Depeche Mode

"Θυμάμαι όταν άκουσα το Lie To me για πρώτη φορά... Ηταν κάτι το ασύλληπτο!", θυμάται ο Carl Craig (από τη σκηνή του Detroit), οταν ρωτηθηκε η αποψη του για το γκρουπ. "Ονόματα όπως αυτοί, και οι Yazoo & Visage, είχαν σοβαρό αντίκτυπο στη μουσική μας εδώ".

Τι όμως πιστευουν ο Martin Gore και ο Andy Fletcher από τους Depeche Mode (με τους οποιους μιλήσαμε στο πασίγνωστο Amstel Hotel στο Amsterdam) για το γεγονός ότι έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην ανάπτυξη ειδών μουσικής, όπως το techno και το house; Ακόμα και αν δεν ανήκετε στους υποστηρικτές αυτων των ειδων, είναι καλό να δούμε μαζί τη συνέχεια και την επίδραση ορισμένων συγκροτηματων στην εξέλιξη της μουσικής:

"Νομίζω ότι είναι ένα κληροδότημα που προκύπτει από την ποικιλία της μουσικής μας, μέσα στα χρόνια που παίζουμε" απαντά ο Martin. "Είχαμε πολλά διαφορετικά στοιχεία στη μουσική μας. Νομίζω ότι το σημαντικότερο στοιχείο για τους techno/housepeople ήταν ο τρόπος που φτιάχναμε μουσική. Η ουσία ηταν ότι ήμασταν μια ηλεκτρονική μπάντα, και μάλιστα από τις πρώτες." Ο Andy συνεχίζει: "Είναι όλα. Ο προγραμματισμός και όλες οι πλευρές του τρόπου με τον οποίο δουλεύουμε σε ένα στούντιο. Χρησιμοποιωντας τα πάντα, και μην όντες περιορισμένοι στους στάνταρ rock περιορισμούς. Οχι κανονες !"

Παρόλο την ανορθόδοξη αυτη προσέγγιση, οι Depeche Mode αργά , αλλά σταθερά, έγιναν rock stars, παίζοντας σε μεγάλα στάδια και γυρίζοντας τον κόσμο για μήνες. Ποσο όμως διαφορετικά είναι τα πράγματα στη χορευτική σκηνή... Εκεί δεν υπαρχουν αστερια, δεν υπαρχουν fanclubs αφιερωμένα σε τετοιους καλλιτέχνες. "Η dancescene ήταν πάντα έτσι, έτσι δεν είναι; Νομίζω ότι αυτό αποτελεί και έναν από τους βασικούς λόγους που οι δισκογραφικές εταιρείες, βρίσκουν δύσκολο να προωθήσουν αυτη τη μουσική, είναι απροσωπη".

Ε: Είναι περισσότερο βασισμένη σε ξεχωριστά κομμάτια...
Martin: Ναι. Κάποιοι μπορεί να ξεχωρίζουν εμπορικά και αυτο μπορεί να έχει αντικτυπο στις πωλήσεις ενός κομματιού, αυτό όμως δεν μεταφράζεται και σε πωλήσεις ολόκληρων άλμπουμ

Ε: Σιγα-σιγά αρχίζουν να αλλάζουν όμως τα πράγματα. Δείτε για παραδειγμα τους Underworld, οι οποίοι και έχουν μιξάρει το πρώτο single (Barrel Of A Gun) από το πρόσφατο άλμπουμ σας.
Andy: Υπάρχει μουσική για τα dancefloors και μουσική για το σπίτι, τα οποία είναι 2 εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η τεχνη είναι να μπορείς να φτιάχνεις μουσική που να ταιριάζει και στα δύο, κάποια κομμάτια δεν μπορουν να ακουστουν στο σπίτι, χωρίς την ατμόσφαιρα του club.

