Η δεύτερη μέρα του Torino Extra Festival ήταν αφιερωμένη στην πειραματική avant-garde σκηνή. Οι My Cat Is An Alien είναι ένα συγκρότημα από το Τορίνο, αποτελούμενο από τρία αδέρφια, με κλασική δομή (κιθάρα, drums, μπάσο) που το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο τους είναι ότι το τελευταίο τους LP κυκλοφόρησε από τη δισκογραφική του Thurston Moore. Kατά τα τ' άλλα, το 30λεπτο set τους δεν είχε τίποτα να προσφέρει, εκτός από ενοχλητικό θόρυβο.
Τους ακολούθησε ο Madaski. Παραγωγός, πειραματιστής ήχων, remixer, αρκετά γνωστός στην underground σκηνή του Τορίνο. Η επόμενη μία ώρα ήταν αρκετά βαρετή, μια και ο ήχος του Madaski δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο. Οι Nine Inch Nails κάνουν clubbing και κάπου στην πορεία συναντούν την επιθετικότητα, αλλά και τη γραφικότητα του Marilyn Manson, κι όλα αυτά ενώ ακούγονται περίεργοι ήχοι βγαλμένοι από την κονσόλα του Madaski. Μέχρι κι ένα ηλεκτρονικό πριόνι τον είδα να χρησιμοποιεί! Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή ήταν η διασκευή στο Quiet Men των Ultravox. Είναι χαρακτηριστικό ότι προς το τέλος του σετ του, ο κόσμος ανυπομονώντας για τους Sonic Youth, άρχιζε να του φωνάζει να τελειώνει (!?), προκαλώντας με τη σειρά του την καθόλου κόσμια αντίδρασή του.
Η ώρα όμως πλησίαζε 11 και ήταν η σειρά των Sonic Youth. 5 λεπτά μετά τις 11, η μπάντα βγαίνει στη σκηνή, τα μάτια όλων είναι στραμμένα στον Jim O'Rourke, συνθέτη, παραγωγό και tech-head, που πέρα από τις προσωπικές του καταθέσεις, έχει συνεργαστεί με μερικούς από τους πιο ανανεωτικούς καλλιτέχνες των καιρών μας, όπως τους Stereolab, Autechre, Guided by Voices, High Llammas, αλλά και τους Tortoise του John McEntire. Ο Jim O' Rourke αποτελεί εδώ και αρκετό καιρό επισήμως το πέμπτο μέλος των Sonic Youth. Αμέσως παίρνει θέση ανάμεσα στο Lee Ranaldo (γερασμένος!) και την Kim Gordon (θεά) -στα πόδια του ένα Apple Powerbook. Ο Thurston Moore φορά μπλούζα My Cat Is an Alien (sic!) και είναι στην άκρη της σκηνής. Χαιρετά τον κόσμο και επισημαίνει πόσο χαίρνονται που είναι πάλι στη Βόρεια Ιταλία, μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τη Σικελία.
Πρώτο κομμάτι το Candle και από το πρώτο λεπτό είναι φανερό το πως ο Jim O'Rourke έχει συνεισφέρει στον ήχο των Sonic Youth. Σκυμμένος στο computer του φτιάχνει ήχους που πλαισιώνουν τα φωνητικά του Moore, στα υπόλοιπα τραγούδια παίζει κιθάρα, μπάσο (όταν η Kim τραγουδά ή παίζει κιθάρα) ή παραμορφώνει με το powerbook τη φωνή του Lee Ranaldo, στο τραγούδι που αφιέρωσαν στον εφευρέτη του LSD.
Οι κιθάρες είναι καταιγιστικές, ιδιαίτερα στα τραγούδια που παίζει κιθάρα και ο O'Rourke. O Moore είναι στα κέφια του, με τρομερή σκηνική παρουσία, επικοινωνεί συχνά με τον κόσμο, και η κιθάρα στα χέρια του μεταμορφώνεται! Στο Plastic Sun παίζει κιθάρα με μια μπαγκέτα drums (!?).
Το set τους αποτελείται κυρίως από τραγούδια του τελευταίου τους album Murray Street. Empty Page, πολύ μεγαλύτερο σε διάρκεια και με απίστευτη παραμόρφωση από τον O'Rourke. Rain on Tin, Sympathy For the Strawberry, Radical Adults Lick Godhead Style...
Το αποκορύφωμα όμως ήρθε στο τελευταίο τραγούδι πριν το encore. Kool Thing και η Kim, που μέχρι εκείνη την ώρα έδειχνε να βαριέται, αρχίζει να χοροπηδάει σαν κοριτσάκι πάνω στη σκηνή! Πετά το μικρόφωνο στο κοινό, ενώ οι κιθάρες παίζουν σαν δαιμονισμένες.
Ο κόσμος χειροκροτά ανυπόμονα ζητώντας τους να ξαναβγουν. Βγαίνουν μέσα σε φωνές. Πρώτο encore το Disconnection Notice και μετά My Friend Goo. Τελευταίο το Silver Rocket. Η συναυλία τελείωσε με τους Ranaldo, Moore και O'Rourke να κολλάνε τις κιθάρες τους στους ενισχυτές.
Μπορεί ο θόρυβος να κρύβει μέσα του τη μελωδία; Οι Sonic Youth αποδεικνύουν περίτρανα πως ναι. The Art of Noise, και οι Sonic Youth απόψε απέδειξαν ότι τη γνωρίζουν καλά.
