Μάλλον ο Τζίμης, ο Τζιμάκος όπως πολλοί 'Ελληνες μουσικόφιλοι αρέσκονται να τον αποκαλούν (εδώ είναι Ελλάδα και στο Ελλάντα όλα τα οικειοποιούμαστε τόσο που καταλήγουμε να τα παραποιούμε σύμφωνα με τις ανάγκες μας) υπήρξε μεγάλη ανάσα για όλη αυτή την τρέλα που έζησε στην χώρα αυτή μεταξύ του 1980 και του 2000. Ο Τζίμης μπορεί να εξέφραζε μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων με τους στίχους, τα πιστεύω, το χιούμορ και την μουσική του αλλά μάλλον δεν ήταν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας ή έτσι τουλάχιστον το ένιωσα εγώ. Δεν ξέρω και δεν έψαξα να μάθω κάτι, αυτή είναι καθαρά η αίσθηση που έχω.
Μεταξύ μας, πάντα αντιπροσώπευε έναν εξωγήινο άνθρωπο - σίγουρα δεν μιλάμε για μια συνηθισμένη οντότητα. Σταματάω εδώ. Ανέκαθεν δεν τα πήγαινα καλά με το πολιτικοποιημένο τραγούδι και μπορώ να παραδεχτώ ότι πότε δεν πέρασα "φάση" με τον Τζίμη. Για να μην πω ότι πάντα έβρισκα υπερβολικούς τους διπλανούς μου που έκαναν σαν τρελλοί με το που έπαιζε μουσική του. Τους καταλάβαινα και το σεβόμουν βέβαια. Ό, τι πάει κόντρα στο κατεστημένο φαντάζει μαγικό και γοητεύει -αν και πάλι ο Τζίμης Πανούσης ήταν κάτι παραπάνω από αυτό. Σκέφτομαι ότι είναι μεγάλο πράγμα να ξεκινάς απο πιτσιρικάς την φάση σου όπως την θες, να γίνεσαι τελικά γνωστος στην χώρα σου εξαιτίας αυτής και να την υπηρετείς μέχρι το τέλος. Ο Τζίμης υπήρξε απο του λίγους "ορίτζιναλ", αξιοπρεπείς μουσικούς που έμειναν ίδιοι μέχρι το τέλος, αγαπώντας βαθιά τα πιστεύω τους. Μεγάλο πράγμα.
Σκέφτομαι οτι μάλλον η δεκαετία του '80 του πήγε κουτί. Αυτό όμως ήταν και ένα απο τα στοιχεία που δεν με βοήθησε ποτέ να αγαπήσω δυνατά τη μουσική του. Παρ' ολα αυτά όλα άλλαξαν κομματάκι όταν άκουσα πρώτη φορά ολόκληρο τον πρώτο δίσκο του με της Μουσικές Ταξιαρχίες πριν απο μερικά χρόνια. Αφορμή, η πρώτη μεταφορά του σε βινύλιο το 2013. Το Disco Τσουτσούνι κυκλοφόρησε το 1980 σε κασσέτα ενώ οι ηχογραφήσεις έγιναν κάπου στα τέλη του 1970, κάτι που το διακρίνεται έντονα στη μουσική. Εδώ ο Τζιμάρας δίνει τον πόνο του με την εκρηκτική του παρουσία και τα δυνατά σατιρικά στιχάκια του. Η μπάντα ξεκάθαρα παρτάρει, ακροβατώντας μεταξύ της jazz (κατά διαστήματα), funk, rock και disco. Φοβερός δίσκος με μερικές απο τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του Τζίμη Πανούση, όπως τα ''Στενές επαφές τρίτου τύπου'' ("Disco Τσουτσούνι", βεβαίως βεβαίως), ''Αποκάλυψη τώρα'', ''Ζόμπι, το ξύπνημα των νεκρών'' (βλέπε ''Ο Δράκουλας των Εξαρχείων''), ''Αυτοκρατορία των αισθήσεων'' και το ''Όικογενειακή συνωμοσία'' με το φανταστικό, αξεπέραστο ρεφρέν ''Σ'αγαπω ΓΜΤΧΜ''.
Βάζω άνω κάτω τελεία και δίνω πόνο στο κλείσιμο του Long Player που έχουμε αυτη την εβδομάδα στο Diggin. Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς, εδώ είναι καλά κρυμμένη μια μαγική bossa nova. Και άντε ναι, ειναι μια bossa nova, τι μας πρηζεις. Είναι όμως η bossa nova του Τζιμάκου ρε! Πόσο κόντρα ρόλο να παίξει ο άνθρωπος βουνό Τζίμης; Μια καθαρή late 60s - early 70s bossa nova που δεν της λείπει τίποτα. Ένα δυνατο τρολάρισμα πριν υπάρξει καλά καλά η έννοια μετά τους millenials. Αισθητικά και μουσικά μιλάμε για μαγεία. Κόντρα ρόλο και οι στίχοι. Τι περιμένατε; Bossa nova απο τον Τζίμη να μιλάει ποιητικά για τον έρωτα; Όχι δα. Ένας καλά κρυμμένος Γιώργος Θεοδοσιάδης στο μανίκι του Πανούση. Το ''Sos Πεντάγωνο καλεί Μόσχα'' είναι το καλύτερο κλείσιμο σε δίσκο τα τελεύταια εκατό χρόνια. Εδώ τραγουδάει η γυναίκα του, η Λίλη. Στο repeat όλο το καλοκαίρι για μένα. Η καλύτερη σεπτεμβριάτικη αρχή για άλλη μια Diggin' σεζόν. Δυνατά.