Ε: Ησασταν ίσως από τις πρώτες μπάντες που κυκλοφόρησαν house mixes πίσω στο 1989. Αλλα δεν το συνεχίσατε αναθέτοντας σε ποιο γνωστους remixers. Αντίθετα δουλέψατε με τους ιδιους και τους ίδιους, όπως για παραδειγμα ο Francois Kevorkian.
Martin: Ηταν πράγματι πολυ ενδιαφέρον... Σημερα όμως για μένα, η house πια παλιά, ανούσια και στεγνή. Δεν έχει αλλάξει και πολύ, και δεν έχει να προσφέρει και πολλά ακόμα. Δεχόμαστε όμως συνέχεια πιέσεις να κυκλοφορουμε house εκτελέσεις, που έχουν γίνει πολύ εντονες για την κυκλοφορία του επόμενου single.
Andy: Γιατί και με το τελευταίο single το ίδιο δεν έγινε; Δεχόμαστε πιέσεις κυρίως από την Αμερική, να ζητησουμε από παραγωγούς όπως ο Todd Terry. Οι U2 συνεργαζονται για παράδειγμα με τον David Morales. Καλός ο Todd Terry, αλλά ο David Morales δεν με πολυενθουσιαζει
Martin: Συμβαίνουν πολύ σημαντικότερα πράγματα στο πεδίο του trip-hop για παράδειγμα

Ε: Οπως π.χ. ο Richie Hawtin;
Martin: Νομίζω ότι το remix του στο Painkiller, ήταν πολύ πρωτότυπο. Η αρχική ιδέα του κομματιού ήταν να κινείται σε χαλαρούς ρυθμούς, γι'αυτό και άλλωστε ονομάστηκε έτσι. Ομως στην πορεία μας βγηκε πολύ πιο σκληρο. Ο Richie Hawtin ανέλαβε να το επαναφέρει στο ρυθμό που του ταίριαζε.
Andy: Καμια φορά δεν μπορείς να κρατηθείς ψυχραιμος. Οταν οι Underworld μας έστειλαν την δικιά τους έκδοση για το Barrel Of A Gun, ήρθαν 2 κομμάτια. O Tim, που τα είχε ήδη ακούσει, μας είπε ότι το δεύτερο ήταν καταπληκτικό. Ετσι ακούσαμε το πρωτο (Soft Mix), και ήταν φανταστικό. Φαντάσου λέμε πως θα είναι το δεύτερο. Αρχισε, τελείωσε μετά από 10 ολόκληρα λεπτά, και δεν αναγνωρίσαμε ούτε μία νότα από το αυθεντικό. Και φυσικά ούτε λόγος για τα φωνητικά μας. Μετα από συννενόηση πρόσθεσαν κάποια από τα φωνητικά μας

Ε: Συναντησατε κάποιον από τους Underworld;
Martin: Οχι...

Ε: Δεν είναι παράξενο να αφήνετε τις τύχες των κομματιών σας στα χερια ανθρωπων που δεν εχετε καν συναντησει;
Martin: Ετσι είναι όμως ο τροπος που γινεται και γινόταν πάντα...

Ε: Είναι αλήθεια ότι αλλάξατε τη σειρα κυκλοφορίας των Barrel Of A Gun και It's No Good;
Martin: Ναι, είναι αλήθεια!
Andy: Σκεφτήκαμε ότι θα ήταν καλύτερα αν γυρίζαμε με ενα δυνατότερο κομμάτι. Περιεργο γιατί ο κόσμος θα έχει την εντυπωση ότι είναι και αντιπροσωπευτικό του άλμπουμ. Αλλα είναι καθαρά μελωδικό σαν σύνολο

