Από το ξεκίνημά του με το χοροθέατρο Ροές της Σοφίας Σπυράτου, κάπου μέσα στη δεκαετία του 1990, την ύπαρξή του κατόπιν στη Σπείρα-Σπείρα του Σταμάτη Κραουνάκη, μέχρι και την πρόσφατη συμμετοχή του στον ελληνικό διαγωνισμό για τη Eurovision, ο Γιώργος Καραδήμος προσπαθεί να αποδείξει ότι το χαρούμενο και το ελαφρύ pop τραγούδι δεν συνδέεται απαραίτητα με το πρόχειρο και το ευτελές. Και δείχνει να τα καταφέρνει…

 

 

Πόσο οξύμωρο είναι να κυκλοφορεί στις μέρες μας ένα άλμπουμ με τίτλο Καλύτερες Μέρες; Μήπως είναι η απάντηση στη μιζέρια της εποχής;

 

Ακριβώς αυτό. Γενικά μου αρέσει να πηγαίνω κόντρα στο ρεύμα, κάτι που προσπαθώ να δείχνω σε κάθε ευκαιρία, όπως έκανα και με τη συμμετοχή μου στον ελληνικό διαγωνισμό της Eurovision και με τα τραγούδια του δίσκου αυτού, τα οποία διαθέτουν μία νότα αισιοδοξίας και εξωστρέφειας.

 

Ο τίτλος δηλαδή αντικατοπτρίζει κατά κάποιο τρόπο το περιεχόμενο...

 

Είχα ανάγκη να το κάνω. Να είναι ένα άλμπουμ με περισσότερα «γκάζια», ξεκινώντας από την ανάγκη μου να αντιμετωπίσω τα πράγματα πιο αισιόδοξα. Έχουν σημασία οι εξωγενείς παράγοντες. Περνάμε μία τεράστια κρίση, την μεγαλύτερη μετά τη μεταπολίτευση, αλλά δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω. Πιστεύω ότι από όλο αυτό το πράγμα μπορεί να γίνει ένα ξεκαθάρισμα και να ήμαστε πιο ισχυροί στο τέλος –σε όλους τους τομείς. Εξάλλου, μέσα από συνθήκες πίεσης και δυσκολίας έχουν βγει συγκλονιστικά πράγματα και στην τέχνη και γενικότερα.

 

Θα μας μιλήσεις λίγο για τους συντελεστές του δίσκου;

 

Τα περισσότερα τραγούδια είναι δικά μου. Στο “Πολεμάω”, με το οποίο συμμετείχα στον ελληνικό τελικό για τη Eurovision, έχω γράψει εγώ τους στίχους και τη μουσική ο Βασίλης Γαβριηλίδης. Σε δύο τραγούδια έχει επίσης δώσει στίχους ο Νίκος Μωραΐτης, σε ένα ο Γιάννης Γούνας, ενώ ο Δημήτρης Γρηγορόπουλος έχει γράψει τους ελληνικούς στίχους στο “Σ’ Ένα Κόσμο Ηλεκτρικό”, διασκευή στο γαλλικό “Pomme C”, το οποίο και πρωτοπαρουσιάστηκε το καλοκαίρι ως single.

 

Και πριν το πρώτο άλμπουμ σου είχες επιλέξει να εμφανιστείς με μία διασκευή, τότε ήταν σε ένα ιταλικό τραγούδι, το “Vivo Per Lei” του Andrea Bocelli, με τον ελληνικό τίτλο “Σε Θέλω Εδώ”, ντουέτο με τη Δήμητρα Γαλάνη. Να υποθέσω ότι έχεις μία αδυναμία στην ιταλική και γαλλική pop σχολή;

 

