The Nice Guys

Το Nice Guys είναι μια περίπτωση ταινίας που αν είχε βγει πριν 20 χρόνια, πολλοί θα ήταν αυτοί που έξαλλοι θα επεσήμαναν το αδιέξοδο των μεγάλων studio και τη δυσκαμψία της mainstream ψυχαγωγίας. Ήταν άλλωστε η εποχή που η ανεξάρτητη φωνή από το Sundance είχε φτάσει στο peak της και διαχώριζε δικαιολογημένα τη θέση της από μεγάλα franchise οχήματα όπως το “Φονικό Όπλο” και το “Πολύ Σκληρός Για Να Πεθάνει”. Άλλωστε, ένας γενναίος προϋπολογισμός δαπανάται ξανά σε δυο αρσενικά αρχέτυπα της "bloody buddy” φόρμουλας, που λύνουν την υπόθεση μέσα από έξυπνες ατάκες, ξύλο, σφαίρες και ανδρικό bonding. Σήμερα όμως, στην εποχή της καθεδρίας της Marvel και των χάρτινων ηρώων, αυτή η μπουφόνικη, παράλογα βίαιη αστυνομική κωμωδία που τοποθετεί δυο αταίριαστους αντι-ήρωες άθελα τους με την πλευρά «του καλού», έρχεται σαν ευχάριστη νότα που μας επαναφέρει στα αγνά χρόνια της κινηματογραφικής διασκέδασης με σάρκινους ήρωες και κανονικότητα στη δράση.

Ο Ryan Gosling υποδύεται έναν χήρο και πατέρα μίας 13χρονης, που εργάζεται σαν ντετέκτιβ προσφέροντας τις ανέντιμες υπηρεσίες του με το να βρίσκει χαμένους συγγενείς. Ο Russell Crowe υποδύεται έναν μπράβο με αγνή καρδιά που προσλαμβάνεται με το αζημίωτο από ιδιώτες για να λύνει προβλήματά τους με τη σιδηρογροθιά του. Οι δυο τους αποτελούν ανέλπιστα ταιριαστό ζευγάρι και μπλέκουν σε μια ιστορία που διαδραματίζεται το 1977, στην καρδιά του σκοτεινού και αχανούς Λος Άντζελες, μια πόλη που μοιραία έχει πρωταγωνιστήσει όσο καμία άλλη σε noir της δεκαετίας του 70 και crime movies της δεκαετίας του 60, genre από τα οποία το Nice Guys αντλεί το διάκοσμο του. 

Όταν η Misty Mountain, μία πορνοσταρ δολοφονείται κάτω από μυστήριες συνθήκες, το δίδυμο θα συνεργαστεί για να βρει την άκρη στο νήμα μια υπόθεσης που βρίθει από παράπλευρους φόνους, ρεμάλια του υποκόσμου, διαπλεκόμενους επιχειρηματίες και σκοτεινές συνομωσίες. Οι δυο ντετέκτιβ βυθίζονται σε μια πολύπλοκη υπόθεση που μοιάζει με αξεδιάλυτο κουβάρι και τους ρίχνει σε απελπισία, όπως συνέβαινε και με τους δραματικούς κινηματογραφικούς τους προγόνους, σε ταινίες όπως το “Long Goodbye” (1977). Όμως οι καταστάσεις εδώ είναι εκ φύσεως κωμικές, λες και το “Chinatown” (1974) ελαφρύνθηκε από το δραματικό του βάρος και διασκευάστηκε σε bromance αξιολάτρευτων ηλιθίων. Τo αποτέλεσμα μοιάζει σαν οι Abbott & Costello να ρίχτηκαν άθελά τους στο περιβάλλον του πρόσφατου “Inherent Vice” που σκηνοθέτησε ο Paul Thomas Anderson, με μια πλοκή που κλέβει με βουλιμία από ιστορίες όπως η «Μαύρη Ντάλια» και ο «Μεγάλος Ύπνος». 

Οι παραδόσεις και οι συμβάσεις του noir εξερευνώνται με φόντο το γοητευτικό L.A. και το ψυχαγωγικό ποτενσιόμετρο του «buddy comedy» κατά στιγμές δείχνει κόκκινο. Το αποτέλεσμα είναι χάρμα οφθαλμών χάρη στο καλά υπολογισμένο timing στο μοντάζ, την άνεση του Ράσελ Κρόου στο ρόλο του (θυμάστε την τελευταία φορά που είδατε ταινία με τον Κρόου και περάσατε καλά; ) και το πηγαίο κωμικό ταλέντο του Γκόσλινγκ στην κωμωδία. Ειδική μνεία στη δουλειά του production designer Ρίτσαρντ Μπρίτζλαντ στην αναπαράσταση του ηλεκτρισμένου Λος Αντζελες των τελών της δεκαετίας του 70, αλλά και του διευθυντή φωτογραφίας Φιλίπ Ρουσελό που διατηρεί το noir πνεύμα παρά τα πυκνά κωμικά στρώματα.

Το “Nice Guys” είναι μια 100% «ασόβαρη» ταινία που δεν έχει τίποτα να πει για τις χίπικες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για την μόλυνση του αέρα, τη διαφθορά του κεφαλαίου, τα άδυτα της guerilla πορνοβιομηχανίας ή για τις ημίγυμνες καλλονές στα πάρτι στους Χολιγουντιανούς λόφους (με τους Earth Wind and Fire να δίνουν το groove). Όμως λέει περισσότερα από κάθε κινηματογραφικό κακέκτυπο που θεωρεί ότι με ύφος σκληρού αρσενικού, άπλετου αλκοόλ και ντουμάνια από καπνό μπορεί να αναπαραστήσει το σύνθετο πνεύμα του Philip Marlowe. Οι σουρεάλ ανατροπές και οι ατάκες της ταινίας συγγενεύουν περισσότερο με το πνεύμα του “Big Lebowski” παρά με τους ήρωες που έχει γεννήσει στο παρελθόν ο Shane Black, σε ταινίες όπως το “The Last Boy Scout,” και το “Kiss Kiss Bang Bang”. Το λες και ωρίμανση. 

Το Nice Guys τελικά κερδίζει το στοίχημα, κυρίως εξαιτίας των πρωταγωνιστών του, αποσπώντας έναν παραπάνω έπαινο χάρη στον τρόπο που διοχετεύει την καυστική του διάθεση απέναντι στον καθωσπρεπισμό του αμερικανικού ονείρου, στην προ-politically-correct εποχή του.

{youtube}GQR5zsLHbYw{/youtube}