Ε: Οπως πριν σας είπα πολλού χορευτικοί παραγωγοι έχουν εμπνευστει από τον ήχο σας. Εχετε και εσεις με τη σειρά σας επηρεαστεί από την techno ή την triphop, γιατί κάτι τετοιο δεν φαίνεται στα κομμάτια σας...
Andy: Νομίζω πως ότι ακουμε καθημερινα μας επηρεάζει , έστω και ασυνείδητα. Πάρε για παράδειγμα τον Martin, πηγαίνει στα clubs και χορεύει... Αλλά αυτο δεν σημαίνει ότι όταν φτάσει σπίτι, θα αρχίζει να γραφει παρόμοια
Martin: Οι επιρροές του άλμπουμ είναι ποικίλλες. Για παράδειγμα το "The Bottom Line" είναι country κομμάτι. Ακόμα και όταν demo είχε ολοκληρωθεί, ο τρόπος διάταξης των στίχων, ο ρυθμός, παρέπεμπε εκεί... Παράλληλα στο ίδιο κομμάτι, υπάρχουν πολλές διαφορετικές επιρροές. Χρησιμοποιήσαμε την Jaki Liebezeit (Can), η οποία παίζει percussion σ'αυτό το κομμάτι. Αλλά δεν αποκλείσαμε και το ρυθμό. Ολα αυτά τα διαφορετικά είδη που ακούμε, μπήκαν στο μπλέντερ, και δημιούργησαν αυτό το παράξενο υβρίδιο, που μπορείς να το πεις και Depeche Mode, χεχε

Ε: Τι γίνεται όμως και με τους στίχους; Αυτοί πάντα έχουν την δικιά σου σφραγίδα Martin...
Martin: Νομίζω ότι η όλη αίσθηση των Depeche Mode, είναι τα δικά μου κομμάτια και η φωνή του Dave. Η φωνη του είναι πραγματικά σημαντική, γιατί ξεχωρίζει...
Andy: Ο τόνος της είναι εκπληκτικός. Δεν μοιάζει με κανέναν άλλο, άλλωστε αυτό είναι και ένα από τα μυστικά του καλού frontman, του καλού τραγουδιστή. Σκέψου τον David Bowie, τον Brian Ferry, τον Dave (χεχε)...
Martin: Mick Jagger
Andy: Κάποιοι μπορεί να τους αντιγράφουν, οι ίδιοι όμως είναι οι αυθεντικές φωνές...

Ε: Κάτι που βρίσκω ψιλο-αστείο, είναι ότι ακόμα γράφετε τα κομμάτια σας σε κιθάρα, αν και ηλεκτρονική μπάντα...
Martin: Συνήθως αρχίζω με ένα πιάνο ή μια ακουστική κιθάρα για να πιάσω τη βασική δομή των chords, της μελωδίας, των φωνητικών και των στίχων. Μου αρέσει να είμαι σίγουρος για την υπαρξη μιας βάσης στο κομμάτι, πριν πιάσουμε τα ηλεκτρονικά μέρη. Αν αρχίσεις να δουλεύεις πρώτα με τον υπολογιστή και τα synthesizers, είναι πολύ πιο εύκολο να πιστέψεις ότι το κομάτι είναι καλό

E: Πως δουλεύετε στο studio; Διάβασα στις σημειώσεις του album ότι άλλο έχουν αναλάβει τώρα τον προγραμματισμό των synthesizers κλπ.
Andy: Βασικά αυτό σε γλιτώνει από πολύ χρόνο. Ο Tim (Simenon) έχει κάποια σχετική ομάδα. Είναι ο Kerry Hopwood, που είναι ο προγραμματιστής, ο μουσικός Dave Clayton και ο μηχανικός..

Ε: Και βέβαια ο Tim...
Andy: Ο Rob και ο Martin κάνουν το προγραμματισμό. Ο Kerry είναι απλά ο τυπικός επαγγελματίας, ο οποίος είναι παρεπιπτόντως αρκετά γρήγορος και εφευρετικός...

E: Κάτι τέτοιο όμως δεν σας αφαιρεί ένα κομμάτι από το δημιουργικό μέρος;
Martin: Οχι!
Andy: Εξακολουθούμε να έχουμε τον έλεγχο...
Martin: ...Θυμήσου κιόλας, ότι ένα από τα μέλη μας έφυγε πέρσι...

