Ο Βάιντα θίγει για πρώτη φορά στην ταινία αυτή την εικόνα της πολωνικής κοινωνίας με φόντο τα μεταπολεμικά διλήμματα. Τόσο λόγοι πολιτικοί για πάνω από μισό αιώνα, όσο και η αμηχανία καλλιτεχνικής έκφρασης για περισσότερο από δέκα χρόνια, εμπόδισαν αρκετούς Πολωνούς σκηνοθέτες να αγγίξουν τη θεματική αυτή. Η σοβιετική φρασεολογία την οποία είχε υιοθετήσει και η Πολωνία, ισχυριζόταν πως οι 20.000 Πολωνοί αξιωματικοί, οι οποίοι αιχμαλωτίσθηκαν το 1939, δολοφονήθηκαν από τους Γερμανούς μετά το 1941, ενώ στην πραγματικότητα εκτελέσθηκαν με εντολή του Στάλιν το 1940. Ο Βάιντα με την ταινία αυτή ξεπερνά την αδυναμία αναφοράς σε ένα έγκλημα, το οποίο παύει πλέον να είναι ταμπού. Αν και ο ίδιος συνδέεται προσωπικά με την ιστορία, καθώς το όνομα του πατέρα του βρίσκεται στην λίστα των θυμάτων, η αναπαράστασή του εστιάζει κυρίως στις γυναίκες-μάρτυρες: μητέρες, σύζυγοι και κόρες.
{youtube}9DrgSHIJXAQ{/youtube}