Απερχομένου προέδρου των Η.Π.Α. επιτρέποντος –κι ενώ από την αρχή αυτής της δύσκολης για τις μετακινήσεις εβδομάδας είχαν εκκινήσει τα «αναρχολιβανίσματα» στα σοκάκια γύρω από το Πολυτεχνείο– οι λίγοι αλλά ενθουσιώδεις που αψήφησαν τα παραπάνω (συν την απότομη πτώση της θερμοκρασίας) έσπευσαν στο ΙΛΙΟΝ Plus για την πρώτη επίσημη παρουσίαση του υλικού που ετοιμάζει εδώ και 1,5 χρόνο η all-star μπάντα Σωτήρες: δηλαδή οι Φώτης Σιώτας, Κώστας Παντέλης, Λευτέρης Μουμτζής & Βασίλης Μπαχαρίδης.
Τη βραδιά άνοιξε ο Πέτρος Μάλαμας, με τα ιδιότυπα τραγούδια της Καναδέζας (ντεμπούτο του στη δισκογραφία), αλλά και έτερα νέα άσματα, που θα δισκογραφηθούν «κάποτε», όπως είπε χαρακτηριστικά. Ο ίδιος βρέθηκε στο τραγούδι, την ακουστική κιθάρα και τον τζουρά, παρέα με τη Σταυρούλα Παυλίκου στο μεταλλόφωνο, το φλάουτο και τα φωνητικά, τον Θάνο Καζαντζή στα τύμπανα και τον Νίκο Παπαϊωάννου στο ηλεκτρικό μπάσο (και τα ολίγα πλήκτρα). Και επέδειξε τόσο το ιδιότυπο χιούμορ και την ανέμελη, χαλαρή του διάθεση, όσο και τον folk νεο-ψυχεδελισμό του εντός του ωριαίου σετ που μας παρουσίασε.
Παρακολουθώντας για πρώτη φορά τον νέο τραγουδοποιό από κοντά, αντιλήφθηκα κάποιες μικρές ομοιότητες με τον πατήρ του –τον Σωκράτη, ντε!– αν και τόσο η φόρμα, όσο και οι ιστορίες που πλημμυρίζουν τους στίχους του, απέχουν διακριτά από του πρεσβύτερου Μάλαμα. Μία τύπου ελεύθερη γραφή διατρέχει τον τρόπο με τον οποίον στιχουργεί και εκφέρει τις λέξεις ο Πέτρος Μάλαμας, φαίνεται δε να έχει δουλέψει πολύ πάνω σ' ένα προσωπικό στιλ ερμηνείας, γεγονός που «ψήνει» τον ακροατή να επιστήσει την προσοχή του. Με σύμμαχο έτσι τον αρτιότατο ήχο (εύσημα στον Γιάννη Πετρόλια), ακούστηκε στο ΙΛΙΟN plus συντονισμένος υπό μία έννοια με ρεύματα της σύγχρονης διεθνούς παραγωγής, με τα περάσματα που άπτονται της ελληνικής παράδοσης να αποτυπώνονται συγκαλυμμένα από τα τερτίπια της εκάστοτε φόρμας, ηχητικής ή συνθετικής.
Πολλά από τα κομμάτια δίνουν την αίσθηση της αυτοβιογραφικής προσέγγισης, άλλα ωστόσο καταντούν κουραστικά αυτοαναφορικά –όχι τόσο ως προς το πρόσωπο που τα παραθέτει ή τις λεπτομέρειες, όσο ως προς το ότι είναι πολύ δύσκολο να ταυτιστεί στο live ο απαίδευτος, «παρθένος» ακροατής. Χρήζουν θαρρώ αρκετών ακροάσεων οι συνθέσεις, καθότι οι στίχοι διαθέτουν πολλές πληροφορίες προς επεξεργασία και κατανόηση: ο βραχνάς των νοημάτων, ομολογώ πως τελικά με κούρασε. Τα ιδιάζοντα, εναλλακτικά ποπ τραγούδια έχουν πάντως αρκετό ενδιαφέρον ενορχηστρωτικά, τα ρυθμικά του Καζαντζή προσθέτουν πόντους συμπάθειας (καθώς και groove προς λίκνισμα), ενώ η φωνή της Παυλίκου αναδείχθηκε σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της παρέας αυτής.
10 λεπτά (περίπου) μετά ανέβηκαν στο πάλκο οι Σωτήρες, για να ξεδιπλώσουν –για πρώτη φορά τόσο ολοκληρωμένα– τα τραγούδια του επερχόμενου ντεμπούτο τους (βγαίνει σε λίγες μέρες από τη Λουβάνα). Κινηματογραφικά grooves και σφιχτοδομημένη ψυχεδέλεια, με τη γνώριμα εκφραστική φωνή του Σιώτα να πρωτοστατεί, μαζί ασφαλώς και με το απόκοσμο βιολί του· αλλά και η οπισθοφυλακή της rhythm section Μπαχαρίδης/Μουμτζής, κλείδωσε επίσης το παλμικό τους. Ο δε Παντέλης είχε περισσότερους από έναν άσσους στα μανίκια και στα ηχοχρώματα που δημιουργούσε με την ηλεκτρισμένη του εξάχορδη. Εδώ, η νεοψυχεδελίζουσα μετα-ποπ φόρμα συναντούσε την παράδοση με μεγαλύτερη άνεση, καθώς η χορευτική διάθεση ορισμένων κομματιών ήταν αδύνατο να περάσει απαρατήρητη.
Η μπάντα μοιάζει να έχει δουλέψει συστηματικά και αφοσιωμένα, χωρίς να προσμετράται η εμπειρία και οι «ώρες πτήσης» των μελών της· περισσότερο βαραίνει μια καλή αντίληψη της σύγχρονης διεθνούς τραγουδοποιίας. Το ξαναείπαμε και πριν: για πολλούς πια νέους τραγουδοποιούς, όσους φλερτάρουν με την καινοτομία και την πρωτοπορία –και πάντοτε σε ελληνικό έδαφος– οι καιροί μας σηματοδοτούν την αρχή μιας περιόδου δημιουργικής. Και τούτο αρχίζει να φαίνεται, πόσο μάλλον ν' ακούγεται. Επιρροές όπως οι όψιμοι Radiohead, οι Battles, αλλά και οι Grails, μοιάζουν να έχουν μπολιαστεί με την ευρυμάθεια και την παίδευση των Σωτήρες.
Δεν έλειψαν όμως οι αυτοσχεδιαστικοί παροξυσμοί και τα ατμοσφαιρικά ηχοτοπία, ενώ το ροκ ως έννοια και αιχμή έμοιαζε επίσης πάντοτε παρόν. Ενίοτε, η σαρκαστική μα και σουρεάλ πτυχή των στιχουργημάτων παρέπεμπε σε ένα «σιγανιδικό» σύμπαν –με τη Λένα Πλάτωνος πιθανώς να χαμογελούσε συγκαταβατικά, από κάποια γωνία. Κάποιοι λίγοι, λοιπόν, γίναμε μάρτυρες μιας πολύ δυνατής και σαφούς κατάθεσης, με φόντα για κάτι μεγάλο. Πάνω απ' όλα, άλλωστε, οι Σωτήρες μας παρουσιάστηκαν ως πλήρες γκρουπ, παρά ως ένα ακόμα project του ενός ή του άλλου, που παίζει με τον έναν ή και τους λοιπούς.
{youtube}VuaMTo5ZW9I{/youtube}
