Τρεις μπάντες από τρεις διαφορετικές χώρες, με κοινό στοιχείο τον κιθαριστικό ήχο, χάρισαν στο γεμάτο Gagarin ένα αξέχαστο Σαββατόβραδο.
Φτάνοντας στην είσοδο του χώρου, με υποδέχθηκαν τα ερπετοειδή ριφ και ο καλπασμός των τυμπάνων των δικών μας Noise Figures. Ο Γιώργος Νίκας και ο Στάμος Μπάμπαρης είχαν μόλις ανέβει στη σκηνή και, παρότι εκείνη τη στιγμή είχαν μπροστά τους σχετικά λίγο κόσμο, έπαιζαν με όρεξη, επιλέγοντας υλικό κυρίως από το περσινό Aphelion –αν και τις πιο ενθουσιώδεις αντιδράσεις τις πήραν με το “Rollin'”, από το ντεμπούτο τους. Νομίζω ότι το ντουέτο είναι πια μια αξιόπιστη συναυλιακή επιλογή, παρά το γεγονός ότι όποτε πλατιάζει κάπου χάνει τη συγκέντρωσή του. Την περισσότερη από τη 45λεπτη διάρκεια του σετ, πάντως, έμεινε εντός των ορίων και των δομών των κολλητικών μελωδιών του, και πέτυχε διάνα.
Οι Σουηδοί Asteroid στάθηκαν ακόμα πιο καλά. Παρά το γεγονός ότι το τρίο προέρχεται από μια μεγάλη διακοπή εργασιών, έδειξε ότι δεν επέστρεψε στην κοινή δράση για ...πλάκα. Παίζοντας υλικό από τις παλιές τους κυκλοφορίες, αλλά κι ένα νέο κομμάτι (πριν από το οποίο έβγαλαν την Ελίνα Κεμανίδη της διοργανώτριας Smoke The Fuzz, για να της τραγουδήσουμε όλοι μαζί το “Happy Birthday”), οι τρεις μουσικοί απέδειξαν ότι όχι μόνο διαθέτουν τεχνική επάρκεια, αλλά φροντίζουν να κρατούν και τη μεταξύ τους χημεία ζωντανή. Υπήρξαν, εν ολίγοις, τόσο βιρτουόζοι όσο και ...«ξυλοκόποι» και ήταν προφανές ότι το φχαριστήθηκε η ψυχούλα τους. Έκαναν στο μεταξύ κι ένα πέρασμα από το “I Want You (She's So Heavy)” (το οποίο κάποιος πίσω μου «αναγνώρισε» ως κομμάτι των ...Scorpions!), ενώ αποτέλεσαν και τη στυλιστική πρόταση της βραδιάς με τα καπέλα, τις κελεμπίες και τα κουρέματά τους.
Παρά τα ωραία που προηγήθηκαν, με το που έσκασαν μύτη οι All Them Witches έγινε ξακάθαρο ότι δεν υπήρχε ψυχή στο Gagarin που να μην ήταν εκεί γι' αυτούς και μόνο. Η υποδοχή που τους έγινε ήταν εκκωφαντική και –δεδομένου του αποτελέσματος– απολύτως δίκαιη. Τα τέσσερα Αμερικανάκια πρόλαβαν στο μιαμισάωρο που εμφανίστηκαν μπροστά μας όχι μόνο να σπείρουν, αλλά να θερίσουν κιόλας. Από το ξεκίνημα, μάλιστα, με τραγούδια από τα Dying Surfer Meets His Maker (2015) και Lightning At The Door (2013), συγκρότημα και κοινό έδειξαν απόλυτα έτοιμοι για την πρώτη τους διά ζώσης συνάντηση: οι πρώτοι αποδίδοντας υπεράνθρωπα και οι δεύτεροι τραγουδώντας τους στίχους των ρεφρέν, κάνοντας ομαδικό και απόλυτα συγχρονισμένο headbanging και ζητωκραυγάζοντας –ή, καλύτερα, αλαλάζοντας.
Η αλήθεια είναι ότι σπάνια συναντά κανείς μια τόσο ξεχωριστή performance. Και αυτή των All Them Witches το Σάββατο ήταν από εκείνες που ξεχωρίζεις από την πρώτη στιγμή και που σε απασχολούν για καιρό μετά. Με τη χειμαρρώδη μουσικότητα (τις πότε «ρευστές» και πότε «πακτωμένες» κιθάρες, τα «βαλτώδη» πλήκτρα, την κρυστάλλινη ατάκα των τυμπάνων και την υπερ-κουλ φωνή του Charles Michael Parks Jr.), την τηλεπαθητική επικοινωνία και την όλη ομοθυμία τους –έπειτα από ατέλειωτες ώρες παιξίματος προφανώς– οι τύποι έπεισαν στο φουλ, είτε κινούμενοι στα μεικτά νερά τα οποία συνήθως γουστάρουν, είτε βουτώντας με το κεφάλι στη μπλουζ καθαρότητα.
Υπήρχε όμως κι ένας ακόμα λόγος, ο σημαντικότερος, που οι τέσσερεις φίλοι από το Νάσβιλ του Τενεσί έσβησαν μεμιάς ό,τι είχε προηγηθεί εκείνη τη νύχτα: το ότι αποτέλεσαν τη μόνη καλλιτεχνική οντότητα από τις τρεις της βραδιάς που παρουσίασε κάτι που έχει προκύψει από διάλογο και σχέση με τον απόλυτα δικό της εαυτό, με τη γλώσσα και την παράδοσή του τόπου της. Είναι ένας παράγοντας τον οποίον υποτιμούμε (ή παραβλέπουμε εντελώς), επειδή δεν μας βολεύει. Ευτυχώς έρχονται κάτι τέτοιες εμπειρίες για να μάς τον υπενθυμίζουν.
{youtube}euAzNKHad-M{/youtube}
