Δεν μπορώ να ανακαλέσω στα σίγουρα λεπτομέρειες της αφίσας του ευτυχούς γεγονότος, ωστόσο εάν αυτή η τελευταία ανέγραφε «support» μπροστά απ’ το Marietta Fafouti & Band, τότε πρόκειται τουλάχιστον περί ανακρίβειας. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στη θέρμη που εκλύθηκε ανάμεσα σε σκηνή και κατάμεστη κερκίδα, κι ενώ η τελευταία υπολογίζω πως προσομοίασε στον παράδεισο του επιστήμονα της αγοράς –κι όχι μόνο– με ειδίκευση στο προφίλ της Nεοελληνίδας.
Βεβαίως και βοήθησε η επικοινωνιακή φύση της Μαριέττας Φαφούτη, η οποία πολύ λίγο δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στη συνθήκη του Λυκαβηττού• ωστόσο αποδείχθηκε πως ουκ ολίγοι βρίσκονταν εκεί γνωρίζοντας πολύ καλά τι θα προηγηθεί της Zaz. Σ’ αυτή τη νέα συνθήκη του μεγάλου και ανοιχτού χώρου δεν ανταποκρίθηκε όμως με ανάλογη ευκολία η μπάντα της Φαφούτη, καθώς δεν κατάφερε να την ακολουθήσει πάντα στο χαρωπό τραμπάλισμα μεταξύ τραγουδιών και διάδρασης με το κοινό, που οδήγησε εν τέλει στη διασκευή του κλασικού medley “Aquarius/Let The Sunshine In”, στις ανθοδέσμες και στις υποκλίσεις. Με το ελαφρυντικό πως όσοι δεν έχουν μικρόφωνο δεν διαθέτουν και τη δυνατότητα να κόψουν δρόμο μέσω του λόγου και τη συνέπεια πως το πράμα περπάτησε καλύτερα όπου υπήρξε ο οδηγός του γκρουβ –όπως στο "Kookoobadi"– ενώ στριμώχτηκε μόλις ανοίγονταν τα ύψη και τα μήκη.
Όσο για τη Zaz, εμφανίστηκε μες στην καλή χαρά παρά τα σχόλια (μεταξύ σοβαρού κι αστείου) στα χασομέρια ότι παίζει να 'χουμε σταριλίκια βραδιάτικα, γιατί μπορεί να μούτρωσε η Γαλλίδα λόγω της μίνι αποθέωσης που γνώρισε η άσημη τοπική μπάντα. Μες στην καλή χαρά, πότε μοιράζοντας τις τρεις υποστάσεις της –ποπ, τζαζ και σανσόν– σε διακριτά μέρη του λάιβ και πότε ανακατεύοντας κατά το δοκούν. Πότε στήνοντας μίνι αφιέρωμα σε Edith Piaf και Charles Aznavour με τζαζ κουαρτέτο όπισθεν και έναστρο ουρανό για σκηνικό, πότε χοροπηδώντας στα μέτρα της έξω καρδιά ποπ τραγουδοποιίας της, παρέα με τη μισή αρένα, η οποία απέδειξε στην πράξη πως το πιάνο και τα γαλλικά ζουν ακόμα στα μέρη μας, σε μια πιο εκσυγχρονισμένη εκδοχή.
Σε μια “Je Veux” ας πούμε εκδοχή, που παίχτηκε κατά το ήμισυ δισκογραφικά και κατά το υπόλοιπο με μηχανικές ρυθμικές γραμμές, δίχως να ενοχλήσει κανέναν. Ή σε μια ζωντανή εκδοχή του "Le Retour Du Soleil", το οποίο έκλεισε τη βραδιά πανηγυρικά με κιθαριστικές αχτίδες πολύ πιο έντονες και διαπεραστικές. Εκδοχές-στιγμές που μάλλον ήταν και οι πιο χαρακτηριστικές, καθώς, πέραν των αναμενόμενων δημογραφικών τάσεων σε επίπεδο γούστου –άντε τώρα να συνάψεις επιτόπια σχέση με το μπάντζο και το γαλλικό βαριετέ– τα παιξίματα έμοιαζαν υπερβολικά στανταρισμένα και επαγγελματικά, ειδικά μόλις έπεφταν τα επίπεδα της ποπ ζάχαρης κι αν έπαιρνες ως δεδομένη τη γοητευτική βραχνάδα της φωνής.
{youtube}tKpwcgduEmQ{/youtube}
