Το μεγάλο θέμα που έπρεπε να διαπραγματευτούμε στο αμέσως προηγούμενο διάστημα ήταν η αποχώρηση του Ozzy από την ενεργό δράση. Ένα ατύχημα που είχε πριν κάποια χρόνια, του άφησαν κουσούρια και όσοι μέχρι στιγμής του έλεγαν «σήκω και πάτα το ρε μλκ, δεν έχεις τίποτα», μάλλον δεν θα καταφέρουν και πολλά από τούδε και στο εξής, αφού ο Iron Man όχι μόνο δεν μπορεί να το πατήσει αλλά κυρίως δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις αυξημένες απαιτήσεις ενός tour. Και όσοι με γνωρίζουν από τα κείμενα μου, ίσως αντιλαμβάνονται πού το πάω και προετοιμάζονται για μια ακόμη μετωπική με την λογική, όμως θα τους απογοητεύσω, γιατί εδώ μιλάει το συναίσθημα. Τον Ozzy ευτυχώς κάποιοι από εμάς κατάφεραν και τον είδαν αρκετές φορές ζωντανά. Δεν ενθουσίασε ποτέ με την απόδοση του, ίσως ήταν και το παρατράγουδο σε κάποιες από αυτές (πχ στην ιστορική εμφάνιση των Black Sabbath) όμως οι fans (βάλε και μένα μέσα) τριπλάρουμε την σκέψη μας με το αφήγημα «ε πάντα τόσο μπορούσε ο Ozzy, αφού ζει πάλι καλά, αρκεί που είναι πάνω στην σκηνή και κάνει τις τρέλες του».
Η συμπάθεια μας προς την τρελούτσικη περσόνα του Ozzy über alles. Είμαι πολύ ΟΚ με αυτό, όμως πρέπει τώρα όλοι μαζί να παραδεχτούμε πως η απόσυρση του Ozzy από τις συναυλίες είναι αντίστοιχης σημαντικότητας από την απόσυρση του 80χρονου θείου μου από τα πρέφα sessions στο καφενείο, που ξεκίνησαν από τα 50 του όταν και πήρε σύνταξη. Πιο σημαντική κρίνω την συνειδητοποίηση πως κοντοζυγώνει ο καιρός που ο Corey Taylor θα είναι ο πιο σημαντικός εν ενεργεία metal frontman και αυτό το πράγμα με φοβίζει και με καβλώνει ταυτόχρονα. Θα δούμε πως θα πάει, εδώ θα είμαστε, μπορεί και όχι. Μέσα από τα βάθη της ψυχής μας, θέλουμε ο Ozzy να φτάσει τα 200, έστω να βρικολακιάσει, προσφέρω και λαιμό άμα λάχει, ήταν και είναι υπέροχος, που δεν θα τον ξαναδούμε live μπέσα δεν με ακουμπά το θέμα. Καλό το παρελθόν, όμως το βλέμμα μας παραμένει καρφωμένο στο μέλλον, το οποίο ευτυχώς ή δυστυχώς το καθορίζουν μπάντες όπως οι Måneskin.
Κανονικά σε αυτό το section του Παρατηρητηρίου λέμε κακά λογάκια για δίσκους που ακούει ο πολύς κόσμος. Λογικά, εδώ θα βρισκόταν ο δίσκος Rush! των Ιταλών Måneskin, τον οποίο και άκουσα προσεκτικά, όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί δεν ήταν καθόλου κακός. Άφησαν τα ιταλικά στην άκρη και είπαν να κάνουν έναν international rock δίσκο για τον λαό, με πολλές sexy στιχουργικές απολήξεις που ίσως δεν αρμόζουν σε έναν απόλυτα συντηρητικό rock κόσμο. Αυτό βέβαια σημαίνει πως ο δίσκος δεν αφορά τους ανθρώπους που μεγάλωσαν με AC/DC και Deep Purple και Scorpions αλλά όλους αυτούς που αγνοούν πλήρως την ύπαρξη όλων αυτών. Και ακριβώς εκεί ξεκινά το πετσόκομμα. 17 τραγούδια που εάν αναλυθούν πρόχειρα, ακουμπάνε σε 100% αναλογία πάνω σε κάποιο γνωστό τραγούδι ή μπάντα, με συνέπεια να είναι απόλυτα οικεία. Εσύ γλυκέ μου νεανία ετών 40, σίγουρα θα νευριάσεις στα πρώτα ακόρντα κάθε μα κάθε σύνθεσης, εάν μπεις όμως στο μυαλό μιας 15χρονης που ανακαλύπτει τώρα τον μουσικό πλούτο του πλανήτη Γη, τότε οι Måneskin είναι η προφανής επιλογή ως μια σύγχρονη μπάντα με έναν τρομερό frontman που ξέρει να ροκάρει με τον 2023 τρόπο. Πονάς ή όχι, αυτή είναι η αλήθεια.