E: Ξέρω, ο Alan Wilder.
Martin: Ηταν απαραίτητο για μας να καλυφθεί το κενό του , και ο Tim με την ομάδα του, το έκαναν κατά τον καλύτερο τρόπο. Οι μουσικοί στην ομάδα του Tim ήταν υπερ-απαραίτητοι, αν λάβουμε υπόψη μας ότι ο Alan είχε τον τίτλο του αυθεντικού μουσικού στους D.M...

E: Είχε τον τίτλο, ή ήταν πράγματι;
Martin: Ε, ξερεις πως είναι αυτά... Τί είναι ο μουσικός; Είναι μόνο αυτός που έχει σπουδάσει;... Ξέρω να παίζω κιθάρα και πλήκτρα, αλλά ποτέ δεν είχα κάποια κλασική εκπαίδευση...
Andy: Διαβάζει και παρτιτούρες...
Martin: Απλά ξέρω ποιοι ήχοι μου ακούγονται ωραία, ποιοι με συγκινούν όταν γράφω, όταν πειραματίζομαι. Τελος πάντων, αυτη τη φορά δουλέψαμε εντελώς διαφορετικά, και είχε περισσότερη φάση. Ολα τα παιδιά που δούλεψαν μαζί μας, ήταν πολύ καλά, πάνω απ'όλα η ατμόσφαιρα ήταν χαλαρή και ευχάριστη, κάτι που δεν υπήρχε πάντα κατά το παρελθόν...

E: Πως γνωριστήκατε με τον Tim Simenon; Ξέρω ότι είχε κάνει κάποιες μίξεις για τους D.M.
Andy: Τον ξέραμε κάμποσο καιρό. Ηταν πάντα ένας από τους μεγάλους fan του group, και όπως είπες έκανε αρχικά κάποια remixes. Ηταν από τους υποψήφιους λοιπον για την παραγωγή και ο Daniel Miller μας τον πρότεινε ως την καλύτερη λύση. Τον γνωρίσαμε λοιπόν, και όλα πήγαν πολύ καλά, αν εξαιρέσουμε βέβαια τα προβλήματα με τον Dave. Μετά το τέλος του album, ο Tim υπέφερε από αυτό που ονομάζεται P.A.D: Post Album Depression...
Martin: Πάντως όσον αφορά στην επιλογή του, αποφασίσαμε και από τα demos που είχαμε βγάλει, ότι θέλαμε μια πιο ρυθμική αίσθηση στο νέο μας album.
Andy: Ακόμα και στα slow κομμάτια, υπάρχει αυτή η ρυθμική χρειά...
Martin: Ο Tim έμοιαζε σαν η πιο φυσική και κατάλληλη λύση, και το ξέραμε από την προηγούμενη συνεργασία μας...
Andy: Ασε που είναι το πιο cool άτομο στον κόσμο, και έχει πρόσβαση παντού...
Martin: Μέχρι που μας γνώρισε χαχα, τώρα που γίναμε και Top of the Pops...

E: Με τον Anton Corbijn στα drums...
Martin: Και τον Tim στα πλήκτρα! Λίγο πριν βγούμε στη σκηνή λέω στον Tim : "Καταλαβαίνεις τώρα ότι μ'αυτή σου την εμφάνιση, μάλλον μπαίνεις στο club των uncool, αφού θα βρεθείς δίπλα μας χαχα..."

E: Ποια ήταν η αντίδραση του;
Martin: Χεχε, λες να νευρίασε;
Andy: Πάντως αυτός που τα παίρνει όλα στα σοβαρα είναι ο Anton. Μου είπε ότι αυτές είναι οι ευτυχέστερες στιγμές τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής του !! Εξασκείται καθημερινά με το νέο drumkit που πήρε, και έχει αρχίσει να εμφανίζεται και ζωντανά μαζί μας.