Έχω μεγάλη αδυναμία, κυρίως στην ιταλική σχολή! Μου αρέσουν πολύ οι μελωδίες τους. Πάντως δεν είναι ότι ξεκινάω με τη λογική να κάνω μία διασκευή σε ιταλικά ή γαλλικά κομμάτια. Απλά τυχαίνει να ακούσω τα κομμάτια, να μου αρέσουν και να προχωράω στη διασκευή τους. Στην περίπτωση του “Σε Θέλω Εδώ” ήθελα να έχει ο δίσκος ένα ντουέτο, το συγκεκριμένο τραγούδι μου έκανε κλικ και θεώρησα ότι θα μπορούσε να γίνει πολύ ωραίο. Στα ιταλικά το έχουν τραγουδήσει ένας τενόρος με μία σοπράνο, δίνοντάς του έναν πιο κλασικό χαρακτήρα. Εμένα μου άρεσε η ιδέα να αποκτήσει μία πιο pop χροιά, να το φέρω σε πιο γήινα επίπεδα. Όπως και το “Σ’ Ένα Κόσμο Ηλεκτρικό”. Όταν το άκουσα μου προκάλεσε μια ποικιλία συναισθημάτων, συγκίνηση, ενθουσιασμό, μου έβγαλε κάτι πολύ έντονο.  

 

 

Γενικά πάντως είναι μία τάση οι διασκευές γαλλικών, ιταλικών και ισπανικών τραγουδιών τα τελευταία χρόνια. Είναι μια σίγουρη επιλογή;

 

Είναι όντως μόδα τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν θα έλεγα ότι αποτελεί σίγουρη επιλογή. Τουλάχιστον εγώ δεν το βλέπω έτσι, άσε που μπορεί να αποδειχθεί και παγίδα καμιά φορά. Προσωπικά έχω επιλέξει να κάνω διασκευές σε τραγούδια τα οποία αγάπησα μα ήταν σχετικά άγνωστα στον κόσμο. Δεν θα επέλεγα ποτέ ένα τραγούδι που έχει γίνει ήδη μεγάλη επιτυχία. Όταν διασκευάζω το βλέπω σαν ένα πάντρεμα διαφορετικών πραγμάτων και γενικά μου αρέσουν τα παντρέματα. Πιστεύω πως εκεί βρίσκεται το μέλλον. Ένας τρόπος να ακούμε ενδιαφέροντα πράγματα.

 

Σε απασχολεί το γεγονός ότι μπορεί να ταυτιστείς με ένα είδος τραγουδιού και να χαρακτηριστείς κάπως, π.χ. ως pop ερωτικός τραγουδιστής;

 

Όχι δεν με απασχολεί. Γενικά δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες και δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να σκέφτομαι τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα και πώς μπορεί να με χαρακτηρίσουν. Είναι κάτι που δεν με αφορά. Εγώ προσπαθώ κάθε φορά να εξελίσσομαι και να κάνω ό,τι θεωρώ καλύτερο για μένα και τη μουσική μου. Τώρα, εάν κάποιος θέλει να βάλει μια ταμπέλα, είναι δικό του θέμα. Εξάλλου υπάρχει και σημαντική διαφορά από ερωτικό σε ερωτικό τραγούδι.

 

Και μιας και μιλήσαμε για ερωτικό τραγούδι ας πάμε στο “Πολεμάω” και στη συμμετοχή σου στον ελληνικό διαγωνισμό της Eurovision. Αφού ξεκινήσουμε από το πώς προέκυψε, ας επικεντρωθούμε στο πώς το βίωσες και κυρίως ποιες αντιδράσεις εισέπραξες.

 

Το τραγούδι αυτό ήταν να μπει στον δίσκο, ανεξάρτητα από τη Eurovision. Και φυσικά ούτε και γράφτηκε γι’ αυτό τον λόγο και ούτε θα καθόμουν ποτέ να γράψω ένα τραγούδι με τη «λογική» της Eurovision –τουλάχιστον αυτής που έχουμε στην Ελλάδα. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ παλαιότερα να πάω. Γενικά δεν μου αρέσει η υπερπροβολή και η μεγάλη δημοσιότητα που ενέχει ένας τέτοιος διαγωνισμός. Όταν μου έγινε έτσι η πρόταση από τη εταιρία τους είπα ότι, αν πάω, θα πάω με ένα τραγούδι το οποίο να με εκφράζει και να πιστεύω σε αυτό –και επέλεξα το “Πολεμάω”. Και ας το θεώρησαν πολλοί αντι-Eurovision τραγούδι. Δεν με απασχόλησε καθόλου. Ούτε ότι έβγαινε χαμηλά στα προγνωστικά. Μεγαλύτερη σημασία για μένα είχε να είμαι εντάξει με τη συνείδησή μου και να αποδείξω ότι η καλή μουσική χωράει παντού. Αυτά ήταν τα σημαντικά για μένα. Ξέρω τι αγαπάω και τι θέλω να κάνω στη μουσική και αυτό πήγα και έκανα κι εκεί. Εκ του αποτελέσματος, χάρηκα πάρα πολύ γιατί κατάλαβα ότι το τραγούδι άρεσε. Και από τα σχόλια που άκουσα και από την έκβαση της ψηφοφορίας.

