Η δεκαετία του΄90 ήταν μια καλή εποχή για σταρ. Το φρέσκο τρίο Ντεπ-Πιτ-Ντι Κάπριο έκανε τις μεγάλες οθόνες να αστράφτουν, ο βετεράνος Ντε Νίρο ήταν ο πιο αγαπημένος ηθοποιός όλων και ο Μπρους Γουίλις επιβεβαίωνε με κάθε του ταινία ότι ήταν πολύ σκληρός για να πεθάνει. Ταυτόχρονα, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ένας εκλεπτυσμένος, χαριτωμένα στριφνός Λονδρέζος ήρθε ως απάντηση στην ανέμελη τεστοστερόνη των Αμερικανών: εντός και εκτός ρόλων, ο Χιου Γκραντ έμοιαζε να ανήκει στους άντρες που δεν ωριμάζουν ποτέ αρκετά, όμως δεν φοβούνται να αυτοσαρκαστούν, εκθέτοντας με αφοπλιστική ειλικρίνεια τις αδυναμίες τους. Και, το σημαντικότερο: είχε αριστοκρατική προφορά, υπέροχο γαλάζιο βλέμμα και έκανε τις γυναίκες να γελούν, χωρίς καν να χρειαστεί να ανοίξει το στόμα του.
Η πρώτη γνωριμία μας μαζί του, βέβαια, ήταν διαφορετική. Στα τέλη των '80ς, ο 27χρονος, τότε, Γκραντ πρωταγωνίστησε στο «Μορίς» του Τζέιμς Άιβορι-μια ταινία εποχής, βασισμένη σε μυθιστόρημα του Έντουαρντ Μόργκαν Φόρστερ. Υποδύθηκε τον Κλάιβ, έναν αριστοκράτη φοιτητή στο Κέιμπριτζ των αρχών του 20ού αιώνα, ο οποίος έγινε αντικείμενο του πόθου ενός συμφοιτητή του (Τζέιμς Γουίλμπι). Φοβούμενος την ατίμωση, ο Κλάιβ εγκαταλείπει τον Μορίς για να παντρευτεί και να εισχωρήσει στην πολιτική. Ο ρόλος του ανταμοίφθηκε με βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας. Σήμερα, τρεις δεκαετίες αργότερα, ο Άγγλος ηθοποιός επιστρέφει στην αφετηρία του κύκλου του και βρίσκεται ξανά αντιμέτωπος με την πολιτική και το «στίγμα» της ομοφυλοφιλίας, μέσα από την θαυμάσια μίνι τηλεοπτική σειρά «A very English scandal» του Στίβεν Φρίαρς, την οποία προβάλλει, ανάμεσα σε πολλές ακόμα διάσημες σειρές, η Nova. Για τον Χιου Γκραντ, αυτή η επιστροφή είναι ένα είδος αναγέννησης.
Στα΄90ς, όμως, η τροχιά του τον οδηγεί σε ρόδινους ρόλους, δίπλα στις ωραιότερες και πιο διάσημες ηθοποιούς του κινηματογραφικού στερεώματος. Η γοητευτική ερμηνεία του ως τυπικός Άγγλος εργένης στην ταινία του Μάικ Νιούελ «Τέσσερεις γάμοι και μία κηδεία», στο πλευρό της Άντι Μακντάουελ, τον έφερε στο επίκεντρο της προσοχής του παγκόσμιου κοινού και του χάρισε, μεταξύ άλλων βραβείων, Χρυσή Σφαίρα. Η κομεντί «Εννέα μήνες» τον έφερε στην αγκαλιά της Τζουλιάν Μουρ, το θρυλικό «Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ» τον ένωσε με τη σούπερ σταρ Τζούλια Ρόμπερτς, στο «Παντρεμένος με τη Μαφία» συναντήθηκε με τη ζουμερή Τζίν Τρίπλχορν, στο «Δυο εβδομάδες προθεσμία» έσμιξε με την πικάντικη Σάντρα Μπούλοκ, ενώ στο εξόχως τρυφερό «Αγάπη είναι...» του Ρίτσαρντ Κέρτις υποδύθηκε έναν πρωθυπουργό με