Είναι ιδέα μου ή έχουμε πράγματι καιρό να ακούσουμε για την περιβόητη «σχολή της Θεσσαλονίκης»; Υπήρξε εποχή που, αν σε συνόδευε η συγκεκριμένη ταμπέλα, αποκτούσες αυτομάτως έξτρα μουσικά «γαλόνια» κι η μετοχή σου ανέβαινε. Ο νέος Θεσσαλονικιός τραγουδοποιός Γιώργος Οικονόμου έρχεται λοιπόν να μας τη θυμίσει και, σύμφωνα με το δελτίο τύπου, να «ανατρέψει τη γενικότερη άποψη που επικρατεί τα τελευταία χρόνια, πως η Θεσσαλονίκη “δεν βγάζει πια καλλιτέχνες όπως παλιά”».  Το άλμπουμ Φιγούρα Στο Δρόμο αποτελεί το δισκογραφικό του ντεμπούτο και είναι αποκλειστικά δική του παραγωγή. Τα θετικά και τα αρνητικά του γίνονται σαφή από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Ο Οικονόμου διαθέτει μελοποιητική ικανότητα και αυτό είναι, νομίζω, το κύριο ατού του. Χωρίς να καταφεύγει σε πρωτότυπες λύσεις, κινούμενος σε έναν ποπ/ροκ χώρο ο οποίος έχει ήδη «περπατηθεί» από πολλούς, καταφέρνει στις περισσότερες των περιπτώσεων να παρουσιάσει ενδιαφέροντα θέματα και όμορφα ρεφρέν (“Κάποιες Νύχτες”, “Όλα Για Σένα”, “Μυστικά Και Ψέματα”). Ωστόσο, ο στίχος του παρουσιάζει αρκετά προβλήματα, καθώς μαστίζεται από μια κάποια αφέλεια και από μάλλον φτωχό λεξιλόγιο –καταλήγοντας πολλές φορές να ακούγεται παιδιάστικος. Τα τραγούδια του δηλαδή όλο κάτι προσπαθούν να πουν, αλλά τελικά χάνονται σε κλισέ και κοινοτοπίες. Στον τομέα των ενορχηστρώσεων και του ήχου και πάλι υπάρχουν συν και πλην. Τα παιξίματα είναι καλά, με τα τύμπανα του Αλέξη Αποστολάκη να οδηγούν και να παρέχουν το κατάλληλο γκρουβ για το κάθε κομμάτι. Όμως, το απίστευτα γραμμικό σχήμα κιθάρα-μπάσο-πλήκτρα-τύμπανα που χρησιμοποιείται αποκλειστικά, σε συνδυασμό με την τεράστια διάρκεια του δίσκου (17 τραγούδια σε 73 λεπτά), ομογενοποιεί πολύ τα τραγούδια, αφαιρώντας από τη δουλειά αυτή το πλεονέκτημα της έκπληξης. Με το άλμπουμ Φιγούρα Στο Δρόμο ίσως ο Γιώργος Οικονόμου να θέλησε να φανεί γενναιόδωρος απέναντι στο κοινό του αλλά, γεμίζοντας το CD μέχρι επάνω, αποδυνάμωσε τελικά το σύνολο –4 με 5 από τα τραγούδια θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να έχουν μείνει εκτός. Η φιγούρα που απεικονίζεται στο εξώφυλλο νιώθω ότι αποτελεί έναν καλό παραλληλισμό για την τραγουδοποιία του Γιώργου Οικονόμου: συμπαθής αλλά με ασαφές, ανολοκλήρωτο πρόσωπο. Δεν είναι καθόλου ευχάριστη η θέση μου, να πρέπει να πω ότι βρήκα αρκετές αδυναμίες στη δουλειά ενός νέου καλλιτέχνη, που καθίσταται προφανές πως αγαπάει αυτό που κάνει και έχει επενδύσει πολλά σε αυτό. Νομίζω, όμως, ότι ο Γιώργος Οικονόμου έχει όλο τον χρόνο μπροστά του να καταφέρει καλύτερα πράγματα στα επόμενα δισκογραφικά του βήματα. Και –το κυριότερο– μοιάζει να διαθέτει και τα απαραίτητα εφόδια ώστε να το πετύχει.