Είχε φτάσει τυχαία στα χέρια μου ο περσινός δίσκος των Jane Doe, για τους οποίους ούτε ήξερα πολλά, ούτε έψαξα και ιδιαίτερα να ανακαλύψω λεπτομέρειες σε πρώτη φάση. Ακούγοντας όμως το άλμπουμ τους, μου αποκαλύφθηκε μια μπάντα με ουσία και συνθετικό τσαγανό, η οποία εν τέλει με «ανάγκασε» να ασχοληθώ μαζί της. Όταν λοιπόν έπεσε στο αβοπολίτικο τραπέζι η παρούσα συνέντευξη, προσφέρθηκα να την αναλάβω. Μιλάμε λοιπόν εδώ με το συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη, που επέστρεψε φέτος όχι με μία, μα με δύο νέες δουλειές: το Revolution Diaries, το οποίο κυκλοφορεί με την παραδοσιακή έννοια του δίσκου και το ψηφιακό άλμπουμ Recipes For Refugees, που θα είναι διαθέσιμο από Σεπτέμβρη...
Μπορεί να κυκλοφορήσατε πρόσφατα νέο δίσκο, όμως εγώ θα σταθώ για λίγο στην προηγούμενη δουλειά σας, The Enormous Head Of King Splendid. Πώς είχατε συλλάβει στο μυαλό σας το όλο concept που συνόδευε το άλμπουμ και κατά πόσο πιστεύετε ότι ανταποκρίθηκε το τελικό αποτέλεσμα στο όραμά σας;
Το όλο concept του The Enormous Head Of King Splendid εντοπιζόταν στη στιχουργική προσέγγιση. Αντλήσαμε έμπνευση από κάποια βιβλία και κόμιξ που μας άρεσαν και φτιάξαμε τις δικές μας λέξεις, δανειζόμενοι κυρίως εικόνες και συναισθήματα. Ήταν κάτι που μας βγήκε φυσιολογικά: διαβάζουμε, γράφουμε, ακούμε μουσική, παίζουμε μουσική. Δεν ξέρουμε αν έχει να κάνει με οράματα και τέτοια μεγαλόστομα. Θέλαμε περισσότερο να αντιληφθούμε αν υπάρχει εξέλιξη στη μουσική μας, στον στίχο μας και κατά προέκταση στους ίδιους μας τους χαρακτήρες, εντός και εκτός συγκροτήματος. Πιστεύω ότι κάτι κάναμε, αλλά και πάλι δεν έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από όλο αυτό για να αντιληφθούμε το όποιο μέγεθός του και τις αλλαγές που επέφερε στο συγκρότημα και σε εμάς.
Επιστροφή της μπάντας το 2014 όχι με μία, αλλά με δύο καινούργιες δουλειές. Ήταν αυτό αποτέλεσμα του όγκου των τραγουδιών που είχατε γράψει ή υπήρχε εξ αρχής η σκέψη δημιουργίας δύο εντελώς διαφορετικών δισκογραφικών οντοτήτων;
Κάπου ανάμεσα είναι η αλήθεια. Μπαίνοντας στο στούντιο λίγες μέρες αφότου κυκλοφόρησε το The Enormous Head Of King Splendid, ξαναπιάσαμε το σχοινί από εκεί που το αφήσαμε και αντιληφθήκαμε πως δεν είχαμε φτάσει στην άκρη του. Η μία ιδέα έφερνε την άλλη, το ένα τραγούδι συγκρουόταν με ένα προηγούμενο και όταν καθήσαμε, 6 μήνες μετά, να δούμε τι έχουμε στα χέρια μας, βρεθήκαμε με περίπου 20 τραγούδια, καθένα από τα οποία προσεγγίστηκε με μοναδικό τρόπο από τα υπόλοιπα. Όταν λοιπόν καταφέραμε να τα βάλουμε σε δύο μεγάλες ομάδες (τα πιο «δυνατά» και τα «διαφορετικά»), ξέραμε πως είχαμε να κάνουμε με δύο τελείως ξεχωριστές δουλειές.
