρούμε ενδιαφέρον σαν αποτέλεσμα. Αυτό που θα θέλαμε και δεν το έχουμε κάνει μέχρι τώρα είναι να γράψουμε τη μουσική για μια ταινία μεγάλου μήκους.