Δεδομένου του αποδυναμωμένου συναυλιακού ενδιαφέροντος, αλλά και της δυσοίωνης ανόδου του ΦΠΑ στη χώρα μας, το Metal Rites Festival φαίνεται να απέφυγε τα χειρότερα παρελκόμενα με τη διασφάλιση της τιμής του εισιτηρίου του. Εν αντιθέσει άλλωστε με το αντίστοιχα φιλόδοξο εγχείρημα της Slovenly Recordings (το We're Loud Festival), το αθηναϊκό κοινό τίμησε σε ανεκτό βαθμό την επίσκεψη των Panzer, έστω και αν ο όγκος του φάνταζε μειωμένος σε σχέση με την περσινή τους εμφάνιση. Διόλου περίεργο φυσικά, μιας και η συντριπτική πλειονότητα του κόσμου ενδιαφέρθηκε αποκλειστικά για τους headliners: η κυρίως μάζα δεν κατέφθασε δηλαδή στο Κύτταρο παρά μόνο αφού ο δείκτης είχε πέρασει τις 23:00, έπειτα από την αποχώρηση των Γάλλων speed metallers ADX.
Οι πιτσιρικάδες Lord Fist ανέλαβαν τον άχαρο ρόλο να ανοίξουν το event ενώπιον φίλων και λοιπών συγγενών. Η νεοσύστατη μπάντα από τη Φινλανδία στάθηκε επάξια στον ρόλο της, προσφέροντας κεφάτες εκτελέσεις, αλλά και αρκετά πιασάρικα στιγμιότυπα μεταξύ των ομολογουμένως τυπικών ιδεών της. Αν και δεν επιφέρουν κάποια τομή στο είδος, το σύνολο του ακροατηρίου εκτίμησε τις ψυχαγωγικές τους διαθέσεις, σε συνδυασμό με το λίαν ελπιδοφόρο νεαρό μοτίβο της ηλικίας τους. Γραφικότερη δε –με την καλή έννοια– φυσιογνωμία ανάμεσά τους στάθηκε ο Perttu Koivunen με τα ξανθά μακριά μαλλιά και τα αραιά του μούσια. Η πλήρης σύμπλευσή τους με την προβιά, τα χαϊμαλιά και τη Bathory μπλούζα που φορούσε, τον καθιστούσαν σωστό Σκανδιναβό τσομπάνη.
Οι επικοί power metallers War Dance ανήκουν στις πλέον αναγνωρίσιμες ελπίδες της εγχώριας σκηνής, αν και –για να 'μαι ειλικρινής– η πλειονότητα των συνθέσεών τους επ' ουδενί πυροδοτεί τον ενθουσιασμό μου. Παρ' όλα αυτά, όντας αισθητά καλύτεροι από κάθε προγενέστερη εμφάνιση, παρέδωσαν ένα σετ οπλισμένο με κοφτερές εκτελέσεις, στις οποίες κάθε όργανο και μουσικό θέμα εντυπωνόταν κρυστάλλινα, μα καθόλα δυναμικά. Αν δεν έπαιζαν ρόλο τα υψηλά επίπεδα των ντεσιμπέλ, δηλαδή, θα είχα απολαύσει το live τους στο έπακρο. Δεν σας κρύβω όμως πως, έπειτα από μερικά τραγούδια, η έντονη ενόχληση με ώθησε να εξέλθω για λίγο από το Κύτταρο, προς αναζήτηση εύκαιρων ωτοασπίδων. Στην Αχαρνών, ωστόσω, δεν ήταν να αρρωστήσει κανείς, γιατί εφημερεύον φαρμακείο δεν εντοπίστηκε πουθενά σε κοντινή απόσταση.
Ευτυχώς δηλαδή που η συνέχεια με τους Αυστριακούς heavy metallers Mortician (και όχι τους horror-themed brutal deathsters) κυμάνθηκε σε υποφερτά στάνταρ, μιας και η ένταση του ήχου φάνταζε αισθητά μειωμένη στις πρώτες σειρές της αρένας. Δυστυχώς, για κακή μας τύχη, η ενθουσιώδης παρουσία τους έμελλε να δέσει με την άφθονη κατανάλωση αλκοόλ, σε ένα σετ το οποίο υπερέβη κάθε λογής χωρατατζίδικη γραφικότητα. Όταν δηλαδή από το πρώτο πεντάλεπτο λούζεσαι με μπύρα, επιζητείς τις ιαχές του κοινού, καβαλάς το ηχείο, αλλά και κυλιέσαι σπασμωδικά καταγής, κάπου ξεπερνάς τα (συνήθη) όρια της γελοιότητας... Αν έπρεπε να τους παρομοιάσω με οτιδήποτε, μου έφερναν κάτι κοντά σε φτωχά ξαδέλφια από τον Αετό της Μεσσηνίας, οι οποίοι ναύλωσαν πούλμαν απ' το Κοπανάκι για να 'ρθουν στην Αθήνα να παίξουν σκληρό «χαρτρόκ».