 

 

 

Πιστεύεις ότι αντιμετωπίζουμε τον συγκεκριμένο διαγωνισμό με κάποια κλισέ στην Ελλάδα;

 

Ναι, νομίζω ότι λειτουργούμε με κάποια στερεότυπα, παρόλο που η ιστορία του διαγωνισμού και μάλιστα η πρόσφατη έχει αποδείξει ότι πολλά μπορούν να ανατραπούν. Αυτός στάθηκε ένας ακόμα λόγος που πήγα, ήθελα δηλαδή να αποδείξω ότι και διαφορετικού ύφους τραγούδια μπορούν να συμμετέχουν στο διαγωνισμό και να έχουν αξιώσεις. Κανονικά δεν θα έπρεπε να επιλέγουμε ένα τραγούδι με τη λογική αν θα πάει καλά, αλλά αν είναι ένα καλό τραγούδι για να εκπροσωπήσει τη χώρα μας.

 

Σχόλια αρνητικά από ανθρώπους της μουσικής που έχουν εκφραστεί με δυσμένεια για το διαγωνισμό εισέπραξες;

 

Όχι. Και νομίζω ότι βοήθησε ο τρόπος που χειρίστηκά το γεγονός. Επέλεξα να μην βγω στα κανάλια και γενικά να διατηρήσω το προφίλ το οποίο έχω μέχρι τώρα. Στην αρχή είχα έναν προβληματισμό, αλλά τον ξεπέρασα γρήγορα. Είχα εμπιστοσύνη στο τραγούδι και πίστευα ότι δεν θα εκτεθώ. Όταν είσαι ειλικρινής και αληθινός με ό,τι κάνεις δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Και χαίρομαι που τώρα πλέον ακούω το “Πολεμάω” στα ραδιόφωνα. Δεν είναι απλά ένα τραγούδι της Eurovision που μετά τον διαγωνισμό ξεχάστηκε.

 

Σε ενοχλεί το ότι, ενώ είσαι ένας άνθρωπος ο οποίος υπάρχεις στον χώρο αρκετά χρόνια και έχεις κάνει αξιόλογα πράγματα, πολλοί μπορεί να σε έμαθαν από τη Eurovision; 

 

Καθόλου. Εξάλλου το τραγούδι είναι μία συνέχεια όσων έχω κάνει στο παρελθόν οπότε κι όσοι δεν με ήξεραν με έμαθαν με τον τρόπο που ήθελα εγώ. Άρα και πάλι είναι κέρδος για μένα.

 

Αν και αρκετά χρόνια στον χώρο, για ποιο λόγο άργησες να εμφανιστείς στην δισκογραφία;

 

Ο λόγος είναι απλός, ήθελα να κάνω ό,τι είχα ονειρευτεί χωρίς εκπτώσεις! Νομίζω ότι, όταν έχεις μοχθήσει για να πραγματοποιήσεις αυτό που ονειρεύεσαι και δεν πετιέσαι από το πουθενά χωρίς να ξέρεις τι σου γίνεται, έχεις την καλλιτεχνική ωριμότητα να χειριστείς όσα συμβαίνουν γύρω σου, αλλά και να βιώσεις πιο ουσιαστικά την εμπειρία. Γενικά πιστεύω ότι οι δυσκολίες και τα εμπόδια που αντιμετωπίζει ένας καλλιτέχνης τον βοηθάνε να γίνεται πιο δυνατός και πιο συνειδητοποιημένος. Εξάλλου, όταν κάνεις κάτι το οποίο δεν σε εκφράζει, φαίνεται και στο αποτέλεσμα και σε ό,τι εισπράττει ο κόσμος. Γι’ αυτό θεωρώ σημαντικό να έχω τον χρόνο μου για να κάνω κάποια πράγματα και είμαι και τυχερός γιατί η εταιρία μου με έχει εμπιστευτεί και μου παρέχει μια τέτοια δυνατότητα-πολυτέλεια. Όπως επίσης μεγάλη πολυτέλεια είναι να μπορώ να επιβιώνω από αυτή τη δουλειά. Ωστόσο θέλω, όπως ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική από χόμπι και αγάπη, έτσι να συνεχίσω και τώρα που βρίσκομαι στη δισκογραφία. Δεν μπορώ να αποβάλω τον «ερασιτεχνισμό» όσον αφορά στο δημιουργικό κομμάτι. Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω τη μουσική στυγνά επαγγελματικά.  

