Rage Against the Machine

"Υπάρχουν άνθρωποι που απλά επιβεβαιώνουν τα πιστεύω τους σ' αυτά που λέμε, παιδιά που απλά ενδιαφέρονται μόνο για τη μουσική και δεν δίνουν δεκάρα για το μήνυμα, και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα μ'αυτό. Αλλά υπάρχουν και παιδιά που είναι εκεί για τη μουσική αλλά ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από τη μουσική. Το να ξεκινήσεις τη διαδικασία της σκέψης είναι μεγάλη στιγμή, πολύ σημαντική για τους R.A.T.M."

Οι Rage Against the Machine αποτελούν ξένο σώμα στην άγονη γη της pop κουλτούρας - μια μπάντα που αποτελείται από ποικίλες εθνικές προελεύσεις (μαύροι, λευκοί & chicano), ανατρεπτικές πολιτικές απόψεις (υποστηρίζοντας ταξική σύγκρουση και υπερασπίζοντας πρόσωπα σαν τους Mumia Abu-Jamal, Leonard Peltier και τους μεξικανούς επαναστάτες Zapatistas), και μια μπάντα που η μουσική της είναι τόσο εμπρηστική, προτρεπτική για αντίδραση και αμφιλεγόμενη, όσο και κολλητική...

Oι R.A.T.M. έχουν καταφέρει να συνδυάσουν κριτική αποδοχή με μεγάλη εμπορική επιτυχία. Πάνε 8 χρόνια από την εμφάνιση αυτών των πατέρων του rap-metal-rock κινήματος, και τρία χρόνια από το τελευταίο τους album, Evil Empire. To album αυτό δεν είχε τον αντίκτυπο του ντεμπούτο τους πίσω στα 1992, αλλά κατόρθωσε να απολαύσει αξιοζήλευτη εμπορική αποδοχή δίνοντας παράλληλα βάση σε θέματα που ηταν πιο κοντά στην καρδιά της μπάντας και αποκαλύπτοντας μια πιο σκοτεινή μουσική κλίση.

Αν και οι R.A.T.M. ίσως εξαφανίστηκαν από τα φώτα της επικαιρότητας μετά την κυκλοφορία του Evil Empire και τη συνακόλουθη περιοδεία, δεν έμειναν τελείως σιωπηροί. Η εμφάνισή τους στη φετινή έκδοση του Woodstock αποτέλεσε την προειδοποιητική βολή ότι οι Rage ήταν έτοιμοι να επιστρέψουν δυναμικά όταν θα κυκλοφορούσαν το νέο album, The Battle of Los Angeles. Αν και το τελευταίο δεν επαναπροσδιορίζει τη στάση της μπάντας ή τη μουσική της, είναι ένα πολύ καλό - κλασικό R.A.T.M. - album, περιλαμβάνοντας τους hip-hop ρυθμούς του Brad Wilk (drums), το δυνατό μπάσσο του Tim Bob από πίσω, τον εφευρετικό κιθαριστικό θόρυβο και τα μεγαλειώδη rock riffs του κιθαρίστα Tom Morello και τη στιχουργική θέρμη που μόνο ο τραγουδιστής Zach De La Rocha μπορεί να εμφυτεύσει σε κάθε συμβάν που περιγράφει.

"Είμαι υπερβολικά χαρούμενος και υπερήφανος γι' αυτό το album", λέει καταρχήν ο Wilk... "Μουσικά είναι πιο δυναμικό από τις προηγούμενες δύο κυκλοφορίες μας, είναι πιο οξύ αλλά από την άλλη μπορεί κανείς ν'ακούσει την εξυπνάδα, τη λεπτότητα που προσπαθήσαμε να βγάλουμε. Νομίζω ότι πιάσαμε την ουσία του live show μας με αυτό το δίσκο".

Ο Tom Morello, συμφωνεί. "Ανεξάρτητα με το αν θα πουλήσει ή όχι, νομίζω ότι είναι ο καλύτερος δίσκος μας μέχρι τώρα, ο πιο σκληρός και μάλλον ο πιο funky. To μόνο σχέδιο που είχαμε πριν ξεκινήσουμε τη δημιουργία του ήταν το εξής: Αν επρόκειτο να το κάνουμε, να είναι το καλύτερό μας, όχι απλά ένας ακόμα δίσκος των R.A.T.M."

