Ο Βρετανός σκηνοθέτης Στήβεν Φρίαρς, βαφτισμένος στην παράδοση της μυθοπλασίας και πιστός υπηρέτης της απολαυστικής αφήγησης σε όποιο genre και να δοκιμαστεί, επιχειρεί να σκιαγραφήσει ένα «άπιαστο» ρομάντζο από πολλαπλές ματιές. Αρχικά από τη ματιά της προστατευόμενης από τον ρεαλισμό, φαντασμένης μεγαλοκληρονόμου που κολυμπάει σε έναν ωκεανό ματαιοδοξίας και κοσμοπολίτικης αγάπης για την υψηλή τέχνη. Μετά τα μισά της ταινίας το δραματουργικό βάρος γέρνει προς τη ματιά του αιώνιου μνηστήρα της, που ζει κάθε της βήμα, σαν σύντροφος, σαν αδερφός, σαν προστάτης αλλά και σαν οπορτουνιστής προστατευόμενος ο ίδιος. Ο Φρίαρς φιλοδοξεί να ανασκευάσει την εικόνα της Φλόρενς σαν αποσπασμένο μέρος μιας ευρύτερης αντίληψης περί οικειοποίησης της ποιοτικής τέχνης από την προνομιούχα μπουρζουαζία και τις αυταπάτες που επιλέγουμε για να πορευτούμε.

1florence.jpg

Πέρα από μια βιαστική αποδόμηση της Φλόρενς ως μια παράφωνη ξιπασμένη, η ταινία μας κάνει να σκεφτούμε ότι πρόκειται για μια γυναίκα με εμμονές και λατρεία για το «ωραίο» που έζησε τη ζωή της αρνούμενη να υπάρξει «γήινη» και αυτό ήταν που την έκανε γοητευτική. Μια παντελώς ατάλαντη σοπράνο που τόλμησε να σηκώσει μπαϊράκι στην κοινή λογική και το αισθητήριο του κόσμου και να ζήσει με δίψα για το χειροκρότημα. Η ταινία προφανώς προορίζονταν να γίνει ένα ζοφερό ντοκουμέντο με αντηχήσεις από το κλίμα της εποχής αλλά φευ! Αυτό που λειτουργεί καλά είναι η ντελικάτη και φροντισμένη ανασύσταση εποχής παρά τα πταίσματα «χαριτωμενιάς» στην προσπάθεια.

2florence.jpg

Η Μέριλ Στριπ πιθανότατα θα αποσπάσει την 20η υποψηφιότητα της για όσκαρ σε 40 χρόνια καριέρας με αυτή την ερμηνεία. Όμως πέρα από τη ντελικάτη και σκαμπρόζικη προσέγγιση στο ρόλο της, η αλήθεια είναι πως δεν προκαλεί αυθεντική συναισθηματική ένταση στον θεατή. Πείθει μόνο χάρη σε μια επίπλαστη μίμηση και στα ευφάνταστα ερμηνευτικά της τερτίπια, χωρίς να αποδίδει υποκριτικά το δύστροπο, αόρατο πεδίο της προσωπικής αγωνίας μιας κατά φαντασία σταρ η οποία ήταν πάντα ευπρόσδεκτη στους κοσμικούς κύκλους που ταύτισαν με μοσχομυριστά αρώματα και τα πανάκριβα εισιτήρια με την Όπερα.

3florence.jpg

Αυτός που κερδίζει όμως το στοίχημα των προσδοκιών είναι ο Χιου Γκραντ, ο οποίος με οικονομία στην έκφραση και σωστές δόσεις δράματος και κωμωδίας καταφέρνει και υποδύεται τον σύζυγο της Φλόρενς σε πολλαπλά επίπεδα. Σαν playboy που στο απόγειο της προικοθηρίας του βρήκε καταφύγιο στην περιουσία της Φλόρενς, σαν δαιμόνιο μάνταζερ που ξέρει τα κόλπα της βρωμοδουλειάς, σαν αληθινό φίλο που στέκεται πρωτίστως στα δύσκολα, σαν σύζυγο με διπλή ζωή, αλλά και σαν στυλοβάτη σύντροφο που δίνει όλο του τον εαυτό για την αγαπημένη του.

4florence.jpg

Είναι αδύνατο να μην γοητευτείς από τη σχέση των δυο ηρώων, την τόσο φωταγωγημένα ματαιόδοξη Φλόρενς και τον ζεν πρεμιέ σύντροφό της με την σπιρτάδα στο μάτι και τις δημόσιες σχέσεις στα κοσμοπολίτικα στρώματα. Όμως το σενάριο κάνει λιγότερα απ’ όσα πρέπει για να αναδείξει την τραγικότητα της ιστορίας, να σχολιάσει την σαρκοφάγα ματαιοδοξία, τα τσακισμένα όνειρα, τα απωθημένα που αφήνει το πέρασμα του χρόνου, την ζωή σε άρνηση. Ο Φρίαρς ποντάρει όλα του τα χαρτιά στο βαρύ πυροβολικό της Στριπ αντί να αναδείξει περισσότερο μια παράδοξη ιστορία τραγικότητας και υπερβολής. Τελικά υποκύπτει σε παγίδες «μεγέθυνσης» και συμβατικότητας στη προσπάθειά του να καλοπιάσει το ευρύ κοινό, με αποτέλεσμα το σύνολο να πάσχει από έλλειψη κέντρου βάρους. Η δραματουργία προχωράει με χοροπηδηχτά αλματάκια και δεν καταφέρνει να εκφράσει βιωμένα αισθήματα. Όλα είναι ιδωμένα κάτω από ένα μόνιμο «χαμογελάκι» και δεν μπορούν όμως να αφήσουν ουσιαστικό συγκινησιακό αποτύπωμα γιατί η πανηγυρική επικράτηση της ελαφράδας μοιάζει και η μοναδική λύση στα αδιέξοδα – στην παράδοση crowd pleasing ταινιών όπως το King’s Speech. 

6florence.jpg

Όμως στην καρδιά της ιστορίας, υποβόσκει ένα ερωτικό δράμα που στοχεύει μετωπικά στις αισθητήριους μηχανισμούς. Η φιλόμουση Φλόρενς δεν ξεπερνάει την ηδυπάθεια και τον ναρκισσισμό και ανεβαίνει στη σκηνή του Carnegie Hall για να εκτεθεί. Αν οι δημιουργοί της ταινίας δεν αυτοθαυμάζονταν για την κομψότητα και την εκλεκτικότητά τους και δεν χαριεντίζονταν στις δάφνες της «φιλολογικής» βιρτουοζιτέ τους θα είχαμε μια βιογραφική δραμεντί εποχής που θα έγραφε ιστορία και θα ήταν σημείο αναφοράς με την υπέροχα παράδοξη ιστορία που αφηγείται. Αντ’ αυτού έχουμε μια ευχάριστη κωμωδία με δραματικές παραινέσεις που θα κάνει τους θεατές να φύγουν με ένα πλατύ χαμόγελο από τα θερινά – αφού έχουν σκουπίσει και μερικά πνιχτά δάκρυα στην διάρκειά της θέασης. Ας είναι, η Φλόρενς τελικά το άξιζε το χειροκρότημά της.

{youtube}9xc8TQ_oLmU{/youtube}

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Featured