Λευτέρης Μυτιληναίος, Άντζελα Γκρέκα

Τραγούδια που δεν ξεπεράστηκαν, ψυχαγωγούν και μαγεύουν το κοινό κάθε ηλικίας.
Μια επιλογή από τα σημαντικότερα και τα ποιο αγαπημένα τραγούδια, από δυο ερμηνευτές που κουβαλούν το λαϊκό και το ρεμπέτικο ως βιωματική ιστορία.
Η Άντζελα Γκρέκα που ξεκίνησε από τα τέλη της δεκαετίας του ‘50 και ο Λευτέρης Μυτιληναίος που ανέτειλε στις αρχές της δεκαετίας του ’70, θα πιάσουν το νήμα από την αρχή, ενώνοντας τα κομμάτια του χρόνου που σημάδεψαν συναισθηματικά τόσες γενιές.
Μαζι τους δύο νεοτερες φωνές του Φίλιππου Πλακιά και της  Μαρίνας Δεληγιάννη.

Το πρόγραμμα πλαισιώνεται από τους εξαιρετικούς μουσικούς:
Βαγγέλη Λιόλιο, Θανάση Σοφρά, Κώστα Παπακωστόπουλο, Παναγιώτη Παπαγεωργίου και Νίκο Καρατζά.

Η Άντζελα Γκρέκα ( κατά κόσμο Ανθούλα Αξελιθιώτου)  κάθεται στο πάλκο μαζί με τον Ιορδάνη Τσομίδη και τον Γιώργο Λαύκα ήδη από τα 14 της και το 1960 βρίσκεται στην Αμερική για δύο χρόνια στο πλάι του Γιάννη Παπαϊωάννου ενώ επιστρέφοντας ηχογραφεί μαζί με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη - το «Να πεθάνεις, Να πεθάνεις»  που απαράβατα ακούμε στις ρεμπέτικες σκηνές, εκείνη το λάνσαρε. Έκτοτε θα διανύσει μια μεγάλη πορεία ανάμεσα σε Αμερική και Ελλάδα, καπετάνισσα του πάλκου και γνήσια ερμηνεύτρια των ελληνικών  «μπλουζ». Από τα δικά της «Μαύρα μάτια μαύρα φρύδια» και «Μια Κορδελιώτισσα» του Μάρκου, μέχρι το ανεπανάληπτο «Αγάπη πούγ’ ινες δίκοπο μαχαίρι»  του Μάνου Χατζηδάκι.

Ο Λευτέρης Μυτιληναίος στις αρχές της δεκαετίας του ‘70 ξαφνιάζει ευχάριστα το κοινό με το γλυκό παράπονο του έρωτα όπως εκφράστηκε με τις περίφημες «Αμφιβολίες» του ( σε στίχους-μουσική του Γρηγόρη Μπιθικώτση ) ενώ ακολουθούν τα «Δεν είναι όλες ίδιες οι καρδιές» και «Κομπάρσος της καρδιάς σου» ( του Γιώργου Κατσαρού σε στίχους Πυθαγόρα ). Διακριτικός, αντιστάρ ακόμη και την εποχή που τα φώτα της δημοσιότητας στρέφονταν πάνω του, εξέπεμπε μια γλυκύτητα που τον έκανε αξιαγάπητο. Έμεινε ο πιστός του πάλκου, μακριά από την εύκολη δισκογραφία, πάντα σε άμεση επαφή με το κοινό που έκπληκτο διαπίστωνε ότι η φωνή του καλυτέρευε με τα χρόνια αντί να ξεθωριάζει.