Υπεύθυνη για έναν δίσκο-έκπληξη, που κυκλοφόρησε ανεξάρτητα στα τέλη του 2011 και ανήκει σε εκείνη στην εκλεκτική κατηγορία των εγχώριων κυκλοφοριών από ξένους καλλιτέχνες, η Αυστραλέζα Jessica Bell –ως τώρα γνωστή περισσότερο ως συγγραφέας και ποιήτρια– αποκαλύφθηκε ως τραγουδοποιός ολοκληρωμένη, με αμεσότητα και με μεγάλη συναισθηματική δυναμική. Με αφορμή λοιπόν το Melody Hill: On The Other Side, εξερευνήσαμε λίγο παραπάνω την περίπτωσή της...
Τι έκανε μια Αυστραλέζα να μετακομίσει στην Αθήνα; Ποιο μονοπάτι σε έφερε εδώ και τι σε έπεισε να μείνεις;
Ο πατριός μου είναι Έλληνας κι έτσι πέρασα ένα μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας εδώ. Έγινε το δεύτερο σπίτι μου με τα χρόνια και είχα πάντα έναν ισχυρό πόθο να ξαναγυρνώ. Αφού αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο, μετακόμισα στην Αθήνα απλά και μόνο για να γευτώ την εμπειρία από κάτι διαφορετικό. Ο καιρός πέρασε και δεν έφυγα ποτέ. Νομίζω ότι απλώς αισθάνθηκα άνετα εδώ.
Αν κι έχεις εμφανιστεί ως μουσικός και τραγουδίστρια σε κάποιες συναυλίες (ως support), θεωρείσαι κυρίως συγγραφέας και ποιήτρια. Μιας και το Melody Hill: On The Other Side είναι βασικά το soundtrack του πιο πρόσφατου βιβλίου σου, String Bridge, θεωρείς την ηχογράφησή του ως μια «επέκταση» της συγγραφικής σου έκφρασης;
Η μουσική, γενικότερα, είναι μια επέκταση της ανάγκης μου να δημιουργήσω. Ξεκίνησα να εκφράζω τον εαυτό μου μέσω της μουσικής, πιστεύω όμως ότι αυτό συνέβη κυρίως γιατί με περικύκλωνε όταν ήμουν παιδί. Αλλά καθώς μεγάλωνα βρήκα κάτι που πραγματικά με έκανε να πολεμήσω για να πετύχω. Πάντα απολάμβανα βέβαια το να γράφω και να παίζω μουσική, μα ποτέ δεν ήταν κάτι για το οποίο θα έδινα και τη ζωή μου. Θα τα θυσίαζα όμως όλα για να γράφω. Αν, και πάλι, δεν θα μπορούσα να ζήσω δίχως μουσική... Μοιάζει με το καπάκι στο μπουκάλι της φαντασίας: χωρίς αυτό, το μπουκάλι θα ήταν άδειο.
Επίσης, δεν πιστεύω ότι θα έγραφα με τον τρόπο που το κάνω αν δεν υπήρχε η ικανότητά μου ως μουσικός. Θεωρώ ας πούμε ότι ο ήχος είναι ένα πράγμα πολύ δύσκολο να το περιγράψεις. Ακόμα και για μένα δεν είναι εύκολο. Αφιέρωσα έτσι πολύ χρόνο για να τελειοποιήσω τα μέρη του String Bridge όπου εικονοποιείται η μουσική: δεν ήθελα μόνο τις κατάλληλες λέξεις για να την περιγράψω, ήθελα και να ηχούν ως μουσική. Όντας και ποιήτρια, λατρεύω να παίζω με διάφορες λέξεις και με τους ήχους τους, να ακούω πώς κάνουν τη γλώσσα μου να κυλάει σαν βελούδινη αρμονία. Είναι η ειδικότητά μου να κατασκευάζω προτάσεις με κυματισμούς: σαν να τραγουδάς χωρίς μια μελωδία, σαν να γράφεις σε ένα τέμπο.
Θα έπρεπε λοιπόν ο ακροατής του Melody Hill να έχει πρώτα διαβάσει το String Bridge; Ή το άλμπουμ λειτουργεί και ξεχωριστά από το βιβλίο, σαν ένα soundtrack που μπορείς ν’ απολαύσεις και χωρίς να έχεις δει την ταινία;
Και βέβαια μπορεί να ακουστεί ως μια χωριστή οντότητα! Δεν είναι τόσο soundtrack άλλωστε, όσο ένα άλμπουμ εννοιολογικά γραμμένο από την πρωταγωνίστρια του έργου, τη Melody.
Ως συγγραφέας, σπας το στερεότυπο της εξιδανικευμένης ηρωίδας. Το θεωρείς υποκριτικό και αναληθές; Ή απλά δεν μας λέει συνήθως όλη την ιστορία;
Όχι, δεν το θεωρώ υποκριτικό. Αλλά παρουσιάζεται στην υπερβολή του, για λόγους διασκέδασης. Ως συγγραφέας θέλω να φέρω περισσότερη τιμιότητα στη γυναικεία λογοτεχνία. Θέλω οι αναγνώστες να σχετίζονται με τους χαρακτήρες μου σε ένα πιο προσωπικό και αληθινό επίπεδο. Και θέλω η δουλειά μου να μένει στις καρδιές τους πολύ αφού έχει γυρίσει η τελευταία σελίδα, όχι να τη θεωρούν ως μία ακόμα ρομαντζάδα για γυναίκες την οποία βλέπεις ενώ μασουλάς μια σοκολάτα. Όχι ότι υπάρχει κάτι στραβό με αυτό το είδος ή γενικά με τις ρομαντικές κομεντί. Ακόμα κι εγώ ασχολούμαι με τέτοια έργα, όταν θέλω να ξεφύγω από την πραγματικότητα της καθημερινότητας. Όμως δεν είναι αυτό που με παθιάζει ως καλλιτέχνη.
