Μοναδικό χορευτικό vibe και απαράμιλλη μουσική πανδαισία χαρακτήρισαν την πρώτη εμφάνιση του Kutiman στην Αθήνα, σε ένα σύντομο αλλά «θαυματουργό» live στην ταράτσα του Gazarte, για τόσο-όσο κόσμο χρειαζόταν για βράδυ Τετάρτης στο κέντρο του Κεραμεικού.
Όντας ένα από τα πιο συζητημένα ονόματα της τελευταίας δεκαετίας –με διακρίσεις στο Time Magazine, συνεργασίες με τη Google, παραγγελίες από το Guggenheim Museum και videos που ξεπερνούν ακόμα και εξαψήφιους αριθμούς σε προβολές– o Ophir Kutiel είναι μια καλλιτεχνική περσόνα που περιμέναμε χρόνια στα μέρη μας. Ευτυχώς για εμάς, ήρθε σε μια πολύ καλή φάση της καριέρας του, με μουσικά «pivots» που μόνο σε καλό τού βγαίνουν.
Άλλη ευτυχής συγκυρία είναι ότι δεν τον περιμέναμε μόνο το βράδυ της Τετάρτης στο Roof stage του Gazarte, αλλά με την περίφημη Kutiman Orchestra, με την οποία ο Ισραηλινός μουσικός περιοδεύει σε πόλεις της Ευρώπης (και όχι μόνο).
Μαζί λοιπόν ανέβηκαν στη σκηνή γύρω στις 22:30· ομολογουμένως αρκετά προχωρημένη ώρα για καθημερινή. Παρόλα αυτά, στα πρώτα καλέσματα του σαξόφωνου του Eyal Talmudi και της τρομπέτας του Sefi Zisling, η μουσική δίνη ξεκίνησε, και δεν κατάλαβα ποτέ πότε πήγε 00:00, οπότε και άρχισε σιγά-σιγά να κλείνει η βραδιά.
Η δίνη αυτή, που οδηγούσε στον πυρήνα της μουσικής σπιρτάδας του Kutiman, δημιουργήθηκε από ένα σύνολο συνθηκών: τον λίγο κόσμο που ήξερε πολύ καλά γιατί ήταν εκεί, την καταφανώς «anti-star» διάθεση του Kutiman, την απουσία υπερβολών, εντυπωσιασμών και παραστατικών κλισέ που μπορεί να προβλέπει μια live performance, αλλά και την απόλυτα φυσική ροή μεταξύ των μακροσκελών μεν, πλούσιων ρυθμικά δε, κομματιών.
Έτσι, ο Kutiman και η μπάντα του όρισαν από νωρίς, και μάλιστα ξεκάθαρα, τον σκοπό της βραδιάς. Κι αυτός δεν ήταν άλλος από το αγνό groove, το οποίο και πρωταγωνίστησε σε ένα set που εκκινούσε από το afrobeat, την τζαζ, το funk και τη reggae, αλλά από μέσα του ξεπηδούσαν κατόπιν στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής και ψυχεδέλειας, τα οποία σαγήνευσαν τους παρευρισκόμενους στην ταράτσα του Gazarte.
"White Monkey" "Cheetah Guava", "Saluf" και "Space Cassava" ήταν μερικά από τα κομμάτια που έδωσαν τον ρυθμό, με τον κόσμο να αποδέχεται το κάλεσμα του Eyal Talmudi να πλησιάσει τη σκηνή και να ξεκινήσει τον χορό. Φυσικά κι ο ίδιος δεν δίστασε στο τέλος της συναυλίας να κατέβει και να σολάρει ανάμεσα στο κοινό, παρέα με τον μπασίστα Elran Dekel.
Και ενώ η χημεία και η δυναμική των 7 μουσικών αποτυπώθηκε απολαυστική, πολύ θα ήθελα να δω το επίπεδο αυτής της εμφάνισης με τη συμμετοχή φωνητικών. Εάν, για παράδειγμα, στη σκηνή τους συνόδευε η Karolina –με την οποία έχει συνεργαστεί αρκετές φορές ο Kutiman στο παρελθόν– η φωνή της θα ταίριαζε απόλυτα στην ατμόσφαιρα της βραδιάς. Ελπίζουμε στην επόμενη φορά.
Στο μεταξύ, σε λίγες μέρες κυκλοφορεί και ο νέος δίσκος του Kutiman Don’t Hold Onto The Clouds, ο οποίος ομολογουμένως (βάσει των μέχρι τώρα δειγμάτων) βαδίζει σε πολύ πιο ηλεκτρονικά (ambient, για την ακρίβεια) μονοπάτια. Ευτυχώς για την πρώτη μας γνωριμία, υπήρξε συνεπής στο psych-funk ταξίδι που μας υποσχέθηκε.
Για το τέλος άφησαν το "Sefi Ramirez", ένα εκπληκτικό μουσικό παζλ που ξεκινάει από ανατολίτικη ψυχεδέλεια για να καταλήξει σε ανελέητο whiplash από τον ντράμερ Amir Bresler. Για το καθιερωμένο encore, πάλι, φύλαγαν το "No Groove Where I Come From". Έτσι η βραδιά έκλεισε σε funky διαθέσεις, κάνοντάς μας να ανυπομονούμε ήδη για την επόμενη συνάντησή μας με τον Ισραηλινό μουσικό και τη μπάντα του, ελπίζουμε με φωνητικά και –γιατί όχι;– με μεγαλύτερη σύνθεση. Με τέτοιο ιστορικό διαπολιτισμικότητας και πειραματισμών στα video και τις συνθέσεις του, η δεύτερη περίπτωση θα είχε πραγματικό ενδιαφέρον.
{youtube}OoS3mlHV1x4{/youtube}