E: Μα δεν ήταν ήδη ένα κρυφό μέλος του group τα τελευταία χρόνια;
Martin: Ναι , δουλεύαμε μαζί του τα τελευταία 11 χρόνια. Αρχικά ήταν αναμεμειγμένος μόνο στα video. Υστερα του δώσαμε απόλυτο έλεγχο στα εξώφυλλά μας, ενώ στην τελευταία μας περιοδεία, είχε αναλάβει το σχεδιασμό ολόκληρης της σκηνικής μας παρουσίας. Με λίγα λόγια έχει τον έλεγχο της οπτικής μας πλευράς προς το κοινό.
Andy: Μου αγοράζει ακόμα και τα ρούχα που θα φορέσω !

E: Αστειεύεσαι !
Andy: Οχι, και έχει και το χειρότερο γούστο στον κόσμο , χαχα...
Martin: Εχουμε αρχίσει να ψιλοανησυχούμε για το νέο μας video clip... Δεν έχουμε δει ακόμα το σeνάριο και φοβόμαστε ότι θα ρίχνει τα φώτα 99% στον drummer, χαχαχα...

E: Πως θα προωθήσετε το άλμπουμ, ξεχωρα από τα video clips... Εννοώ θα ξαναβγείτε σε tour; Καταλαβαίνω ότι ο David θα είναι λίγο διστακτικός...
Andy: και δεν είναι μόνο ο David, αλλά όλοι μας, και θέλουμε κάπου να σιγουρευτούμε... Ο Dave είναι ακόμα σε ένα κρίσιμο και ευαισθητο σημείο της ανάρρωσής του, και δεν θέλουμε να τον πρεσάρουμε... Η περιοδεία σε πιέζει, σε αγχώνει , σου τρώει πολύ χρόνο. Θέλουμε να ευχαριστηθούμε κι εμείς λίγο για ένα χρονικό διάστημα, να ξεκουραστούμε, χωρίς να παραμελούμε φυσικά την προώθηση του δίσκου, έτσι ώστε να πούμε στο τέλος ότι πραγματικά το διασκεδάσαμε...

E: Δεν θα υπάρχει καμία ζωντανή σας εμφάνιση;
Andy: Υπάρχει μια πιθανότητα να κάνουμε κάποια party για την προώθηση του album, παίζοντας 3-4 κομμάτια...
Martin: Ακόμη δεν είμαστε σίγουροι για τίποτα...
Andy: Κοίταξε... Λατρεύουμε τις περιοδείες. Αλλά πρέπει κυριολεκτικά να είσαι διαρκώς σε φόρμα, σωματικά και κυρίως ψuχικά... Πρέπει να το έχεις συνειδητοποιήσει πρώτα και να έχεις κάποιο στόχο, κάποιο κίνητρο. Εμείς μόλις τώρα τελειώσαμε την τελευταία μας περιοδεία, είναι πολύ νωρίς, εκτός του ότι δεν θα ήταν καλό για τον Dave, όπως είπαμε...

E: Ξέρω για τα προβλήματα του Dave, δεν θα ήθελα να σας κουράσω με περισσότερες ερωτήσεις πάνω σε ένα θέμα που έχετε χιλιοαπαντήσει...
Martin: Αυτό είναι καλό. Ο David έχει αρχίσει να βαριέται πια.
Andy: Ξέρεις, ακόμα και όταν ο άλλος ρωτάει για την περιοδεία, το πρώτο πράγμα που έρχεται στην κουβέντα είναι ότι ο Dave βρίσκεται σε αναρρωτικό στάδιο.

