Στην 40χρονη πορεία του, ο Aldo Romano έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα της jazz κι έχει σφραγίσει –με ποιότητα και υψηλά καλλιτεχνικά δεδομένα– τις πάντα ανήσυχες δημιουργικές του πινελιές. Κορυφαίος συνθέτης, δεξιοτέχνης drummer, ευφάνταστος band leader και ανοιχτό jazz πνεύμα, συνεχίζει να παράγει εξαιρετικούς δίσκους με βαθύ σεβασμό στο υλικό που κάθε φορά καταπιάνεται. Εμείς θα έχουμε τη χαρά να τον απολαύσουμε –για πρώτη φορά στη χώρα μας– μαζί με τους Louis Sclavis (σοπράνο σαξόφωνο, κλαρινέτο) και Henri Texier (κοντραμπάσο) στις 19 Ιουνίου, στο πλαίσιο του τριήμερου Jazz+Πράξεις του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας 2010 (17-18-19/6, στο Αίθριο του Παλιού Δημοτικού Νοσοκομείου)…
 |
Μετά από μια άκρως δημιουργική πορεία τεσσάρων δεκαετιών και ποικίλες μουσικές συνεργασίες, ποιες είναι οι πιο αξιομνημόνευτες στιγμές σας;
Σε όλη αυτή την πορεία είχα πολλές σημαντικές στιγμές. Όμως σίγουρα διατηρώ αναλλοίωτες τις μνήμες με τους Bud Powell, Don Cherry, Dexter Gordon, Bill Evans, Keith Jarrett και Michel Petrucciani. Υπάρχει κάτι διάχυτο από νοσταλγία, κάθε που ακούω να αναφέρονται σε αυτούς, όχι όμως με τη θλιβερή ή τη στενάχωρή της αίσθηση.
Ποιες οι πρωταρχικές σας επιρροές; Θα θέλατε να μας διηγηθείτε την ιστορία-κλειδί πίσω από την αφοσίωσή σας στη drums;
Αρχικά ασχολήθηκα με την κιθάρα. Τα drums ήρθαν στη ζωή μου σχεδόν τυχαία. Μετά άκουσα τον Philly Joe Jones και τον Roy Haynesmy, οι οποίοι στάθηκαν καίριες επιρροές μου. Από τότε προσπάθησα να παίζω περισσότερο με τη μελωδία παρά με τον ρυθμό, έχοντας στο νου μου την αρμονική δομή της μουσικής περισσότερο, παρά εκείνη του μετρονόμου.
Ανάμεσα στους μουσικούς κύκλους λέγεται ότι είστε ο πιο Ιταλός τζαζίστας στο Παρίσι. Πόσο δύσκολο ήταν να ισορροπήσετε ή και να χειραγωγήσετε τις ιταλικές σας ρίζες με την παρισινή jazz γεύση;
Μου πήρε αρκετό καιρό να βρω την ιδανική μείξη για τις ιταλικές μου ρίζες με ό,τι νοείται ως jazz, όμως αυτό συμβαίνει την εποχή που διανύουμε. Δεν φοβάμαι να δώσω jazz διάσταση σε ένα ιταλικό κομμάτι.
Σε παλαιότερη συνέντευξή σας έχετε αναφέρει ότι η προσέγγισή σας στη μουσική δεν είναι εκείνη του drummer αλλά του συνθέτη, τουλάχιστον αυτό εύχεστε. Θα θέλατε να μας το αναλύσετε περισσότερο;
Είμαι επίσης και κιθαρίστας –άρα σκέφτομαι και με όρους αρμονίας! Η πρώτη μου σκέψη δεν πηγάζει από την ιδιότητα του drummer, εκείνη έπεται.