Επιστροφή στο metal που όλους μας ενώνει και αυτό συνήθως είναι το death metal όταν το παίζουν προγκομεταλλάδες. Το σκεφτόμουν πρόσφατα πως αν υπάρχει μια μπάντα ανάμεσα σε όλες τις μεταλλικές φυλές που όλοι συμπαθούν, είναι με διαφορά οι Death. Καθόλου τυχαίο πως πρόσφατα το ίδιο συμβαίνει με μπάντες όπως οι Blood Incantation, ενώ παλιότερα είχαν αντίστοιχη αποδοχή και οι Opeth. Υπήρχαν βέβαια και οι Cynic και άλλες υπερ-προχώ μπαντάρες που δεν τις λες και υπερεπιτυχημένες σε εμπορικό επίπεδο. Σε αυτό το δύσβατο πεδίο κινούνται οι Θεσσαλονικείς Conspiracy of Zero. Με το δεύτερο άλμπουμ τους, Ahthos Arouris , παίζουν tech death metal, με τις prog πινελιές να δίνουν νόημα στην δημιουργία τους. Ειδικά αυτά τα κιθαριστικά solo που θα βρείτε εκεί μέσα είναι μούρλια, ενώ και οι ενναλαγές brutal/καθαρών φωνητικών είναι ενδιαφέρουσες. Με λίγο πιο ψαγμένη μίξη και έμφαση στην λεπτομέρεια, mastering και μαλακίες πως τα λένε, ίσως εδώ είχαμε έναν από τους metal δίσκους της χρονιάς σε όλα τα επίπεδα. Κρατάμε τις συνθετικές κορυφές και τα τρελά παιξίματα και προχωράμε.
Αλλαγή ημισφαιρίου και κατευθυνόμαστε στην Αυστραλία, όπου η επαναφορά του riot grrrl ήχου στο προσκήνιο είναι ένα από τα thing αυτής της περιόδου, με διμοιρίτισσα την Amyl (και τους Σνίφερς της). Τα κορίτσια των Blonde Revolver παίζουν αρκετά πιο synthesized punk rock, δεν θα το έλεγα post punk σε καμιά περίπτωση, είναι φουλ ροζ και κεφάτο, δεν υπάρχει απολύτως καμία «μαύρη» πινελιά στο femme punk τους. Μόνο κάτι spooky μελωδίες κάνουν πιο μωβ το χρώμα του πρώτου τους άλμπουμ. Το Good Girls Go To Heaven, Bad Girls Go Everywhere είναι ένας ευχάριστο ντεμπούτο που ροκάρει με την ψυχούλα του και προβάλλει αγκώνες βαμμένους με glitter σε μια σκηνή που έχει ανάγκη από τέτοιες κυκλοφορίες.
Πάμε πίσω στο 2009, για να γνωριστούμε ξανά με έναν υπέροχο δίσκο, το Act II:The Father of Death των The Protomen. H υπερπλήρης κολεκτίβα από το Νάσβιλ του Τένεσι αποτελείται από αρκετά βλαχάκια ώστε να συνδυάσουν την southern παράδοση με τα disco synthesizers, την rock όπερα και τα περίεργα concept. Μετά από αυτόν τον πρόλογο, ας πούμε το Act II ως την πρώτη disco oriented spaghetti western rock opera που υπήρξε ποτέ. Κάθε τραγουδάκι εδώ μέσα και ένας μικρός ύμνος, που είτε θα σε κάνει να ψαχτείς με τους στίχους, είτε θα σε κάνει να κουνήσεις τους σκουριασμένους γοφούς σου, είτε θα σε κάνει να κρεμάσεις το σαγόνι σου από τον πλούτο του ήχου. Δυστυχώς η μπάντα από τότε δεν προχώρησε σε νέο studio album αλλά έγινε μια αρκετά επιτυχημένη cover band περιπτωσούλα που έβγαζε λεφτάκια. Ευτυχώς αυτή η ενασχόληση τους κράτησε ζωντανούς ώστε φέτος να έχουμε επιτέλους νέο κομμάτι και ελπίδες για κυκλοφορία του Act III.
