Πού και πού, με αφορμή άλμπουμ όπως το ντεμπούτο της τραγουδοποιού Φλώρας Χρυσού, επανέρχεται στο μυαλό μου ένα ζήτημα το οποίο, από όταν η δισκογραφία έγινε αποδεκτή ως τέχνη, απασχολεί αρκετά τους περί τη μουσική σκεπτόμενους: μπορεί, και σε ποιο βαθμό, ένας γνώστης παραγωγός και ενορχηστρωτής να σώσει από την αδιαφορία ένα μέτριο υλικό; Η απάντηση, βέβαια, σε ένα τέτοιο ερώτημα δεν μπορεί να είναι γενική: θα πρέπει να εξετάζεται κατά περίπτωση. Και κάτι τέτοιο θα προσπαθήσω να κάνω παρακάτω... Όπως σας προϊδέασα, δεν βρήκα πολύ ενδιαφέροντα τα τραγούδια της Χρυσού. Κινούνται στον ευρύτερο ποπ-ροκ χώρο –αν και κάποια από αυτά θα μπορούσα να τα φανταστώ και σε μια μεγάλη πίστα– και δεν υστερούν, κατά τη γνώμη μου, τόσο στη δομή, όσο στο περιεχόμενό τους. Οι μελωδίες τους, χωρίς να είναι σε καμία περίπτωση κακές, δεν παρουσιάζουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον ενώ η στιχουργία, με έντονη τη γυναικεία ματιά στα πράγματα, παρουσιάζεται ελαφρώς παρωχημένη και με ως επί το πλείστον προβλέψιμες ρίμες. Σε κάποιες περιπτώσεις, μάλιστα, με λόγια όπως «Να μου πατήσεις το κεφάλι προσπαθείς/μα εγώ αντέχω, δε βυθίζομαι σε κώμα/ρίξε μου κι άλλο, λιώσε με αν το μπορείς/δική μου είναι η ψυχή, κράτα το σώμα» (“Εδώ Θα Είμαι”) ή «Μα εγώ σειρήνα γυμνή/σαν μια πόρνη πουλάω και ψυχή και κορμί/και θα σου δοθώ δυνατά/με ηδονή θα σε δέσω να με θέλεις ξανά» (“Δε Μ’ Ερωτεύεσαι”) προβληματίστηκα έντονα σχετικά με το ποια γούστα μπορεί να ικανοποιούν. Ο κλήρος έπεσε, λοιπόν, στον παραγωγό και γενικό επιβλέποντα των ηχογραφήσεων, Βασίλη Πιερρακέα, για να δώσει μια ώθηση σε αυτή τη δουλειά. Ο Πιερρακέας έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του στο πρόσφατο παρελθόν με τη δουλειά στο Έξω του Φοίβου Δεληβοριά και στο Κορίτσι Για Σπίτι Της Μάρως Μαρκέλλου. Στο Θα Σου Λείψω, όμως, το υλικό μάλλον δεν μπόρεσε να τον εμπνεύσει τόσο, με αποτέλεσμα και ο ίδιος να εμφανίζεται σε κάποιες περιπτώσεις να υποκύπτει σε ευκολίες και αστοχίες. Δεν καταφέρνει π.χ. να αποτρέψει το εναρκτήριο “Έλα Να Παίξουμε Κρυφτό” από το να ακούγεται άνευρο ή να αποφύγει τις ροκάδικες κοινοτοπίες στο “Γιατί Δεν Έμεινε Κανείς;”. Και πάλι, πάντως, παρουσιάζει μπόλικες ενδιαφέρουσες ιδέες και παραμένει απολαυστικός στις κιθαριστικές ακροβασίες του. Θαυματοποιός, όμως, δεν είναι και νομίζω αυτό απαντάει στο ερώτημα το οποίο έθεσα στην αρχή... Το σημαντικότερο ατού της Φλώρας Χρυσού στο Θα Σου Λείψω είναι η φωνή της. Διαθέτει τεχνική και ωραίο ηχόχρωμα και νιώθω ότι μπορεί να σταθεί άνετα ως τραγουδίστρια, ειδικά αν βάλει λίγο περισσότερη «ψυχή» στις ερμηνείες της –σε κάποια σημεία ένιωσα ότι παραήταν «καθωσπρέπει». Όσο για τα τραγούδια της, τα περισσότερα απ’ αυτά δύσκολα θα μας λείψουν. Αν, όμως, δουλέψει ακόμα περισσότερο και προσπαθήσει να κινηθεί σε πιο πρωτότυπα στιχουργικά μονοπάτια, όπως κάνει λ.χ. στο κομμάτι “Μάντης” στο κλείσιμο του άλμπουμ, ίσως να καταφέρει περισσότερα στη συνέχεια.
