Νομίζω ότι θα γίνεται για πάντα δεκτή με ενθουσιασμό η Imany για να δίνει συναυλίες στη χώρα μας. Αυτό το κορίτσι, που άφησε πίσω του μια πετυχημένη καριέρα στο modeling γιατί μια μέρα αποφάσισε να ερωτευτεί τη μουσική, με κάποιον παράδοξο τρόπο έχει κερδίσει μια θέση στην καρδιά του ελληνικού κοινού, από την πρώτη στιγμή. Η ωραία εμφάνισή της στο Ηρώδειο ήταν η απόλυτη επικύρωση της ιδιαίτερα ζεστής αυτής σχέσης. Το ψιλόβροχο που έπιασε, μόλις λίγα λεπτά πριν την προβλεπόμενη έναρξη, κόντεψε να ματαιώσει τη συναυλία. Όσοι από τους παρευρισκόμενους έδειξαν υπομονή –γιατί ήταν πολλοί αυτοί που εγκατέλειψαν– υποδέχτηκαν θερμά την Imany στη σκηνή, με 1 ώρα καθυστέρηση.
Όσο άκουγα την Imany να τραγουδάει με χάρη και όρεξη μπροστά στο κοινό (το οποίο αλήθεια κρεμόταν από τα χείλη της), κατάλαβα τον ουσιαστικό λόγο που χαίρει μεγάλης αποδοχής: τραγουδάει γλυκιά soul για ανθρώπους που δεν αγαπάνε τη soul. Πραγματικά, η soul της εμπεριέχει κάποιες αχνές καταβολές από μεσόκοπη folk, με κάμποσο στρογγύλεμα στην ενορχήστρωση βασισμένο στις τεχνικές του εμπορικού R’n’B. Ο λόγος δηλαδή που τραγούδια όπως το "You Will Never Know" και το χορευτικό remix του "Don't Be So Shy" έγιναν «σιγουράτζες» των ραδιοφωνικών playlists –ακόμα και σε ειδησεογραφικούς και αθλητικούς σταθμούς, μέχρι σε συχνότητες με έντεχνα– είναι πως η Imany μπορεί και εκφράζει απτά, κανονικά συναισθήματα (πρωτοεπίπεδα θα έλεγα, για να είμαι δίκαιος) μέσα σε εύγευστο περιτύλιγμα, για ακροατές που δεν χρειάζεται να έχουν καμία επαφή με την απαστράπτουσα μελαγχολία soul ερμηνευτριών σαν π.χ. τη Lauryn Hill. Μάλιστα, οι θαυμστές της δεν χρειάζεται καν να έχουν επαφή με τη μάχιμη ειλικρίνεια της contemporary folk μιας Tracy Chapman ή μιας Suzanne Vega.
Η Imany χρησιμοποιεί τη «θετική» σκέψη και σηκώνει τη σημαία της αγνότητας στις καθαρές προθέσεις της, οπότε δεν απαιτεί ιδιαίτερα καλλιεργημένους ακροατές για να την κατατάξουν πολιτισμικά και μουσικά. Κάνει μουσική για να «αγαπάμε» τους αγαπημένους, να «κλαίμε» με τη λύπη και να «αναπολούμε» ωραίες αναμνήσεις. Έτσι απλά. Πολλά από τα ρεφρενάτα κομμάτια που μας έπαιξε, όπως το δακρύβρεχτο "Lately", το γλυκερό "Slow Down" ή το "Silver Lining" με τις συνεχείς προτροπές για παλαμάκια (clap your hands), μας υπενθυμίζουν τα αυτονόητα και προσφέρουν μια αποθέωση της μελωδικής προβλεψιμότητας. Γενικά, δεν έχει εξώφθαλμα προβλήματα η μουσική της Imany, όμως νιώθεις ότι τα κομμάτια θα σκάσουν αν δεν στρογγυλοκαθίσουν στα ηχεία των χλιδάτων μπαρ, αν δεν τρυπώσουν μόνιμα στο CD player του αυτοκινήτου, αν δεν καταφέρουν να δημιουργήσουν μια θάλασσα από αναπτηράκια στο κοινό.
