Η Ελευθερία Αρβανιτάκη έπαιξε ως άτυπη headliner στις πολυήμερες εκδηλώσεις για το κέντρο πολιτισμού του ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, δίνοντας μια ειδική συναυλία, που στεγάστηκε κάτω από τη νοηματική ομπρέλα «Δεύτερη Ζωή» και λειτούργησε ως προπομπός της πλούσιας καλοκαιρινής της περιοδείας με τον Νίκο Πορτοκάλογλου, η οποία ξεκινά σε λίγες μέρες. Αλλά οι εμφανίσεις σε φιέστες, σε εγκαίνια και σε πρεμιέρες, κανονικά δεν πρέπει να συγκαταλέγονται στην «κανονική» live δραστηριότητα ενός καλλιτέχνη. Γιατί, σε τέτοιες περιπτώσεις, ο χώρος και η συγκυρία είναι που υποδηλώνουν εν τέλει τις συναισθηματικές επάλξεις και όχι το συναυλιακό εκτόπισμα των τελευταίων.
Η Αρβανιτάκη διαθέτει μία κίνηση εσωτερική και ποτέ κραυγαλέα. Είναι μια τραγουδίστρια που παράγει «μεγάλα» συναισθήματα με «ταπεινά» υλικά. Το συστατικό της παράστασης στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, ήταν η μελοποιημένη ποίηση, με τους καρπούς της φαντασίας των ποιητών να γίνονται στόφα για τραγούδια που αγαπήθηκαν ιδιαίτερα από το εγχώριο κοινό. Όμως η προσπάθειά της να ψυχαγωγήσει με το ανάστημα της λυρικής ερμηνεύτριας έγινε καπνός στην ατμόσφαιρα του υπέροχου οικοδομήματος ενός πάρκου που στολίζει πλέον την Αθήνα, απέναντι σε ένα κοινό που βολόδερνε δωρεάν.
Φυσικά υπάρχει μία τεράστια διαφορά ανάμεσα στο να εργαστείς σκληρά για να προτείνεις φίλτρα και λαβές ώστε να ερμηνεύσει στο μυαλό του ο ακροατής τον ποιητικό λόγο μέσα από την ερμηνεία σου, και στο να προσφέρεις ένα αραχνοΰφαντο, «φιλολό» λιβάνισμα στην ποίηση. Την Κυριακή στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, η Αρβανιτάκη και οι επί σκηνής συνεργάτες της (Δημήτρης Τσάκας, Δημήτρης Τσεκούρας, Νίκος Μέρμηγκας, Γιάννης Κυριμκυρίδης & Αλέξανδρος Κτιστάκης, ο οποίος επιμελήθηκε και τις ενορχηστρώσεις), φάνηκαν ταγμένοι στο δεύτερο. Φαντάζομαι πως δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς, απέναντι σε ένα κοινό που ξεπόρτισε για να κάνει χάζι και να δροσιστεί, παρά άκουγε τη μουσική με προσοχή.
Προτείνοντας νωχελικά τις παλάμες της στο ακροατήριο, η Αρβανιτάκη έμοιαζε να στέλνει μικρές ριπές ζέστης, μα κάποιες φορές η φωνή της έσβηνε και παραδιδόταν σε ένα επίπεδο, πλαδαρό πλαίσιο διάθεσης, με αρκετά ερμηνευτικά στραβοπατήματα –θα μπορούσες να τα θεωρήσεις ως μια μικρή έλλειψη ενδιαφέροντος. Είπαμε όμως, τα events και τα εγκαίνια λειτουργούν σαν παρενθετικές εμφανίσεις και όχι σαν συναυλίες αξιώσεων. Μόνο έτσι θα δεχθώ λοιπόν ότι η καταξιωμένη Ελληνίδα βοκαλίστρια έδωσε κάτι θετικό στο κλείσιμο του εορταστικού Metamorphosis τετραημέρου. Διαφορετικά, μιλώντας και κρίνοντας αμιγώς συναυλιακά, θα μιλούσαμε για μια αδιάφορη εμφάνιση, που διασώθηκε μόνο από ορισμένες γουργουριστές και θερμές ερμηνείες, όπως λ.χ. στο "Όλα Τα Πήρε Το Καλοκαίρι".
Ο συνδετικός κρίκος των λόγιων και ο συγκυριακός διάκοσμος του υπέροχου πάρκου του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος είχαν λοιπόν σαν αποτέλεσμα μια εμφάνιση που (ευτυχώς) δεν απευθυνόταν μόνο στους θιασώτες της ποίησης. Όμως δεν έγινε τελικά καμιά προσπάθεια, μπας και κατακτηθεί ένα ακροατήριο που δεν γινόταν να παραδοθεί εύκολα στα κελεύσματα της παράστασης.
{youtube}gDrMaRaNHqA{/youtube}