 |
Τα τελευταία χρόνια, ίσως και παραπάνω από δεκαετία, παρατηρείται ότι τα πιο ενδιαφέροντα και άξια λόγου jazz άλμπουμ προέρχονται από την Ευρώπη. Στ’ αλήθεια, πού χάθηκε η περιβόητη και «ψαγμένη» jazz σκηνή της Αμερικής;
Υποθέτω ότι πλέον η Αμερική δεν ενδιαφέρεται τόσο για τη jazz μουσική. Σε γενικές γραμμές, ο μέσος πληθυσμός της δεν έλκεται από το είδος. Υπάρχει πάντως μια κινητικότητα στη Νέα Υόρκη, στο Σικάγο και στη Νέα Ορλεάνη –και φυσικά στην Ευρώπη, όπου η jazz τραβάει την προσοχή νεαρότερου κοινού. Πέρα από αυτό, η μείξη της jazz με τη folklore πτυχή της Ευρώπης φέρνει στο φως νέο μουσικό αίμα.
Όλα αυτά χρόνια έχετε αναγνωριστεί τόσο ως καινοτόμος band leader όσο και ως εμπνευσμένος καλλιτέχνης, για να μην σταθώ στη «διακριτική» προτίμησή σας να προβάλλονται περισσότερο οι συνάδελφοί σας, τη στιγμή που εσείς επιλέγετε να χρωματίζετε τις μελωδίες με τα σόλο σας. Θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε ως το «jazzy» πνεύμα σας;
Δεν μου αρέσουν τα «μυώδη» drum σόλο. Επιθυμώ να είμαι μέρος μιας μπάντας, ακόμη και όταν τη διευθύνω.
Χρειάζονται γερές δόσεις τόλμης και αυτοπεποίθησης για έναν αναγνωρισμένο καλλιτέχνη όπως εσείς για να αλλάζετε κάποιες φορές πλεύση τόσο ριζικά όσο το κάνατε στο παρελθόν. Πέρα από την εικόνα του αξιοσέβαστου και δυναμικού jazz drummer, ανακαλύψαμε τη φωνή σας μόλις στα 2006 με την κυκλοφορία του Chante. Ποια η κύρια αφορμή αυτής της απροσδόκητης «καθυστέρησης»; Και ποια αίσθηση σας άφησε η συνεργασία σε αυτή τη δουλειά με την Carla Bruni;
Α! Μου αρέσει πολύ να τραγουδώ. Δεν είμαι σπουδαίος ερμηνευτής μα αληθινά προσπαθώ!! Η Carla Bruni υπήρξε πολύ καλή μαζί μου. Μοιραστήκαμε εκλεκτές στιγμές κάνοντας το κομμάτι “Io Qui Tu Li”, που το αγαπώ ιδιαίτερα. Είμαι στ’ αλήθεια πολύ χαρούμενος για τη συνεργασία μας στο Chante. Η Carla είναι ένα ευφυέστατο πλάσμα.
Όλοι γνωρίζουμε τοn θαυμασμό σας στο έργο του Ornette Coleman και απολαύσαμε δεόντως τη διασκευή του “Libero”, στην τελευταία σας δουλειά Just Jazz. Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο για αυτόν τον δίσκο, καθώς και για την πρωταρχική του έμπνευση;
Η πρωταρχική μου έμπνευση σε αυτή τη δουλειά ήταν και παραμένει ο Geraldine Laurent, ένα εκπληκτικό ταλέντο και ο καλύτερος alto σαξοφωνίστας στη σύγχρονη μουσική σκηνή. Όλοι οι μουσικοί που συμμετέχουν στον δίσκο Just Jazz αποτελούν κομμάτι της έμπνευσής μου.
Είναι η πρώτη φορά που επισκέπτεστε τη χώρα μας, αν δεν λανθάνω. Tι να περιμένουμε, λοιπόν, από την επερχόμενη εμφάνισή σας στο Jazz + Πράξεις της Πάτρας; Μας επιφυλάσσετε εκπλήξεις;
Μου αρέσει πάντα να παίζω ζωντανά για το κοινό. Θα βάλω λοιπόν όλο μου τον εαυτό για να σας κάνω να περάσετε υπέροχα!