Το ιταλικό heavy metal αποτελεί φάσμα με το οποίο ουδέποτε έτρεφα τις στενότερες σχέσεις, ελέω της μεσογειακά αμβλυμένης του κόψης. Δεν θα σας κρύψω δε πως επιθύμησα να υποστηρίξω την εορταστική συναυλία της Eat Metal Records το βράδυ του Σαββάτου, αλλά προσπεράστηκε άδοξα λόγω της ιδιαίτερης χροιάς που πλαισίωνε το υλικό των headliners Domine. Οι Crying Steel, όμως, δεν αποτελούν τυπική μπάντα του είδους: οι αρχέγονες ρίζες τους στη χρυσή περίοδο των 1980s έχουν μπολιάσει το φάσμα τους με σκληρόπετσο metal, που συναντά πυκνά τις hard rock επιρροές τους. Με μια setlist που ταλαντευόταν ιδανικά μεταξύ των δύο κατευθύνσεων, αλλά και παρουσία υπό τα πρότυπα των Whitesnake, παρέδωσαν σφιχτοδεμένες hard/heavy αναδρομές, προσπερνώντας τις επικές χροιές των συμπατριωτών τους. O δε Luigi "JJ" Frati ανέβηκε επί σκηνής ολόιδιος ο Doug Aldrich, οπότε δεν είναι και δύσκολο να μαντέψεις τη ναυαρχίδα των hard rock καταβολών τους.
Για πολλούς, οι ADX κατέγραψαν το καλύτερο δείγμα κλασικού γαλλόφωνου metal, από μια χώρα με πλούσια παραγωγή και ιστορία σημαίνουσα για τη χρυσή περίοδο των 1980s. Δίπλα στους προπάτορες Sortilège θα συναντήσετε ποικίλες φονικές κυκλοφορίες της κατηγορίας των Satan's Jokers, Demon Eyes και Der Kaiser, με παράδοση και ποιότητα σαφώς ανώτερη της δικής μας εγχώριας σκηνής. Η αλήθεια είναι βέβαια πως το Exécution των ADX (1985) είναι ένας δίσκος ασφυκτικά ανελέητος: τα στιβαρά του riffs γραπώνουν την προσοχή σου με κοφτερή ορμή, σαν τη λαιμητόμο που περίτρανα κοσμεί το εξώφυλλό του.
Η εμφάνισή τους στα Metal Rites πλαίσια προφανώς στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο στο ντεμπούτο, με επιλεκτικές στιγμές από τα La Terreur (1986), Suprématie (1987) και Ultimatum (2014) να μπαίνουν σφήνα, επιμηκύνοντας άριστα τη setlist. Οι ατάκες βέβαια για το θέμα έδιναν και έπαιρναν, με χαρακτηριστικότερη τη κραυγή: «Αρχηγέ, πέσ'τα καλύτερα ένα, δύο, τέσσερα... δεν τα μιλάμε τα γαλλικά εδώ πέρα!». Μεγαλύτερη απήχηση επιδέχθηκε το "Caligula" ασφαλώς, όντας το διασημότερο hit του συγκροτήματος, τη στιγμή που οι υπόλοιπες επιλογές προκάλεσαν την ευχάριστη αμηχανία του να μην αρθρώνεις λέξη από τους στίχους. Άλλωστε οι μεγαλύτερες αρετές του heavy metal αφορούν τις ίδιες τις ατέλειές του, σε σημείο που, όταν αντικρίζεις τέτοια γερόντια να πατάνε κάτω ορδές προσκυνητών, αντιλαμβάνεσαι τη βιωματική ανωτερότητα όσων συνέβαλλαν στο ιδίωμα στις αρχετυπικές απαρχές του.
ADX setlist:
Tourmente Et Passion / Notre Dame De Paris / Red Cap / Déesse Du Crime / Prisonnier De La Nuit / L'étranger / Le Fléau De Dieu / Prière De Satan / Suprématie / Kill The King (Rainbow cover) / Caligula
O Harry "The Tyrant" Conklin αποτελεί εξαίρεση της κατηγορίας των φαινομένων, όντας (με διαφορά) ο πιο καλοδιατηρημένος τραγουδιστής του αμερικάνικου υψίφωνου metal. Οι δε Jag Panzer ανήκουν στις λαμπρές εκείνες μπάντες που διάνθισαν το ύφος τους δια μέσου της δομικής τους μεταμόρφωσης, κυκλοφόρησαν τέσσερις εκπληκτικούς δίσκους σε διάστημα πέντε ετών και επέστρεψαν σε ρυθμούς περιστασιακούς –κάτι παρεμφερές συμβαίνει τώρα και με την περίπτωση των Satan's Host. Όμως ο Harry Conklin επωφελήθηκε από τις ανατροπές, μιας και η όποια αποχή τον καθιστά ακόμη ικανό να χτυπά πεντακάθαρα τις πιο απόκρημνες οκτάβες, τραγουδώντας κάθε νότα του Ample Destruction (1984), λες και το ηχογράφησε πέρυσι. Ούτε ο ίδιος ο James Rivera δύναται πλέον να αγγίξει ανάλογα σταθερή συναυλιακή απόδοση, σε σημείο που μια μέτρια βραδιά του Tyrant φαντάζει πλέον ανέκδοτο της πιο παγερής έκφανσης χιούμορ.