E: Το μόνο πράγμα που είναι νέο, είναι ότι έχει αρχίσει και μιλάει και ο ίδιος για την περιπέτειά του...
Andy: Ξέρω, λες για το άρθρο στο NME, θα το έκανε έτσι κι αλλιώς κάποτε. Ισως δεν κατάλαβε εκείνη τη στιγμή τί έκανε , αλλά έπρεπε να το βγάλει από μέσα του. Ακόμα κι αν δεν θέλει τώρα να το ξανασυζητήσει, είναι δύσκολο πια, αφού έχει μιλήσει ήδη μια φορά...
Martin: (με πρόθεση να αλλάξει θέμα) Τρία χρόνια συνολικά περιοδεύαμε και νομίζω ότι ήταν πολύ μεγάλο διάστημα. Ακόμα κι αν ο Dave, δεν είχε περάσει αυτά, θα το σκεφτόμασταν πάλι πολύ σοβαρά.
Andy: Είναι και τα παιδιά μας στη μέση. Φτάνουν σε μια ηλικία που πιθανή μεγάλη απουσία μας είναι πια επικίνδυνη. Το μικρότερο του Martin είναι κάπου στα 2. Το δικό μου είναι 1 και κάτι. Μέχρι τώρα δεν αντιλαμβάνονταν και τόσο την απουσία μας. Τωρα αρχίζουμε να τους λείπουμε...

E: Που μενετε τώρα;
Andy: Ο Martin κι εγώ ζούμε έξω από το Λονδίνο. Ο Dave μετακομισε στη Ν.Υόρκη, που για μένα είναι καλύτερη από το Λος Αντζελες...

Ε: Ηχογραφήσατε μέρος του album στη Ν.Υορκη , αν δεν κάνω λάθος...
Andy: Ναι, είχε πολύ φαση...
Martin: Αν και δεν κάναμε πολλά για τη δουλειά μας. Ηταν όμως φανταστικσ, να περνάς ένα μεγάλο διάστημα σε μια άλλη πολη αντίθετα με ότι κάνουμε συνήθως: Φευγουμε διαρκώς από το ένα μέρος για να πάμε στο άλλο...
Andy: Πραγματικά λατρεύω τη Ν.Υόρκη

E: Η ατμόσφαιρα του "Big Apple" είχε την αντανάκλασή της στο album;
Martin: Υποθέτω πως όχι, αλλιώς θα ήταν ένα house album, χαχα! Βγήκαμε έξω πάντως πολλές φορές , και διαπιστώσαμε πόσο έντονη είναι η παρουσία του house στη Ν.Υόρκη! Πήγαμε στο "Tunnel" όπου έπαιζε ο Junior Vasquez, ήταν πραγματικά βασιλιάς εκεί!
Andy: Θυμάμαι πριν 6 χρόνια όταν πήγα με κάτι φιλαράκια να δω τον David Morales στο δικό του club, και το κοινό ήταν κατά 99% μαύροι. Ηταν η πιο κακόφημη περιοχή της πόλης και είχα τρομάξει υπερβολικά. Ημουν εκεί με τον Russel Keation και αποφάσισα κάποια στιγμή να φύγω. Μόλις σταμάτησα ένα ταξί, ο οδηγός με ρώτησε: "Τί έκανες σ'αυτή την οδό; Είσαι πολύ τυχερός που περασα από δω. Αυτη είναι μια από τις χειρότερες οδούς για τους λευκούς σε όλη τη Ν.Υόρκη !"
Martin: Δεν έχεις παρά να μπερδεψεις 5-6 οδούς για να βρεθείς στην άσχημη περιοχή !
Andy: Είμαστε τυχεροί εδώ στην Ευρώπη γιατί η μουσική μας είναι ενωμένη κατά μία έννοια... Στην Αμερική υπάρχει ο διαχωρισμός. Οι μαύροι ακούνε μαύρη μουσική, οι λευκοί μουσική για λευκούς. Είναι πραγματικά πολύ παράξενο, αν το σκεφτείς... Στην Αγγλία μόλις είχαμε ένα ινδιάνικο single στις πρώτες θέσεις των charts.
Martin: Talvin Singh από τους Future Sound of India. Παρεπιπτόντως έχει κάνει για μας και ένα remix...
Andy: Αυτή η μείξη διαφορετικών μουσικων και κουλτουρας είναι κατα τη γνωμη μου καλή. Είναι ενοχλητικός αυτός ο διαχωρισμός στην Αμερική. Βεβαια δεν είναι πάντα έτσι. Οταν πήγαμε στο Detroit το 1990, ο Derrick May μας πήγε στο Μουσικό Ινστιτούτο (technoclub), το οποίο ήταν κατάμεστο από μαύρους μόνο, αλλά ήταν τα ωραιότερα άτομα που είχαμε δει !
Martin: Μοιάζανε όλοι με filmstars.
Andy: Ωραία ντυμένοι, ωραία σώματα, όμορφοι άντρες και γυναίκες. Οχι ναρκωτικά, όχι αλκοόλ, και όλοι να θέλουν αυτόγραφά μας χεχε!
Martin: Σκεφτήκαμε αμέσως ότι θα περνάγαμε τρομερά! Πήγαμε στο bar και παραγγείλαμε 12 μπύρες. Και δεν πήραμε καμία ! Σερβιραν χυμούς, χαχα!"
Andy: Το νότιο Detroit ήταν όμως έρημο. Αδεια σπίτια, μεγάλοι λεωφόροι

