Οι Villagers of Ioannina City (VIC) δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, όχι μόνο στους λάτρεις του επονομαζόμενου "σκληρού" ήχου αλλά και στο ευρύτερο συναυλιακό κοινό - κι αν είναι και φίλα προσκείμενο στο ευγενές "touch" της παράδοσης σε απρόβλεπτα ιδιώματα, τόσο το καλύτερο. Όποιος έχει βρεθεί έστω και σε ένα live των VIC, από την πρώτη τους παρουσίαση δίσκου επτά χρόνια πίσω σε ένα μπαρ που δεν υπάρχει πια στο Γκάζι, μέχρι την εμβληματική εμφάνισή τους στο Tae Kwon Do, μια ανάσα πριν την πανδημία και το (ας ελπίσουμε προσωρινό) τέλος των συναυλιών όπως τις ξέραμε, γνωρίζει από πρώτο χέρι αυτό που κάνουν να συμβαίνει επί σκηνής και τη σαρωτική επίπτωσή του στον οποιονδήποτε από κάτω, είτε συγκαταλέγεται στους ορκισμένους οπαδούς της μπάντας είτε όχι. Οπότε, όταν με τα νέα συναυλιακά ήθη οι VIC επιστρέφουν κι αυτοί (επιτέλους) στον δρόμο με μια περιοδεία αλλιώτικη απ' τις άλλες, μια ακουστική περιοδεία με εκδοχές των κομματιών τους φτιαγμένες έτσι για να ταξιδεύουν τον νου των καθήμενων θεατών και όχι τα σώματά τους σε έκταση κι ανάταση, η περιέργεια και η αναμονή μεγάλη. Για το πώς θα το κάνουν πάλι να συμβεί.
Η αρχή της συζήτησης με τον frontman των VIC, Αλέξη Καραμέτη είναι το προφανές θέμα των ημερών αν όχι των ετών - ο προσωπικός αντίκτυπος του χτυπήματος της πανδημίας, αυτό το “εσείς πώς το περάσατε;”
«Το περάσαμε λίγο πιο εσωτερικά όλο αυτό το διάστημα – όπως και ο περισσότερος κόσμος. Κάπου ήταν αναγκαστικό, κάπου όμως ίσως το αποζητούσαμε κιόλας. Ξεκουραστήκαμε περισσότερο, καθαρίσαμε το μυαλό μας – με τους ρυθμούς που ζούσαμε όλοι πριν δυο χρόνια πολλές φορές το κεφάλι, τα μάτια, το μυαλό δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τι έχει σημασία και τι όχι. Και αυτό που έχει μεγάλη σημασία για εμάς ήταν να ξαναβγούμε έξω στον δρόμο, να κάνουμε περιοδεία – και το καταλαβαίνουμε τώρα που το κάνουμε αυτό, η χαρά μας είναι πολύ μεγάλη, από την πρώτη κιόλας στιγμή που ξεκινήσαμε το tour νιώσαμε σαν να μην πέρασε μια μέρα, κάτι σαν το ποδήλατο. Νιώσαμε ελεύθεροι, νιώσαμε οι εαυτοί μας, ότι αυτό ξέραμε να κάνουμε και αυτό κάνουμε. Προσωπικά νιώθω τελικά ότι από όλο αυτό που περάσαμε το τελευταίο χρονικό διάστημα βγήκα πιο σίγουρος, πιο ξεκάθαρος και πιο ψύχραιμος – ότι βγήκα καλύτερος άνθρωπος.