Η ίδια η Imany, φυσικά, είναι αρκετά ικανή στο να αφήνει μια αίσθηση χαρμολύπης, κυρίως χάρη στην «υγρή» φωνή της, ενώ πού και πού μπορεί να παράξει μερικά αξιοπρεπή λικνίσματα. Η τραγουδίστρια λειτουργεί σαν εργαλείο που προάγει την εξωστρέφεια της μουσικής και στο Ηρώδειο ξεδίπλωσε με φιλότιμο τις χάρες της, με τον κόσμο να την τιμάει με γενναία sing-along και χειροκροτήματα από καρδιάς.
Η Imany ξέρει να ικανοποιεί το «ενήλικο» κοινό, το οποίο ευαγγελίζεται την καθαρότητα στη μελωδία. Σε αυτό βοήθησε και η άψογη μπάντα, που διέσωσε την αξιοπρέπεια κάποιων εμβόλιμων snippets εντυπωσιασμού, όπως το "Bang Bang" ή το "Don’t Let Me Be Misunderstood", που για λίγο σαμποτάρισαν την σικάτη συναυλία στο ιστορικό θέατρο. Από την άλλη, η δεξιοτεχνία των μουσικών δεν κατάφερε να σώσει την άτυχη διασκευή στο "Bohemian Rhapsody": το αποτέλεσμα θα ταίριαζε σε μια καλοκαιρινή συλλογή με lounge διασκευές σε rock classics. Αυτό καθαυτό, βέβαια, δεν αποτελεί κάτι υποτιμητικό για μεγάλη μερίδα του κόσμου που βρέθηκε στο Ηρώδειο. Αλλά εδώ ξεκινάει μια διαφορετική, δύσκολη συζήτηση.
Αξίζει ακόμη να σημειωθεί ότι η Imany προσπάθησε να τιμήσει δύο αγαπημένα της τραγούδια σε ένα (σχεδόν) πετυχημένο mash-up: το "Ready Οr Not" των Fugees και το "Sign Your Name" του Terence Trent D'Arby. Το κοινό συμμετείχε με σχεδόν συγκινητικό τρόπο. Η διαδραστική σχέση που ήθελε τόσο πολύ να πετύχει η Imany, έπιασε τόπο –λες και αν κάποιος βλέπει ακίνητος, χωρίς να τραγουδάει, χωρίς να χορεύει όρθιος και χωρίς να συμμετέχει στα παλαμάκια, είναι δείγμα αποτυχίας. Αυτά όμως τα συγχωρείς, ίσως γιατί είναι θέμα απειρίας και εύκολων λύσεων.
Το μόνο λοιπόν που με ενόχλησε πραγματικά είναι πως οι κινήσεις της Imany και η προσπάθειά της να χτίσει γέφυρες με το κοινό, ήταν πολύ προμελετημένες. Με λίγα λόγια, είχε σχεδιάσει το πώς θα δώσει στον λαό αυτό που θέλει, πάντα σε πλήρως απογειωμένη διάθεση. Τίμησε δηλαδή το ευαγγέλιο του αξιοπρεπή καλλιτέχνη, σαν λαμπρός μουσαφίρης σε μια ξένη χώρα, με ένα μπουκέτο τραγουδιών στο χέρι. Μια τόσο σχεδιασμένη στην εντέλεια έκφραση, τα συνεχή «Athina» και οι προτροπές για συμμετοχή, δεν ταυτίζονται με καμία ρεαλιστική, καλλιτεχνική κατάσταση. Ειλικρινά, νομίζω ότι ακόμα και η στιγμή κατά την οποία πέταξε το τζάκετ της κάτω, ήταν μέρος της performance.
{youtube}N4KHmiDw4aI{/youtube}
