 |
Είναι ορισμένα πράγματα που πρέπει να γίνονται. Όσο και αν αρχικά μοιάζουν ως τολμηρά ρίσκα, ή σαν στοιχήματα με μεγάλη απόδοση, αν προκαλούν σε αρκετούς μειδιάματα και ειρωνικά χαμόγελα, ακόμα και αν φαίνονται καταδικασμένα να «μπουν μέσα» σε αυστηρά λογιστικούς αριθμούς. Κάποιες λοιπόν φορές, πρέπει να ξεπερνάμε τους υφάλους που φυσικό είναι να εμφανιστούν μπροστά μας, αναμενόμενα πράγματα ειδικά στη χώρα μας, και να δώσουμε στον «χρόνο» το χώρο που του χρειάζεται.
Ο Nikko Πατρελάκης έπρεπε να παίξει στο Gagarin 205. Έστω και συμβολικά αυτό το live έπρεπε να πραγματοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όπως και έγινε. Όποιος αναρωτιέται, καθώς διαβάζει αυτές τις γραμμές, «και γιατί έπρεπε παρακαλώ;» καλό θα ήταν να ακούσει το “Time”, τον τελευταίο δίσκο του Έλληνα μουσικού και παραγωγού που έφτασε στα χέρια μας στο τέλος της περασμένης χρονιάς και θα καταλάβει. Όποιος επίσης έχει περάσει για ένα ποτό από το Loop της Ασωμάτων κάποια Τρίτη επίσης καταλαβαίνει, για να μην μιλήσουμε για όσους, λίγους σχετικά παρακολουθούν ότι κάνει σε τηλεόραση, ραδιόφωνο και θέατρο.
Η εξέλιξη του Πατρελάκη από dance dj σε μαέστρο μίας πολύ καλοδουλεμένης jazzy, στην ουσία, μπάντας είναι χαρακτηριστική της τάσης απεξάρτησης από την μανιέρα του «διασκεδαστή-δισκοκαβαλάρη» αλλά και της ανάγκης προβολής του πραγματικού μουσικού του ταλέντου. Και όντας ηγέτης του κουιντέτου του και ρυθμιστής-εμπνευστής του multimedia και “multifeeling” show που στήθηκε, όχι σε ένα dance club όπως θα ήταν πιο συμβατό και αναμενόμενο, αλλά στον χώρο που την προηγούμενη μέρα ακριβώς είχε οργιάσει σπάζοντας τα πάντα ο Sky Saxon, ο Πατρελάκης πέρασε στην αντίπερα όχθη.
Το Gagarin βέβαια δεν γέμισε. Περισσότερο σαν μία συνάθροιση παλιών και νέων φίλων, γνωστών και αγνώστων με κοινό παρονομαστή μία πολύχρωμη και συνειδητά ευχάριστη αστική αισθητική. Και ίσως ήταν καλύτερα έτσι. Ο αριθμός των παρευρισκομένων λοιπόν το Σάββατο το βράδυ σήμαινε ότι δεν ήταν η «λαϊκή απαίτηση» που δημιούργησε την ανάγκη πραγματοποίησης αυτής της παράστασης». Ήταν όμως η «απαίτηση» εκείνων όσων στήριξαν αυτή την προσπάθεια και έφυγαν χαμογελαστοί από την Λιοσίων, έχοντας δώσει την ευκαιρία στον Πατρελάκη να δυνατότητα να ανοίξει τα φτερά του προς μία σοφή κατεύθυνση.
Επιβράβευση; Δεν είναι αυτό το θέμα. Ολοκλήρωση; Much better αλλά και πάλι, η ολοκλήρωση σημαίνει και ύστερη στασιμότητα. Νέα αρχή; Ναι, λοιπόν, νέα αρχή, με σημείο αφετηρίας το Gagarin και τους φιλόξενους ανθρώπους του αλλά και τους πολυάριθμους φίλους του που τον υποστήριξαν και βοήθησαν, την οποία καλό θα ήταν ο Nikko Πατρελάκης να την θυμάται όταν θα σχεδιάζει τα επόμενα βήματα του.