Πόσο εύκολο όμως είναι να πατάς pause σε έναν τρόπο ζωής που έχει να κάνει με την έκφραση και την επικοινωνία αυτής για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;
«Αν μου το έλεγες πριν δυο χρόνια ότι για ενάμιση χρόνο θα απαγορευόταν να παίξω μουσική ότι γενικότερα για ενάμιση χρόνο θα κάνω αυτά που επιβλήθηκε σε όλους μας να κάνουμε -καλώς ή κακώς- θα το είχα πάρει πολύ πιο βαριά και άσχημα από όσο τελικά αποδείχθηκε στην πράξη. Οικονομικά υπήρχαν προβλήματα, ναι, αλλά τελικά καταφέραμε να βρούμε τους τρόπους να το διαχειριστούμε. Προσωπικά, είπα ότι δεν θα κάτσω σπίτι “να πίνω μπάφους και να παίζω pro” όλη μέρα – το έριξα στη γυμναστική, έκανα πολλές βόλτες, έριξα πολλή σκέψη, άκουσα πάρα πάρα πολλή μουσική, δίσκους ολόκληρους τον έναν μετά τον άλλον - κάτι που είχα να κάνω από την εφηβεία μου. Είχα την τύχη βέβαια να έχω ανθρώπους και στην καθημερινότητά μου - μόνο να φανταστώ μπορώ ανθρώπους που το πέρασαν όλο αυτό μόνοι τους, χωρίς επικοινωνία ή ανθρώπους που αντιμετώπισαν σοβαρά τον ιό είτε οι ίδιοι είτε στο στενό τους περιβάλλον. Και με την μπάντα μείναμε σε επαφή - άλλωστε οι μισοί είμαστε από την ίδια πόλη και έχουμε και το δικό μας studio. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα πατήσαμε το off -προσωπικά δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να μην παίζει μουσική για τόσο πολύ καιρό, να μην πιάνω καν την κιθάρα για μήνες. Ήταν συνειδητό, - εγώ το χρειάζομαι κι όλας μερικές φορές. Στα πάντα χρειάζεται μια απόσταση κατά καιρούς, ένα είδος αγρανάπαυσης. Όχι ίσως τόσο μεγάλη όσο αυτή που αναγκαστήκαμε να πάρουμε – αλλά μου αρέσει να αφήνω διαστήματα μεταξύ της δημιουργίας. Είναι κι αυτά εξίσου δημιουργικά, τα όργανα μετά μιλάνε αλλιώς. Δεν με πιάνει δηλαδή άγχος να βγάλω το επόμενο τραγούδι, τον επόμενο δίσκο, να βρω το καινούριο concept. To αφήνω λίγο, μένω στη ζωή μου, αφουγκράζομαι τους γύρω μου – θέλω να παρατηρήσω, να νιώσω να στενοχωρηθώ, να χαρώ και μετά πιάνω τα όργανα και βγαίνει μόνο του ό, τι είναι να βγει. Θέλει τον χρόνο της αυτή η διαδικασία».
Θέατρο Μυδωδία (Γεράνι Ρεθύμνου) / Φωτογραφος: Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος
Η ψύχραιμη αυτή δημιουργική διαδικασία των VIC μάς έχει δώσει μια μετρημένη και εκλεκτική δισκογραφία που έχει αποδείξει ότι η ηπειρώτικη παράδοση και το stoner ταιριάζουν φούστα – μπλούζα. Το 2019 ωστόσο με το Age of Aquarius και την εξαιρετικά επιτυχημένη προσθήκη του αγγλικού στίχου έγινε ένα βήμα προς μια πιο διεθνοποιημένη προσέγγιση του “σκληρού” ήχου. Φαντάζονται άραγε οι VIC τον μουσικό εαυτό τους κάποια στιγμή χωρίς κλαρίνο, πεντατονική και ντοπιολαλιά;
«Με την μπάντα παίζουμε από μικρά παιδιά. Πάντα κάναμε και κάνουμε αυτό που μας εκφράζει, αυτό που γουστάρουμε – δεν πήραμε ποτέ απόφαση να παίξουμε “αυτό”, δεν είμαστε υπάλληλοι. Εννοείται ότι υπάρχουν σκέψεις και συζητήσεις αλλά στο τέλος κάνουμε πάντα αυτό που νιώθουμε. Γιατί, ας πούμε, θωρείται πιο δύσκολο να παίξεις ροκ με παραδοσιακά στοιχεία από το να παίξεις ροκ χωρίς παραδοσιακά στοιχεία; Μπορεί να θεωρηθεί ένα αρχικό ρίσκο αυτό που πήραμε να βάλουμε κλαρίνο στον ήχο μας, αλλά από εκεί και πέρα αφού αυτό πέτυχε, δεν θεωρώ ότι θα είναι πιο δύσκολο αν πάρουμε την απόφαση να το βγάλουμε κάποια στιγμή, να βάλουμε κάτι άλλο και πάει λέγοντας. Αρκεί το οτιδήποτε βάζουμε και βγάζουμε να μας εκφράζει. Δεν κάνουμε σφυγμομέτρηση για το τι “πιάνει” και τι “δεν πιάνει”. Για παράδειγμα, πράγματι για το Age of Aquarius -που προσωπικά τον θεωρώ τον καλύτερο και πιο ολοκληρωμένο μας δίσκο- στην αρχή πίστευα ότι υπάρχει περίπτωση να μην αρέσει σε μερίδα του κοινού μας στην Ελλάδα. Και διαψεύστηκα. Καταλαβαίνω ότι έχουμε γίνει γνωστοί με μια συγκεκριμένη “ταυτότητα” αλλά στο τέλος της ημέρας σημασία έχει να νιώθεις αυτό που κάνεις.»