 

Αλήθεια μπορεί να επιβιώνει ένας καλλιτέχνης μόνο από τη μουσική σήμερα;

 

Εξαρτάται από το τι ανάγκες έχει ο καθένας. Προσωπικά μιλώντας, αισθάνομαι πολύ τυχερός που το καταφέρνω μέχρι στιγμής. Ελπίζω να μπορώ να το συνεχίσω και στο μέλλον.

 

Έχεις δηλώσει σε μία παλαιότερη συνέντευξή σου ότι το τοπίο στη δισκογραφία θα ξεκαθάριζε εάν σταματούσε η πολύ μεγάλη παραγωγή. Στις μέρες μας βλέπεις να έχει περιοριστεί το φαινόμενο;

 

Όχι ακόμα και είναι κάτι το παράδοξο και για τα δεδομένα τα οικονομικά και τα πληθυσμιακά της χώρας μας. Αλλά, όπως σε πολλούς τομείς, έτσι κι εδώ μας διακρίνει η υπερβολή. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι τελευταία έχουν ξεχωρίσει ερμηνευτές και δημιουργοί ταλαντούχοι, οι οποίοι δείχνουν ότι μπορούν να αλλάξουν το σκηνικό. Είναι κάτι πολύ αισιόδοξο.

 

Ερμηνευτές θα συμφωνούσα μαζί σου, για δημιουργούς δεν είμαι πολύ σίγουρος, τουλάχιστον ποσοτικά, σε σχέση με το μέγεθος της παραγωγής που έχουμε...

 

Θα φανεί τα επόμενα χρόνια. Πάντως μπορεί να μην ανακαλύπτω δημιουργούς αξιόλογους το ίδιο συχνά όσο ερμηνευτές, ωστόσο νομίζω ότι αυξάνονται τελευταία και ακούμε περισσότερα καλά τραγούδια.

 

Και για να κλείσουμε με τη δισκογραφία, πιστεύεις ότι οι δυνατότητες της τεχνολογίας (παράνομο downloading) αντιμετωπίζονται με νομικά μέσα;

 

Νομίζω ότι για να επιβιώσουν οι εταιρείες θα πρέπει να επικεντρωθούν στο τι μπορούν να κάνουν για να γίνει πιο θελκτικό το προϊόν. Ή να αξιοποιήσουν προς όφελός τους τις δυνατότητες τις τεχνολογίας όπως π.χ. μειωμένες τιμές ή ψηφιακές πωλήσεις. Αλλά και οι ίδιες οι εταιρείες έχουν συνειδητοποιήσει πια ότι τα έσοδα από τη δισκογραφία είναι και θα γίνονται όλο και λιγότερα. Ζούμε γενικά σε μία μεταβατική περίοδο.

 

Μία μεταβατική περίοδος που έφερε καινούριες κυκλοφορίες ακόμα και σε εφημερίδες. Εσύ θα δεχόσουν κάτι τέτοιο;

 

Είναι κι αυτός ένας τρόπος να αντιμετωπίζεις μια κρίση. Δεν ξέρω αν είναι ενδεδειγμένος ή όχι, θα φανεί στο μέλλον. Πάντως εκφράζω μία επιφύλαξη γιατί αισθάνομαι ότι υποβαθμίζεται το προϊόν. Εν τέλει, με όποιον τρόπο και αν έρχεται κανείς σε επαφή με τη μουσική, το ζήτημα είναι να υπάρχουν συνειδητοποιημένοι ακροατές οι οποίοι να αναζητούνε την ποιότητα, να ψάχνουν τα τραγούδια, τους συνθέτες, τους τραγουδιστές και να επιβραβεύουν το καλό αποτέλεσμα. Όσο συμβαίνει κάτι τέτοιο η καλή μουσική πάντα θα πουλάει.