 |
Απο την συμμετοχή τους στην φιλανθρωπική συναυλία του Avopolis είχα προσέξει αυτο το surf συγκρότημα, καθώς δεν είχε πέσει μέχρι τότε στα χέρια μου το ντεμπούτο τους. Και είχα δει τρείς τύπους γνήσια βγαλμένους απο την r’n’r σχολή, ικανότατους μουσικούς και μακριά απο macho στερεότυπα να κλέβουν εντυπώσεις με τις ρυθμικές τους μελωδίες αλλά και...με την ανυπαρξία στίχου! Τα παιδιά δείχνουν να διάλεξαν συνειδητά το ονομά τους, μιάς και γνωρίζουν, οτι στην εποχή της μονοκρατορίας του τραγουδιστή, ακόμα και η πιο καλοκουρδισμένη μπάντα είναι...αόρατη και ακόμη η συναυλία τους έδειξε οτι ζούν για το ....καλό το κύμα. Για περίπου 2 ωρες μας πρόσφεραν αγνό πηγαίο surf χωρίς μείξεις και πειραματισμούς.
Αν και το σποτάκι έλεγε οτι η συναυλία θα αρχίσει αυστηρά στις 22:00, η ....Ελληνική ψυχοσύνθεση δεν το επέτρεψε και έτσι μετά το ακαδημαικό τέταρτο καθυστέρησης, η τριμελής μπάντα βγήκε μπροστά σε ενα κοινο post-garage surf που αυτό μεταφράζεται σε λίγους ροκενρολάδες (δερμάτινα και χωρίστρα αλα grease) αλλά και παιδια με t-shirt απο cramps & fuzztones. Και μετά άρχισε ...το λαικό πρόγραμμα. Δηλαδη ...χορέψτε, χορέψτε, παπούτσια μην λυπάστε!
Με την μελωδία απο την Λίμνη των Κύκνων -κλασσική surf εμμονή- μπήκαμε στον κόσμο τους που αποτελείται απο λαμπερά σόλα της κιθάρας, ένα μπάσο που κρατάει τον ρυθμό σαν γκάζι μιας Cadillac και σταθερά drums που ομώς δεν χάνουν ευκαιρία να παρεκτραπούν. Τα κομμάτια του πρώτου τους δίσκου μπλεκόνταν με ακυκλοφόρητα & διασκευές όπως ήταν του Εnnio Morricone η το κομμάτι cult Jack the ripper, αν κατάλαβα καλά. Γενικά πάντως τα μοτίβα τους φαίνονταν γνωστά ή γνώριμα, όπως και ο σεβασμός που έχουν στην νέα ρόκ αντίληψη με τον δουλέμενο ήχο τους. Απο οτι φάνηκε ο κόσμος το εκτίμησε μιάς και όλοι χόρευαν με αποκορύφωμα το pogo στην κλασσική τους διασκευή, στην Malaguena.
Φεύγοντας απο το ΑΝ δεν μπορούμε να πούμε οτι είδαμε το μέλλον του ρόκ. Αυτό που καταλάβαμε είναι μια μπάντα που ξέρει να κάνει τον κόσμο να περνάει πολύ καλά, είτε με την σκηνική της παρουσία (ο κιθαρίστας σε κάθε κορύφωση όλο πήγαινε να σπάσει την κιθάρα του αλλά στο παρα πέντε την έσωνε), είτε με έναν ήχο που λόγο του ρυθμού μιλάει στην ταξιδιάρικη ψυχή του Ελληνά που με την πρώτη ευκαιρία σκέφτεται ακρογιαλιές-δειλινά!