Όσο θα υφίσταται λοιπόν η απαράμιλλη δυναμική υφή της φωνής του ανέγγιχτη, κάλλιστα δύναται να μας εξιτάρει και ο 1990s ρομαντισμός τους. Η αλήθεια είναι πως κάθε συναυλία των Jag Panzer αποτελεί στιγμιότυπο μοναδικό, τέτοιο που σε βάθος χρόνου ανακτάται μονάχα ως πολύτιμο κειμήλιο της ιστορίας. Θυμάστε πως παλαιότεροι επιδρομείς του εξωτερικού έπλεκαν κάθε λογής εγκώμια της απόλυτης επικυριαρχίας του Rob Halford επί περιοδείας Painkiller; Οι καθόλα αληθινές ιστορίες από προσωπικές επαφές μαρτυρούν πως κάπως έτσι, με τη σειρά μας, θα νιώθουμε κι εμείς άκρατη νοσταλγία εξιστορώντας στην επόμενη γενιά πως υπήρξαν κάποτε άνθρωποι όπως ο Tyrant και ο Dio, οι οποίοι αψήφησαν επιδεικτικά τη φθορά του χρόνου.
Φυσικά, οι αρετές των Panzer ξεπερνούν ακόμη και τις πιο προσκολλημένες US Power αναδρομές. Ξεχάστε τη NWOBHM αφέλεια, όπως προσπεράσατε ανάλογα την αύρα του ιταλικού Ιπποτισμού. Το σκληρόπετσο, κακεντρεχές metal των Jag Panzer σπιλώνει ανεπανόρθωτα την αθωότητα, γιατί στοχεύει αποκλειστικά στον κίνδυνο και στο κοφτερό ατσάλι. Η άκομψη υφή του εντυπώνεται τραχύτερη από το συνηθισμένο thrash, αλλά διατηρεί μια χροιά επική, μετουσιώνοντας με τον τρόπο της χαρακτηριστικά που ενέπνεαν κάθε μεταλλουργό της τότε εποχής. Ουσιαστικά, οι Panzer αποτελούν ένα τανκ έτοιμο να ισοπεδώσει ό,τι σταθεί στο διάβα του, δίχως να υπολείπονται παιδείας ή δομών μιας καθόλα άρτιας κιθαριστικά μπάντας. Τέτοιες στιγμές είναι που ενθυμούμαι το Go For The Throat των Shok Paris, μιας και ο τίτλος του αποτελεί τον πιστότερο ορισμό της φονικής επιβολής τους.
Αν πρόβλεπε ο οποιοσδήποτε πως σε διάστημα 2 ετών θα βιώναμε τρεις επισκέψεις του μεγάλου Tyrant, θα το αμφισβητούσα κάθετα· απ' ότι όμως φαίνεται, η πόλη της Αθήνας αποτελεί βασίλειο που δικαιωματικά του ανήκει. Έπειτα λοιπόν από τις πρόσφατες συναυλίες των Jag Panzer και Titan Force, το μόνο που απομένει είναι μια ευρωπαϊκή περιοδεία των Satan's Host για να συμπληρωθεί το καρέ των διαφορετικών αποχρώσεων που η Χρυσή Φωνή προσέδωσε στο υψίφωνο Αμερικάνικο Ατσάλι. Εν συγκρίσει μάλιστα με την περσινή τους εμφάνιση, οι Panzer εντυπώθηκαν στο Metal Rites Festival σαφώς επιβλητικότεροι, λόγω της εκστατικότερης παρουσίας του «πολύ» Joey Tafolla. Μόνο την επόμενη φορά να παραλείψουν τις διασκευές, ώστε να παίξουν στη θέση τους το "The Scarlet Letter". Γιατί να ξέρετε πως, αν δεν το ακούσουμε για τρίτη συνεχή φορά, θα κλείσουμε τα εθνικά μας σύνορα και δεν θα επιτρέψουμε να φύγουν!
Jag Panzer setlist:
Black
Iron Eagle
The Mission (1943)
Licensed to Kill
Generally Hostile
Future Shock
Symphony of Terror
Lustfull and Free
Chain of Command
Reign of the Tyrants
Let It Out
Warfare
Harder Than Steel
Death Row
Call of the Wild
Fate's Triumph
Encore:
Lights Out (UFO cover)
When Metal Melts the Ice
{youtube}G0I42MkJ9tY{/youtube}