Οι ηχογραφήσεις των τραγουδιών έγιναν σε χωριστά sessions ή υπήρχε συνύπαρξη των δύο διαδικασιών στο στούντιο;
Δύο διαφορετικά, ώστε να μη χαθεί το κλίμα της κάθε ηχογράφησης. Στο Revolution Diaries μπήκαμε έτοιμοι να διαλύσουμε το στούντιο. Προσπαθήσαμε μανιασμένοι να βγάλουμε την αίσθηση της συναυλίας στις ηχογραφήσεις κι αυτό μπορούσε να γίνει μόνο αν απογυμνώναμε τις ενορχηστρώσεις και κρατάγαμε το άγιο τρίπτυχο κιθάρες/μπάσο/τύμπανα. Το Recipes For Refugees ηχογραφήθηκε μέσα σε μία μέρα, ζωντανά, και απλά προσθέσαμε τα επιπλέον όργανα στη συνέχεια, κάνοντας το πιο λυρικό εκεί που χρειαζόταν ή αφήνοντας το λιτό εκεί όπου ήταν αναγκαίο.
Από τι εμπνέονται οι Jane Doe στη καθημερινότητα τους; Υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες παραστάσεις που θεωρείτε ότι σας οδηγούν σε δημιουργικά μονοπάτια ή είναι αποτέλεσμα τυχαίων στιγμών έμπνευσης;
Μέσα σε μία και μόνο μέρα μπορείς να κατακλυστείς από αντιφατικά συναισθήματα, περπατώντας απλά στον δρόμο. Δεν μπορείς να γυρίσεις το κεφάλι σε όλο αυτό το τυχαίο ή στο όχι και τόσο τυχαίο. Στο Recipes For Refugees, λ.χ., υπάρχει ένα τραγούδι για μια κηδεία, την οποία έκανε άνω-κάτω μια αγέλη σκυλιών που έπαιζε στο νεκροταφείο. Ήμουν παρών στο σκηνικό και δεν θα μπορούσα να μην το καταγράψω. Το αδιάφορο και συνηθισμένο (μερικά σκυλιά που κυνηγιούνται) δίπλα στο σοβαρό και ουσιώδες (ο αποχαιρετισμός σε έναν νεκρό), η δημιουργία ενός παράδοξου και το πώς –εμένα τουλάχιστον– με οδήγησαν όλα αυτά να σκεφτώ το βάρος του θανάτου και της ζωής και ποιο από τα δύο είναι πιο δυνατό στο τέλος της ημέρας… Είναι κάτι που θεωρώ μαγικό. Δεν ξέρω αν ονομάζεται έμπνευση, αλλά, όταν συμβαίνει, του αφήνομαι.
Είστε σχήμα που έχει αποδείξει πως αντιμετωπίζει ισότιμα τη στιχουργική και τη σύνθεση. Κατά πόσο σας δυσκολεύει το γεγονός πως οι στίχοι σας είναι στα αγγλικά; Υπάρχει κάποιο γενικότερο πλαίσιο το οποίο έχετε καθορίσει για τα λόγια των τραγουδιών σας ή έχετε ελευθερία κινήσεων ως προς τη θεματική σας;
Με την αγγλική γλώσσα έχουμε καλή σχέση, βρίσκεται παντού δίπλα στη μητρική μας: στα τραγούδια που ακούμε, στις σειρές και τις ταινίες (που μάθαμε να τις βλέπουμε και χωρίς υπότιτλους πια), στα βιβλία τα οποία διαβάζουμε (που δεν μεταφράζονται ποτέ). Το δύσκολο είναι το παιχνίδι των λέξεων· καμιά φορά, πιάνω τον εαυτό μου να αισθάνεται σαν κλέφτης όταν χρησιμοποιώ ένα λογοπαίγνιο που δεν ανήκει στη γλώσσα μου. Στην τελική, όμως, αισθάνομαι πως πρέπει να ακούσει κάποιος και να διαβάσει πέρα από τη γλώσσα. Αν κάτι σε ταρακουνάει, δεν έχει σημασία πώς εκφέρεται. Το κακό είναι πως τελευταία δεν δίνουμε σημασία στον στίχο, ακόμα κι αν είναι ελληνικός. Προσωπικά προσπαθώ να μην έχω στεγανά ούτε στο από πού έρχονται τα ερεθίσματα, ούτε στο λεξιλόγιο το οποίο θα χρησιμοποιήσω. Υποθέτω δεν μπορείς να ελευθερώσεις τα δημιουργήματα σου αν ο ίδιος εγκλωβίζεσαι σε κανόνες.