Ο κόσμος λοιπόν δείχνει να καταλαβαίνει και να νιώθει πολύ καλά αυτό που κάνουν οι VIC. Από το πρώτο αθηναϊκό τους live στο πάλαι ποτέ Kookoo στο Γκάζι το 2014, με τα πούλμαν να κατεβαίνουν από την Ήπειρο και να μπλέκονται με τους πρωτευουσιάνους νεόκοπους fans για την καθυστερημένη πλην σαρωτική παρουσίαση του δισκογραφικού ντεμπούτου τους Riza, μέχρι την αλησμόνητης ενέργειας και δυναμικής συναυλία τους στο κλειστό γήπεδο του Tae Kwon Do τον Φεβρουάριο του 2020, μια ανάσα πριν την πανδημία, ο κόσμος ακολουθεί με συγκινητική πίστη αυτήν την τόσο ιδιαίτερη μπάντα από τα Ιωάννινα χτίζοντας μαζί της μια σχέση αυταπόδεικτη σε κάθε δημόσια εμφάνιση και συναυλία των VIC. Μιας τέτοιας έντασης και διάρκειας αγάπη σε ένα συγκρότημα από τον κόσμο μπορεί να είναι δίκοπο μαχαίρι, να κινητροδοτήσει ή όμως και να αγχώσει για ένα εξίσου επιτυχημένο επόμενο βήμα. Οι VIC -όπως έχει ήδη φανεί ξεκάθαρα μέχρι στιγμής- επιλέγουν ενστικτωδώς το πρώτο.
«Το στιγμιαίο άγχος για το αν κάτι θα αρέσει ή όχι είναι φυσικό και ανθρώπινο. Τα συναισθήματα, ωστόσο, που έχω σε κάθε συναυλία μου δίνουν πάντα περισσότερη δύναμη και σιγουριά γι’ αυτό που κάνω και κάνουμε, με συγκινούν οι αντιδράσεις του κόσμου, νιώθω ευλογημένος. Αυτό το μοναδικό ενωτικό φαινόμενο της συναυλίας υπερνικάει το οποιοσδήποτε άγχος, την οποιαδήποτε αμφιβολία, και μένει μόνο η αγάπη και η ευγνωμοσύνη».
Αυτό το ενωτικό συναυλιακό συναίσθημα θέλουν οι VIC να επικοινωνήσουν και με την περιοδεία Revival Acoustic Tour, μια περιοδεία πολύ διαφορετική λόγω των συνθηκών αλλά και λόγω επιλογής της μπάντας, που ξεκίνησε τον Αύγουστο με στάσεις σε όλη τη χώρα και ολοκληρώνεται στην Αθήνα με δύο συναυλίες στο Θέατρο Πέτρας, στην Πετρούπολη και στο Θέατρο Βράχων στον Βύρωνα, στις 17 και 25 Σεπτεμβρίου αντίστοιχα.