γενναία, χρυσή καρδιά. Μέσα σε μια δεκαετία, ο Χιου Γκραντ χρίστηκε άρχοντας της ρομαντικής κωμωδίας, ενώ πολλοί έβλεπαν στο πρόσωπό του τον διάδοχο του Κάρι Γκραντ. Πίσω από το γαλανό, αγορίστικο βλέμμα του, όμως, κρύβονταν σκιές. Τις αποκάλυψε με χάρη στο «Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς», υποδυόμενος τον γυναικά, ιντριγκαδόρο προιστάμενο της Ρενέ Ζελβέγκερ, ενώ η εκπληκτική δραματική κομεντί «Για ένα αγόρι», που βασίστηκε σε βιβλίο του Νικ Χόρνμπι, του έδωσε την ευκαιρία για μια ερμηνεία διακριτικών αλλά πλούσιων αποχρώσεων, στο ρόλο ενός αναίσθητου, ρέμπελου σαραντάρη που βλέπει τη ζωή αλλιώς μέσα από την επαφή του με ένα μοναχικό, δύσκολο έφηβο. Ήταν μία από τις κορυφαίες στιγμές του Άγγλου σταρ. Όμως ο Γκραντ, παρόλο που στο βιογραφικό του μετρούσε αρκετές ταινίες που απείχαν από το στερεοτυπικό ερμηνευτικό του τοπίο («Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα», «Τα απομεινάρια μιας μέρας», «Λογική και ευαισθησία», συν το ξεχασμένο διαμαντάκι «Ο Εγγλέζος που ανέβηκε ένα λόφο και κατέβηκε ένα βουνό») είχε αρχίσει να πλήττει. Θανάσιμα.
Για πολλούς, η ολοένα αυξανόμενη γκρίνια του σχετικά με το επάγγελμά του μεταφράστηκε ως αχαριστία. Στο κάτω-κάτω, δεν υπάρχουν πολλοί σταρ και δη χρισμένοι «ρομαντικοί», που να εμπλέκονται σε σεξουαλικό σκάνδαλο και να συγχωρούνται: το καλοκαίρι του 1995 στο Λος Άντζελες, ο ηθοποιός συνελλήφθη μαζί με την πόρνη Ντιβάιν Μπράουν, ενώ βρισκόταν σε πολυδιαφημισμένη σχέση με την Λιζ Χάρλεϊ. Σήμερα κάτι τέτοιο δεν θα εντυπωσίαζε και πολλούς, αλλά σε εκείνες τις πολύ πιο συντηρητικές, προ-Instagram μέρες, ο Χιου αναγκάστηκε να ζητήσει ταπεινά δημόσια συγγνώμη μέσα από την νυχτερινή εκπομπή του Τζέι Λένο (απόφαση που αποδείχθηκε σωτήρια για την καριέρα του).
Σε κάθε περίπτωση, ο Γκραντ είχε βαρεθεί. Στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, ενώ η πανέμορφη Λιζ Χάρλεϊ τον είχε εγκαταλείψει προ πολλού, είχε πάψει να είναι φιλικός με τους παπαράτσι και κάθε τόσο απειλούσε να αποσυρθεί. Όσο περνούσε ο καιρός, το κοινό ανταποκρινόταν στην επιθυμία του: τον ξεχνούσε. Τον θυμόταν, βέβαια, κάθε φορά που η τηλεόραση πρόβαλλε κάποια από τις αξεπέραστες κομεντί που τον εκτόξευσαν. Ή όταν έβλεπε, μετά από καιρό, κάποια φωτογραφία του που πρόδιδε ότι, εκτός των άλλων, ο Χιου Γκραντ «δεν μεγάλωνε όμορφα». Το πρόσωπό του έδειχνε κουρασμένο, το βλέμμα του σβηστό και οι ρυτίδες του βάθαιναν ολοένα, σε αντίθεση με τα γυαλιστερά, τεντωμένα δέρματα των συνομήλικων συναδέλφων του. Όλοι υπέθεταν ότι η διαδρομή του αγοριού που αρνιόταν να ενηλικιωθεί βάδιζε προς τη δύση της.