Στο άλμπουμ μας συστήνεσαι ως μια ολοκληρωμένη τραγουδοποιός, με ένα πολύ πειστικό ροκ attitude κατά σημεία. Υπάρχει εδώ κάποια επιρροή από τους γονείς σου και τα χρόνια τους στους Hard Candy;
Είναι δύσκολο να πω αν έχω επηρεαστεί από τη μουσική τους... Μεγάλωσα ακούγοντάς την, σε καθημερινή βάση. Μερικές φορές τη μισούσα, μόνο και μόνο επειδή ήμουν ένα παιδί που ήθελα οι απόψεις μου να είναι το ακριβώς αντίθετο από εκείνες των γονιών μου. Σίγουρα πάντως ζήλευα τη φωνή της μητέρας μου και πάντα ήθελα να μπορώ να τραγουδώ με αυτόν τον βαθύ, βελούδινο, σχεδόν ανδρόγυνο τρόπο. Αλλά δεν μπορώ, η φωνή μου είναι κοριτσίστικη. Αυτό που νομίζω ότι πήρα από τη μητέρα μου είναι η ικανότητα να αποδίδω ταυτόχρονα ζεστασιά και κάτι το ατίθασο. Αν δεν ήταν εκείνη, δεν πιστεύω ότι θα είχε αρχίσει να μου αρέσει συνειδητά κάτι τέτοιο.
Κοιτώντας πίσω, πόσο σημαντική θεωρείς την οικογένειά σου στην καλλιτεχνική σου ανάπτυξη;
Χρωστάω σχεδόν τα πάντα στην οικογένειά μου. Το θετικό στο να έχεις γονείς μουσικούς είναι ότι με ενθάρρυναν από πολύ μικρή ηλικία να γράφω τραγούδια –ήμουν 11 ή 12 όταν ξεκίνησα. Η σπουδαιότερη μνήμη μου ως παιδί είναι από τη μέρα που η μητέρα μου αποφάσισε να πουλήσει την ακουστική 12χορδη κιθάρα της γιατί χρειαζόταν έξτρα μετρητά. Την είδα αφημένη στην εξώπορτα, νομίζω κάποιος θα ερχόταν να τη δει. Θυμάμαι λοιπόν να ανοίγω τη θήκη και να σκέφτομαι ότι είναι τόσο όμορφη, μαγική και ξεχωριστή. Για ποιον λόγο θα μπορούσε η μητέρα μου να θέλει να την ξεφορτωθεί, αναρωτήθηκα. Εκείνη την ώρα βρισκόταν στο μουσικό δωμάτιο και διέκοψα μια ηχογράφησή της για να τη ρωτήσω σχετικά με την κιθάρα. Όταν μου είπε πως την πουλάει, τη ρώτησα αν θα μπορούσα να την κρατήσω εγώ αντί να τη δώσει. Και μου απάντησε ότι μπορούσα, αν όμως μάθαινα να την παίζω. Από εκείνη τη μέρα, κρατούσα αυτή την κιθάρα στα χέρια μου μέχρι που μετακόμισα στην Ελλάδα, το 2002. Κι έμαθα βέβαια να την παίζω: το πρώτο τραγούδι που έγραψα παίχτηκε σε μία χορδή και τραγουδήθηκε με μια απαίσια φωνή σε ψιλή συχνότητα. Ελπίζω εκείνη η κασέτα να μην ξεθαφτεί ποτέ!
Η Joni Mitchell, η PJ Harvey με την Patti Smith, σε στιγμές ακόμα και η Alanis Morissette, έρχονται κατά νου καθώς ακούς τον δίσκο. Θα έλεγες ότι σε επηρέασε η αμερικανική «σχολή» της γυναικείας τραγουδοποιίας;
Βασικά όχι. Αλλά έχω εμπνευστεί από ψυχωμένους στίχους και από συναρπαστικές μελωδίες, όσες προέρχονται από ένα τίμιο μέρος στην καρδιά. Αν ήταν άνδρες εκείνοι που είχαν γράψει και εκτελέσει τη μουσική τέτοιων γυναικών, δεν θα είχε αλλάξει η γνώμη μου για αυτή στο παραμικρό.
Αλήθεια, γιατί διάλεξες μια ανεξάρτητη κυκλοφορία; Προσπάθησες να δημοσιεύσεις το υλικό του συγκεκριμένου άλμπουμ μέσω κάποιας δισκογραφικής εταιρείας;
Όχι, δεν προσπάθησα να το δημοσιεύσω μέσω κάποιας δισκογραφικής. Αποφάσισα να το κάνω μόνη μου, καθώς σκέφτηκα ότι υπήρχε το βιβλίο για να βοηθήσει να προμοτάρω τον δίσκο.
Η Ελλάδα βρίσκεται στο μέσον μιας οικονομικής κρίσης. Θα σκεφτόσουν να επιστρέψεις στην Αυστραλία; Δεν είναι αλήθεια ότι θα αποτελούσε ένα καλύτερο μέρος για το Melody Hill;
Είναι αλήθεια ότι συχνά υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου η επιστροφή στην Αυστραλία. Αλλά ζω στην Ελλάδα εδώ και 10 χρόνια και θεωρώ ότι θα μου ήταν δύσκολο να ξανασυνηθίσω στους πιο «οργανωμένους» τρόπους της Αυστραλίας. Ναι, η τελευταία θα ήταν καλύτερος τόπος για τη μουσική μου. Όμως στις μέρες μας ποιος χρειάζεται να ζει σε μια χώρα για να προμοτάρει τη δουλειά του, όταν έχουμε το ίντερνετ;
