Τόπος: Κύτταρο. Χρόνος: 22.00. Βγαίνουν στη σκηνή οι Carach Angren. Οι Ολλανδοί, που πριν 2 χρόνια είχαν εμφανιστεί ως support μπάντα στους Dark Funeral, αυτή τη φορά επέστρεψαν στη χώρα μας ως headliners.
Πρώτο τραγούδι το "Charlie", από τον τελευταίο τους δίσκο Dance And Laugh Amongst The Rotten (2017)· ιδανικό για ξεκίνημα, τόσο από άποψη σύνθεσης (σύντομο, με ηχογραφημένα σημεία, αλλά σκληρό ταυτόχρονα), όσο και περιεχομένου: ο Charlie είναι η οντότητα που δραπετεύει από τον κόσμο των πνευμάτων στον δικό μας, μετά από μία αποτυχημένη séance. Χρησιμοποιώντας για τον εαυτό τους τον όρο horror metal, οι Carach Angren αφηγούνται ιστορίες τρόμου μέσα από τα κομμάτια τους, συνδυάζοντας μουσική, στιχουργικό περιεχόμενο, και σκηνική παρουσία· και σίγουρα η συναυλία που έδωσαν την Παρασκευή ήταν ένα κρυστάλλινο δείγμα αυτής της επιτυχημένης ένωσης. Το φάντασμα του Charlie πλανήθηκε από την αρχή μέχρι το τέλος της βραδιάς πάνω απ' το Κύτταρο.
Η setlist κινήθηκε σε όλο το φάσμα της δεκάχρονης δισκογραφίας τους, με εναλλαγές παλιών και νέων κομματιών (αρκετών από τον τελευταίο δίσκο), τα οποία έδεναν αρμονικά με την προηγούμενη δουλειά τους. Τα βλέμματα συγκεντρώθηκαν αναγκαστικά πάνω στον Seregor, τον frontman της μπάντας. Η φωνή του μεστή και δυνατή, με εναλλαγές ψηλών και χαμηλών τόνων, καθαρών φωνητικών μπλεγμένων με brutal, αλλά και με αφηγηματικά σημεία δοσμένα με γρέζι. Τις εντυπώσεις, όμως, δεν έκλεβε λόγω των ερμηνειών του –που δένουν πράγματι άψογα με την extreme μουσική– αλλά λόγω της σκηνικής του παρουσίας.
Πλήρως ευθυγραμμισμένη με την ιδεολογία των Carach Angren, η παρουσία αυτή είναι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων συνδυασμός μουσικού και ηθοποιού, ενός performer που κάνει ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Στη σχεδόν μιάμιση ώρα που το συγκρότημα σφυροκοπούσε το κοινό, ο Seregor ήταν ένα αεικίνητο φάντασμα, το οποίο παραχωρούσε το σώμα και τις εκφράσεις του στις απαιτήσεις των κομματιών που εκτελούσε.
Με τα χέρια του σχημάτισε το φίδι που έρπει, τίναζε δεξιά και αριστερά το κεφάλι του μιμούμενος έναν λαιμό που σπάει, ενώ, όταν το περιεχόμενο το απαίτησε, άρχισε να ποδοκροτεί παρελαύνοντας σαν στρατιώτης. Στο "Pitch Black Box" φόρεσε τη μάσκα μιας νεκροκεφαλής με στέμμα, ενώ πριν το επιτυχημένο "Blood Queen" έκοψε τον λαιμό μιας κούκλας φυσικού μεγέθους, η οποία είχε στηθεί στη σκηνή λίγο νωρίτερα. Χρωμάτιζε τη φωνή του αναλόγως με το εάν στα στιχουργικά μέρη μιλούσε άντρας ή γυναίκα, ενώ, σε συναισθηματικές σκηνές, φαινόταν να συμμετέχει κάθε φορά με την κατάλληλη κινησιολογία και έκφραση (ναι, παρά το corpse paint), με αποκορύφωμα για μένα τη στιγμή που φώναζε «I've had enough of this sickening war and it's murderous puppets!», στο "The Funerary Dirge Of A Violinist".
Εντυπωσιακά πλήκτρα από τον συνθέτη της μπάντας, τον Ardek, έντονη παρουσία στα ντραμς με πολύ διπέταλο από τον Namtar, ενώ o Jack Owen –o κιθαρίστας που αξιοποιούν οι Ολλανδοί για τις live εμφανίσεις τους από το 2016– ανταποκρίθηκε με το παραπάνω, στέλνοντας προς το κοινό απολαυστικά black metal riffs, αλλά και σολάροντας προς το τέλος του event.
Εν κατακλείδι, η παρουσία της μπάντας στη σκηνή ήταν επιβλητική, η εκτέλεση των κομματιών άρτια, και η αλληλεπίδραση με το κοινό αρραγής, από την αρχή ως το τέλος. Τα χειροκροτήματα, οι επευφημίες και τα πολλά pits το αποδείκνυαν. Ήταν κρίμα που το Κύτταρο δεν ήταν γεμάτο, γιατί οι Έλληνες λάτρεις του metal έχασαν μια φανταστική εμπειρία από τους Carach Angren, τους Ιπτάμενους Ολλανδούς, οι οποίοι στοίχειωσαν με τις σκοτεινές ιστορίες και τη μουσική τους όλους εμάς που βρεθήκαμε εκεί.
{youtube}ulipyGZ3fLQ{/youtube}