"Στο πρώτο album, γράψαμε όλα τα κομμάτια τις πρώτες πέντε εβδομάδες της γνωριμίας μας", συνεχίζει ο Morello. "Υπήρχε μια δημιουργική έκρηξη, κάναμε το δίσκο και βγήκαμε σε περιοδεία για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Το δεύτερο album ήταν περισσότερο μια διαδικασία, και μουσικά και προσωπικά. Είχαμε μεγαλώσει ξεχωριστά, και το να βρούμε ένα κοινό τόπο για το album, και μάλιστα το να είμαστε υπερήφανοι για το τελευταίο και να ενσωματώνει τα πιστεύω μας, ήταν πολύ δύσκολο. Νομίζω ότι αυτό το καταφέραμε τελικά με το Evil Empire και είμαι υπερήφανος γι' αυτό. Με το νέο δίσκο γνώριζε πλέον ο ένας τον άλλον και τι μπορούμε να κάνουμε"

<>

Η εμπορική επιτυχία φέρνει μιμητές και πολλοί μιλούν για λεγεώνες από μπάντες που δανείζουνται τις μουσικές ιδέες των Rage, ενώ παράλληλα αγνοούν το πολιτικό μέρος. Είτε μας αρέσει είτε όχι, το rap-metal είναι εδώ, και δεν πρόκειται να φύγει τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον. Μπάντες σαν τους KoRn και τους Limp Bizkit πουλάνε εκατομμύρια και δρέπουν τους καρπούς των Rage, αλλά ο Morello κάθε άλλο παρά μνησίκακος είναι.

"Μπορείς να αναλογιστείς το σοκ της επιτυχίας των R.A.T.M. Προέρχεται μόνο από τους εαυτούς μας. Οταν σχηματίσαμε αυτή τη μπάντα, είχαμε σχεδόν κάθε στοιχείο εμπορικής αυτοκτονίας. Επρόκειτο για μια πολυεθνική μπάντα, που σήμαινε ότι δεν θα μπορούσες να παιχτείς σε όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, υπήρχε ο συνδυασμός hip-hop και hard rock, και hardcore στοιχεία, και τέλος όλο αυτό το μείγμα ήταν γεμάτο με τη ριζοσπαστική πολιτική μας στάση. Σκεφτόμασταν ότι θα είναι δύσκολο για μας να βρεθούμε σε shows, και τώρα βλέπουμε ένα ολόκληρο είδος να έχει χτιστεί πάνω σ'αυτά που παρουσιάσαμε - εκτός ίσως της πολιτικής. Είναι απίστευτο. Οχι μόνο δεν έχω κάτι εναντίον αυτών των group αλλά πιστεύω ότι υπάρχει μια υγιής ενέργεια και ότι πραγματικά 'συνδέονται' και 'επικοινωνούν' με το κοινό τους"

Ο μπασίστας Tim Bob, από την άλλη, δεν έχει και ιδιαίτερη κατανόηση για όλο αυτό το κίνημα που ξεπήδησε από το δικό τους ήχο: "Παρακολουθώ αυτές τις μπάντες, και ναι, έχουν ένα παρόμοιο στυλ με το δικό μας, γιατί είναι rock και έχει και το hip-hop στοιχείο, αλλά εκεί τελειώνουν όλες οι ομοιότητες. Θα έβαζα τη δικιά μας μπάντα στην κατηγορία των Public Enemy, Clash, Disposable Heroes of Hiphoprisy, Midnight Oil, και MC 5 - στις πολιτικές μπάντες. Αυτή είναι η διαφορά. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο "People of the Sun" (Evil Empire) και στο "Nookie" (Limp Bizkit) - σα να μην υπάρχει καμία σύγκριση", τονίζει ο Bob.

