Η περιοχή γύρω από την London Docklands Arena ανοικοδομείται. Γύρω, στα ξεχειλώματα του Τάμεση, αχρηστεμένα κυρίως dock. Σε κοντινή απόσταση το Canary Wharf, η περιοχή που φιλοδοξεί να αντικαταστήσει το City και να αποτελέσει τη νέα οικονομική καρδιά του Λονδίνου. Το μικρό αυτόματο τρενάκι που διασχίζει αυτή την περιοχή σταμάτησε μπροστά στον συναυλιακό χώρο.
Τα εισιτήρια που πουλούσαν οι πλανόδιοι μαυραγορίτες (η μόνη διαφορά τους με τους ‘επίσημους’ πωλητές στο κέντρο του Λονδίνου είναι ότι οι πρώτοι τα πουλάνε στον δρόμο) είχαν φτάσει τις 100 λίρες (55 χιλιάδες δρχ.). Ύστερα από μια δεκάλεπτη περιπλάνηση στους γύρω χώρους, όπου μπλουζάκια της περιοδείας μπερδευόντουσαν με ψημένα λουκάνικα, μπήκαμε και βρήκαμε τις θέσεις μας. Δίπλα μου καθόταν ένας μεσήλικος Αυστραλός ο οποίος με ενημέρωσε ότι δυο μέρες πριν που παρακολούθησε τη συναυλία στο Birmingham, ο Dylan του φάνηκε σαφώς πιο κουρασμένος από ότι πέντε μέρες πριν στο Cardiff. Εκείνη τη στιγμή γύρισα και κοίταξα τον κόσμο. Ηλικίες από 16-17 εώς 60-65 ισομερώς κατανεμημένες.
Ο Dylan εμφανίστηκε στις 8.10. Μόλις τα φώτα έπεσαν πάνω του ξεκίνησε το πρώτο κομμάτι. Όταν σκέφτεσαι μια συναυλία ενός τέτοιου καλλιτέχνη περιμένεις να τον συνοδεύουν πλειάδα μουσικών οργάνων. Αυτός εμφανίστηκε με την κιθάρα του, άλλες τρεις κιθάρες, ένα κοντραμπάσσο και ντραμς. Ίσως θα πρεπε να το φανταστώ αναλογιζόμενος την πλειονότητα των ενορχηστρώσεων του. Με μια κιθάρα και μια φυσαρμόνικα είναι ντυμένα ένα σωρό τραγούδια, κυρίως της πρώιμης εποχής του. Λένε, ότι έτσι ‘γυμνό’ το τραγούδι παρουσιάζει πιο αληθινά τον χαρακτήρα και την ομορφιά του και σε γενικές γραμμές συμφωνώ.
Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα. Κοντός, αδύνατος, με μαύρο παντελόνι με μια κόκκινη ρίγα στο πλάι και κυματιστό καπέλο. Το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας τραγούδησε κομμάτια από τον τελευταίο του δίσκο ‘Love and Theft’. Κομμάτια σε ρυθμούς blues και country τα οποία δείχνουν ότι ύστερα από 43 προσωπικούς δίσκους, αυτός ο άνθρωπος συνεχίζει να γράφει σίγουρα όχι από κεκτημένη ταχύτητα. Από την άλλη, τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου δεν είναι εύκολο να συγκινήσουν κάποιον αμύητο στην μουσική του. Ανάμεσα σε αυτά παρεμβλήθηκαν παλιότερα όπως το ΄Subterranean homesick blues’ και το ‘Forever Young’ Ακόμα και αυτά ερμηνεύτηκαν με τρόπο που σαφώς παρέπεμπε στην κατεύθυνση του τελευταίου δίσκου του. Σε γενικές γραμμές, το πρόγραμμα του δεν περιείχε τα κομμάτια που θα αποτελούσαν έναν ευρέως αποδεκτό ‘best of’ δίσκο του.
Η ώρα περνούσε πιο γρήγορα από ότι έπρεπε, όπως δηλαδή συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες ιδιαίτερες καταστάσεις. Ο Dylan, 61 ετών σήμερα, κράταγε τα περισσότερα solo για την κιθάρα του, ηλεκτρική στο μεγαλύτερο μέρος (οι ακουστικές εμφανίστηκαν προς το τέλος), δεν είχε την παραμικρή λεκτική επαφή με τον κόσμο και συνέχισε να παίζει για 2 παρά κάτι ώρες. Κατέβηκε από τη σκηνή και για πρώτη φορά ο χώρος πραγματικά χρωματίστηκε από την αποδοχή και το χειροκρότημα του βρετανικού κοινού, το οποίο παρεπιπτόντως δεν φαίνεται να συγκινείται ιδιαίτερα εύκολα από ‘ξένους’ καλλιτέχνες. Ο Dylan δεν επέστρεψε αμέσως παρά 4 με 5 λεπτά αργότερα, δίνοντας πραγματική υπόσταση στην έννοια του encore. Τραγούδησε περίπου 20 λεπτά ακόμη, γνωστότερα κομμάτια του όπως το ‘Like a rolling stone’ και το ‘Knockin’ on heaven’s door’ η μορφή των οποίων ήταν ευχάριστα διαφοροποιημένη. Όταν τελείωσε, έκανε δυο βήματα πίσω από το μικρόφωνο του, στάθηκε ακίνητος για 1-2 λεπτά αποδεχόμενος το χειροκρότημα του κόσμου, πλησίασε στην άκρη της σκηνής σαν να ήθελε να ανταποδώσει και αποσύρθηκε χωρίς να ενδώσει στην παρατεταμένη μας απαίτηση για επιστροφή.
Εκεί, στην London Docklands Arena με την ιδιαίτερα καλή ακουστική (παρότι η θέση μου δεν ήταν ιδανική), παρακολουθούσα έναν άνθρωπο που όχι μόνο συγκαταλέγεται στις μουσικές μορφές των τελευταίων 50 χρόνων, αλλά που ουσιαστικά έθεσε τις βάσεις για την δημιουργία της σύγχρονης τραγουδοποίιας. Τον έβλεπα με αυτό το απαθές βλέμμα του, σαφώς κουρασμένος, και μου φαινόταν σαν να βρίσκεται αλλού, σαν να μην ερμηνεύει την μουσική του αλλά να βρίσκεται μέσα σε αυτή και να έχει επιτρέψει να εμφανίζονται προς τα έξω μόνο τα αναγκαίως απαραίτητα. Ίσως τελικά, εγώ να ονειροβατούσα. Δεν βλέπεις και συχνά τον Dylan σε συναυλία.