E: Να γιατί η μουσική που προέρχεται από το Detroit είναι τόσο "αφηρημένη"
Andy: Ολοι έχουν μεταφερθεί στα περίχωρα. Πραγματικά ήταν μοναδικές στιγμές στην καριέρα μας ως Depeche Mode. Ξαφνικά αισθάνεσαι ότι "χτυπάς" μια κοινωνική ομάδα που δεν περίμενες να ακούει τα κομμάτια σου!

E: Πως αντιμετωπίζετε τη ζωή σας ως διάσημοι; Μπορείτε να περπατήσετε στο δρόμο, δίχως να ενοχληθείτε;
Andy: Οχι στο Detroit, χαχα! Οχι, πραγματικά είμαστε πολύ τυχεροί. Πήραμε την απόφαση από την αρχή να μην βάλουμε φωτογραφίες στα εξώφυλλα των άλμπουμ μας.
Martin: Αν και το έχουμε παραβεί ουκ ολιγες φορές τα τελευταία χρόνια...
Andy: Ναι αλλά γενικά το αποφεύγουμε... Στην Αγγλία μπορούμε ακόμη να περπατάμε χωρίς ουδεμία ενόχληση. Σκέψου ένα τύπο σαν τον Liam Galagher που έχει 30 άτομα έξω από το σπίτι του!
Martin: Δεν έχουμε μιλήσει ποτέ στον κουτσομπολίστικο τύπο. Τη στιγμή που θα το τολμήσεις , πρέπει να ξέρεις ότι θα αρχίσεις να ακολουθείσαι...

Ε: Μήπως όμως και οι οπαδοί σας διαφέρουν από αυτούς των Oasis;
Andy: Κοίταξε, είναι τόσο διάσημοι... Κάθε μπαμπάς και μαμά τους γνωρίζουν, ακόμα και η γιαγιά. Είναι καθε εβδομάδα σε όλο τον Τυπο. Σκέψου ότι 1 στους 8 έχει αγοράσει τον δίσκο τους στην Αγγλία, εκπληκτικό νούμερο! Ενα συγκρότημα σαν τους Duran Duran, είναι πιο εύκολο να αναγνωριστεί στο δρόμο, παρά εμείς. Αυτοί είναι celebreties...
Martin: Πάντως στο εξώφυλλο του "101" είμαστε αν και θολοί. Και στο "Songs Of Faith & Devotion" υπάρχουν πάλι οι φάτσες μας , αλλά σε "αφηρημένη" μορφή. Αν δεν κάνω λάθος θα μπούνε και στο επόμενο single Barrel

Ε: Αντιλαμβάνομαι ότι το τελευταίο θα ήταν ιδέα και του Anton Corbijn. Θα ήθελε προφανως να δώσει στη μουσική σας μια πιο ανθρώπινη αίσθηση...
Andy: Προσπαθεί να περάσει στον κόσμο τις προσωπικότητές μας, ναι... Ευκαιρία να παρουμε κι εμείς κανένα κοπλιμέντο, χαχα" ...