<>

"Mπορεί να κολακεύομαι όταν ο κόσμος σκέφτεται εμάς όταν ακούει αυτές τις μπάντες", συνεχίζει, "αλλά ενοχλούμαι κιόλας παράλληλα. Παρ'όλ'αυτά, ξέρω ότι αν δεν υπήρχαν αυτές οι μπάντες δεν θα υπήρχε αυτή η μαζική κίνηση, το rock-rap υβρίδιο. Δεν θα βρισκόμασταν στη θέση που είμαστε τώρα. Και ήταν η κατάλληλη στιγμή κάτω από αυτό το κλίμα για να βγάλουμε κάποιο δίσκο. Το μουσικό κλίμα μας έλεγε 'κυκλοφορήστε ένα δίσκο', και νιώθαμε πολύ καλά γι'αυτό".

Οσο για το πολιτικό μέρος, ο Morello ισχυρίζεται ότι η μουσική και η πολιτική συνδέονται και αλληλοσυμπληρώνονται και αυτό κάνει και τις δύο ισχυρότερες. "Ευτυχώς, τα πολιτικά ζητήματα δεν αποτελούν κάποια στεγνή διάλεξη, γιατί η μουσική που υπάρχει από πίσω είναι συναρπαστική από μόνη της. Το πάθος στη μουσική μας υπάρχει γιατί πρόκειται για κάτι περισσότερο από 'rock and roll all night' και 'party everyday' ή 'μισώ τον εαυτό μου' - από τους υπόλοιπες δηλαδή λογικές αιτίες για να ροκάρει κάποιος".

Το να είσαι μια μπάντα που έχει κάποιο μήνυμα (πολιτικό ή μη) μπορεί να γίνει απίστευτα ενοχλητική φάση, ιδίως όταν η μουσική σου προσελκύει εξίσου (αν όχι περισσότερους) απαθείς fans με αυτούς που θα αφιερώσουν το χρόνο για να ακούσουν και να απορροφήσουν τα μηνύματα, ακόμα και αν αυτά βρίσκονται ανάμεσα σε κραυγές, φρενήρεις ρυθμούς και θορυβώδεις κιθάρες. To "Killing In the Name Of" μπορεί να μην καταφέρνει τις περισσότερες φορές να περάσει το μήνυμα πέρα από το "Fuck you, I won't do what you tell me" αλλά κανένας από το group των R.A.T.M. δεν ανησυχεί γι' αυτό. Αν οι πιτσιρικάδες πιάσουν το πολιτικό νόημα και λατρεψουν και τη μουσική, τέλεια. Αν απλά θέλουν να ροκάρουν, γιατί όχι, κανένα πρόβλημα!

<>

"Είναι σα να κάνεις τον καθηγητή", σχολιάζει ο Wilk. "Οταν ο καθηγητής μπαίνει σε μια αίθουσα έχει να κάνει με τρεις κατηγορίες μαθητών. Υπάρχουν αυτοί που ξέρουν τι θέλουν και είναι εκεί για να μάθουν. Οι δεύτεροι είναι εκεί για την κοινωνική αλληλεπίδραση, για την παρέα με άλλους συνομίληκους και δεν πρόκειται να απορροφήσουν τίποτα από αυτά που διδάσκονται. Η τρίτη κατηγορία αφορά αυτούς που δεν βρέθηκαν εκεί για να μάθουν αλλά ξαφνικά διαπιστώνουν ότι υπάρχει κάτι ενδιαφέρον γι' αυτούς, κάτι που μπορούν να μάθουν και θέλουν τελικά αυτή την πληροφορία. Για το δάσκαλο, αυτή είναι η πιο ενδιαφέρουσα, η καλύτερη στιγμή, αν φυσικά βρίσκεται κι αυτός/ή εκεί για να εκπαιδεύσει, όταν καταφέρνει να εμπνεύσει αυτή την κατηγορία ανθρώπων. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο show μας. Υπάρχουν άνθρωποι που απλά επιβεβαιώνουν τα πιστεύω τους σ' αυτά που λέμε, παιδιά που απλά ενδιαφέρονται μόνο για τη μουσική και δεν δίνουν δεκάρα για το μήνυμα, και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα μ'αυτό. Αλλά υπάρχουν και παιδιά που είναι εκεί για τη μουσική αλλά ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από τη μουσική. Το να ξεκινήσεις τη διαδικασία της σκέψης είναι μεγάλη στιγμή, πολύ σημαντική για τους R.A.T.M."