«Είναι μια περιοδεία πολύ διαφορετική από ό,τι έχουμε συνηθίσει – δεν είναι Tae Kwon Do. Αν ο κόσμος πιστεύει ότι θα έρθει και θα ξεσαλώσει στον χορό, δεν θα γίνει έτσι – δεν θα του το βγάλει η ίδια η μουσική αυτό. Αυτό ωστόσο δεν έγινε εντελώς σκόπιμα, για να ταιριάξει με τη χρονική στιγμή και τα περιοριστικά μέτρα. Και του χρόνου -που ελπίζουμε να έχουν αρθεί τα περισσότερα μέτρα- θέλουμε να ταξιδέψουμε σε μερικά ωραία μέρη που έχουμε στο νου μας και να κάνουμε κάτι αντίστοιχο. Θέλω να το ξανακάνω και σε συνθήκη που δεν θα απαγορεύεται στον κόσμο να σηκωθεί όρθιος – γιατί πάλι ο κόσμος δεν θα σηκωθεί όρθιος και θα νιώσει διαφορετικά τη μουσική. Η μουσική δεν είναι μόνο χορός και σωματική εκτόνωση, είναι και να κάτσεις να σκεφτείς, να φουσκώσεις από σκέψεις και συναισθήματα -υπάρχει και αυτό, η καθηλωτική μουσική. Σίγουρα στην αρχή δεν ήταν εύκολο και για εμάς να προσαρμοστούμε, ήταν λίγο πιο “ψυχρά” τα πράγματα και από τη δικιά μας την πλευρά και από την πλευρά του κόσμου – και ίσως ευθυνόμαστε κι εμείς γι’ αυτό. Αλλά μας αρέσει πολύ αυτό το project, αυτό που έχουμε κάνει και live με το live πάει όλο και καλύτερα, βρίσκει τον εαυτό του και ο κόσμος που θα έρθει θα πάρει άλλα πράγματα και θα φύγει τόσο γεμάτος όσο και από μια “κλασσική” συναυλία προ Covid.»
Θέατρο Γης (Θεσσαλονίκη) / Φωτογράφος: Στέργιος Ανδρεάδης
Και αυτό το νέο ακουστικό μονοπάτι των VIC με την ανακατασκευή της δισκογραφίας τους με τέτοιο τρόπο ώστε να αναδεικνύεται αυτή ακριβώς η “άλλη”, καθηλωτική όψη της μουσικής είναι μια συνειδητή επιλογή, που σκοπεύουν να εξερευνήσουν και να ζήσουν στο έπακρο πριν κάνουν το επόμενο βήμα.
«Δεν έχουμε συμπεριλάβει νέες συνθέσεις και νέα τραγούδια. Προς το παρόν θέλουμε να ζήσουμε και να απολαύσουμε αυτό που συμβαίνει τώρα – μου αρέσει γενικά να ζω στο τώρα, όσο κι αν δεν το καταφέρνω πάντα. Όμως συνειδητοποιείς το πόση σημασία έχει το τώρα -ούτε το χθες, ούτε το αύριο- όταν δεν μπορείς να το ζήσεις, όταν δεν έχεις την ευλογία να γυρνάς με τους φίλους σου τον κόσμο. Σίγουρα σκεφτόμαστε να ηχογραφήσουμε αυτό το ακουστικό υλικό για να γίνει ενδεχομένως μια κυκλοφορία και κάποια στιγμή από τον χειμώνα και μετά να κάτσουμε να δούμε τι έχουμε μαζέψει και να σχεδιάσουμε το concept του επόμενου δίσκου. Δεν υπάρχει λόγος για βιασύνη, δεν νιώθουμε την ανάγκη να βγούμε ως influencers, να “πιάσουμε” τη στιγμή, να κάνουμε κάτι επί τούτου για “να επηρεάσουμε τον κόσμο”. Ο δημιουργός θα κάνει πάντα αυτό που κάνει όπως του βγαίνει να το κάνει – γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, όχι οικονομικά αλλά ψυχικά. Έτσι κάνουμε κι εμείς. Είμαστε όλοι κριτές και κρινόμενοι του εαυτού μας. Είμαστε αυτοί, έχουμε μια ζωή και τη ζούμε έτσι. Στο τώρα.»
Villagers of Ioannina City
17 Σεπτεμβρίου 2021 | Θέατρο Πέτρας, Πετρούπολη
25 Σεπτεμβρίου 2021 | Θέατρο Βράχων, Βύρωνας (sold out)
Περισσότερες πληροφορίες για την Revival Acoustic Tour εδώ