Το The Enormous Head Of King Splendid είχε επενδύσει σε ένα πιο λυρικό ύφος. Αντίθετα τα δύο πρώτα singles του Revolution Diaries βάζουν τον ακροατή σε ένα αρκετά πιο ενεργητικό τοπίο. Πού οφείλεται αυτή η ηχητική στροφή; Ήταν, κατά κάποιον τρόπο, μια αντίδραση στον ήχο του προηγούμενου άλμπουμ;
Όλο το Revolution Diaries είναι στημένο κατ’ αυτόν τον τρόπο. Θέλαμε τραγούδια που θα σε πιάνουν από τον λαιμό και θα σε χτυπάνε από τοίχο σε τοίχο. Δεν το βλέπουμε ως αντίδραση στο The Enormous Head Of King Splendid. Περισσότερο μου μοιάζει για μια υγιής αναζήτηση του διαφορετικού. Όπως έγινε και με το Recipes For Refugees, το οποίο απομακρύνεται και κυλάει σε πιο απόμερα μονοπάτια. Βαριόμαστε πολύ να μένουμε στην ίδια ρότα. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο είναι σωστό ή όχι, ξέρω πάντως πως είναι ο μόνος τρόπος για να προχωράμε τους Jane Doe και να μας γεμίζει αυτό που κάνουμε.
Για το Recipes For Refugees τι πληροφορίες μπορείτε να μας δώσετε; Πότε θα το έχουμε στα χέρια μας και τι θα πρέπει να περιμένουμε από αυτό μουσικά, σε σχέση με το Revolution Diaries;
Το Recipes For Refugees θα είναι ολοκληρωμένο τις τελευταίες μέρες του Ιούλη και θα κυκλοφορήσει ψηφιακά τον Σεπτέμβρη. Ο προγραμματισμός μας ήταν να είχε ετοιμαστεί νωρίς τον Ιούλη και να κυκλοφορούσε άμεσα, αλλά διάφορα μικρά (ή τελικά όχι και τόσο μικρά) απρόοπτα μας καθυστέρησαν. Όσοι, δε, έχουν αποκτήσει το Revolution Diaries –είτε στην κανονική του μορφή είτε ψηφιακά– αποκτούν το δικαίωμα να το κατεβάσουν χωρίς χρέωση. Στο Recipes For Refugees, τώρα, μπλέκουμε λίγο (έως πολύ) το μουσικό χαρμάνι. Τραγούδια με μια κιθάρα ή ένα πιάνο, ηλεκτρονικά κομμάτια, γκόσπελ, καθαρό και γάργαρο πανκ. Πρέπει να το προσεγγίσει ο ακροατής ως άσκηση ύφους και για τον ίδιο, αλλά κυρίως για εμάς. Οι στίχοι είναι ακόμα πιο προσωπικοί. Δεν ξέρω αν θα φάμε τα μούτρα μας με αυτήν τη δουλειά, ήταν όμως λυτρωτικό για μας να υπάρξει ένας τέτοιος δίσκος.
Τα συναυλιακά πλάνα σας εν όψει καλοκαιριού, ποια είναι;
Ξεκούραση! Δεν είμαστε συγκρότημα για καλοκαιρινές εξορμήσεις και μετά από δουλειά σε δύο δίσκους το χρησιμοποιούμε αυτό ως δικαιολογία για να ασχοληθούμε με άλλα πράγματα τα οποία μας απασχολούν. Τους Jane Doe θα τους ξαναπιάσουμε ζεστά τον Σεπτέμβρη. Kαι ήδη έχουμε κάτι στο μυαλό μας για τον επόμενο δίσκο…
{youtube}0dCbCsB--xI{/youtube}