Και μετά, ήρθε η «Florence Foster Jenkins». Το 2016, η Μέριλ Στριπ υποδύθηκε απολαυστικά την «Φάλτσο σοπράνο» και ο Γκραντ χρίστηκε ξανά, έπειτα από 13 ολόκληρα χρόνια, υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα, μέσα από το ρόλο του υποστηρικτικού, τρυφερού συντρόφου μιας παράφωνης τραγουδίστριας όπερας η οποία επέμεινε μέχρι τέλους να ζήσει την ουτοπία της. Αμέσως μετά, φόρεσε το παλαβό κοστούμι ενός κακόβουλου τύπου και απέσπασε υποψηφιότητα βραβείου Bafta, για την οικογενειακή ταινία «Paddington 2» (2017). Στη συνέχεια, αποφάσισε να ξεπεράσει επιτέλους τον σνομπισμό του για τη μικρή οθόνη και να πρωταγωνιστήσει στην εξαιρετική τηλεοπτική σειρά του BBC «A Very English Scandal». Κίνηση ματ.
Ξαφνικά, η αγριωπή ωριμότητα του Χιου Γκραντ μεταμορφώθηκε από μειονέκτημα σε ατού: επιστρέφοντας, με κάποιον παράξενο τρόπο, στην αρχή του, ο Λονδρέζος της καρδιάς μας έγινε ο Τζέρεμι Θορπ, ένας Βρετανός πολιτικός με τάσεις αρπακτικού, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι προσπάθησε να δολοφονήσει τον γκέι πρώην εραστή του (Μπεν Γουίσοου). «Όταν η οικογένειά του απειλείται, ο καθένας από μας είναι ικανός για απρόσμενη βία», λέει ο ηθοποιός για τον ήρωά του, η ιστορία του οποίου βασίζεται σε γεγονότα. «Άλλωστε, τα κίνητρα των πολιτικών στα ΄60’ς και στα ΄70’ς (σσ. εποχή στην οποία διαδραματίζεται η μίνι σειρά) δεν διέφεραν καθόλου από τη σημερινά. Φοβάμαι ότι το νούμερο ένα κίνητρο για τις πράξεις αυτών των ανθρώπων είναι πάντα ο εαυτός τους».
To «A Very English Scandal», μία από τις έξοχες σειρές που μας προτείνει, μαζί με βραβευμένες ταινίες, καλογυρισμένα ντοκιμαντέρ και διασκεδαστικά ψυχαγωγικά προγράμματα η Nova, έγινε δεκτή με ύμνους-όπως και η ερμηνεία του πρωταγωνιστή της. «Ο κόσμος ενδιαφέρεται ολοένα και πιο πολύ για την πολιτική», εξηγεί ο ίδιος. «Μάλλον πρέπει να ευχαριστήσουμε τα social media γι΄αυτό».
Παρόλο που μέχρι πριν λίγα χρόνια ο Γκραντ ορκιζόταν ότι δεν θα ξαναπαίξει ποτέ, δείχνει να αγκαλιάζει τους πρόσφατους ρόλους του με ενθουσιασμό, ειδικά τους σκοτεινότερους: «Όλοι οι ηθοποιοί στον κόσμο προτιμούν τους σκοτεινούς χαρακτήρες», είπε σε συνέντευξή του. «Είμαι σίγουρος ότι στην εποχή του Σαίξπηρ, προτιμούσαν να υποδυθούν τον Τυβάλδο αντί για τον Ρωμαίο. Δεν παραπονιέμαι για τις ρομαντικές κομεντί μου. Είμαι περήφανος γι΄αυτές , σχεδόν για όλες, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ δυσκολότερο να παίζεις τον αξιαγάπητο τύπο παρά τον κατεργάρη. Γιατί πρέπει να παλεύεις διαρκώς να μην γίνεσαι βαρετός μέχρι ναυτίας».
Όπως και νά ΄χει, οι μέρες της ναυτίας δείχνουν να πέρασαν για τον Χιου Γκραντ, ο οποίος στο μεταξύ απέκτησε μια νέα αγαπημένη σύντροφο και ...πέντε παιδιά. Το μέλλον δεν του επιφυλάσσει άλλους αγορίστικους ρόλους-το παρουσιαστικό του δεν το επιτρέπει, ούτε η καινούρια του ωριμότητα. «Ήξερα ότι ήταν τέλειος για το ρόλο», λέει ο σκηνοθέτης του «Α Very English Scandal» Στίβεν Φρίαρς, που συνεργάστηκε με τον Γκραντ και στη «Florence» και δεν δίστασε να του στείλει το σενάριο της τηλεοπτικής σειράς. «Είναι ηθοποιός της μεθόδου, ακριβώς όπως ο Μάρλον Μπράντο».
