Το πρώτο τους άλμπουμ (Distractions) βγήκε μόλις από την Inner Ear και μεθαύριο Παρασκευή, 9 Μαΐου, το παρουσιάζουν ζωντανά στο Ρομάντσο –με ελεύθερη είσοδο. Μιας και τους είχαμε μιλήσει πρόσφατα (βλέπε εδώ), αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό κι έτσι ζητήσαμε από τον Βαγγέλη Μακρή και τον Φώτη Ντούσκα να μας πουν δυο λόγια για 10 από τους αγαπημένους τους δίσκους...
(φωτογραφίες: Freddie F.)
Φώτης Ντούσκας
Led Zeppelin - Led Zeppelin I
Το άλμπουμ με το οποίο ξεκινήσα να ακούω μουσική. Την πρώτη φορά στη ζωή μου που κατάλαβα ότι θέλω να παίζω κιθάρα, ήταν όταν άκουσα τον Jimmy Page στο "Dazed And Confused" να κάνει τα πάντα πάνω σ' αυτήν, μέσα σε τρία λεπτά.
LCD Soundsystem - LCD Soundsystem
Ένας δίσκος που κινείται ανάμεσα σε πολλά μουσικά είδη και γι’ αυτό ακριβώς είναι πάρα πολύ δύσκολο να μην σου αρέσει. Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις ανθρώπους που ζούνε μέσα από τη μουσική που ακούνε να αφομοιώνουν τόσα διαφορετικά είδη τόσο καλά, με αποτέλεσμα ένα άλμπουμ το οποίο ενώνει τo πανκ με τη ντίσκο, παίρνοντας τα καλύτερα στοιχεία από το καθένα –όσο ιερόσυλο κι αν ακούγεται.
Tricky - Maxinquaye
Όταν ακούς ένα άλμπουμ σχεδόν 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του και νομίζεις ότι θα μπορούσε να έχει βγει μόλις μία εβδομάδα πριν, καταλαβαίνεις κατευθείαν την αξία του. Κι όταν σε αυτό προσθέσεις τον Tricky να διασκευάζει Public Enemy και τη Martina Topley-Bird στα φωνητικά, δεν χρειάζεται κάτι άλλο.
Last Drive – Heatwave
Όταν ακούσεις το Heatwave από τα ηχεία του αυτοκινήτου και βρίσκεσαι στην Αθήνα, κατανοείς πως αυτό το συγκρότημα δεν θα μπορούσε να έχει διαφορετικό όνομα. Ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά άλμπουμ, το οποίο σε κάνει να καταλάβεις ότι μια μπάντα με αγγλικό στίχο –ακόμα κι αν τα αγγλικά είναι δεύτερή της γλώσσα– μπορεί να σταθεί επάξια μέσα σε αυτήν τη μουσική σκηνή.
KRS-One - Return Of The Boom Bap
Από τα άλμπουμ τα οποία με έκαναν να σταματήσω να ακούω μουσική περιορισμένη στο είδος που γενικά μου αρέσει. Είναι σαν να ακούς ντοκιμαντέρ για τη ζωή ενός ανθρώπου σαν τον KRS-One. Το "Uh Oh" σε κάνει να καταλάβεις γιατί αυτός είναι το χιπ χοπ, το "Higher Level" είναι τζαμάρισμα με όλη τη σημασία της λέξης, ενώ με το "Black Cop" μπορείς να βρεις τα κοινά σημεία της ζωής εκεί με τη ζωή εδώ.
Βαγγέλης Μακρής
Beatles - Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band
Ένα από τα πρώτα βινύλια που αγόρασα είναι το SgtPepper'sLonelyHeartsClubBand. Ήξερα τους Beatles, αλλά δεν τους είχα ξαναδεί και δεν τους είχα ξανακούσει με αυτόν τον τρόπο. Είναι ένας δίσκος που μου μίλησε από την πρώτη στιγμή που μπήκε στο πικάπ. Ένας δίσκος για «μοναχικές καρδιές», ο οποίος μου κράτησε παρέα σε περίεργους καιρούς. Αφελής ψυχεδέλεια.
SonicYouth - Goo
Η πρώτη μου επαφή με το feedback και με τη μεθυστική ατμόσφαιρα που μπορεί να δημιουργήσει μια κιθάρα έγινε με το Goo. Στην αρχή δεν μπορούσα να το ακούσω –δεν είχα συνηθίσει σε κάτι τέτοιο. Δεν κράτησε πολύ όμως και αμέσως έπειτα ταυτίστηκα. Ταυτίστικα με τις εμμονές των Sonic Youth και με τα ξεσπάσματά τους. Μετά από κάποιες μέρες, στα αυτιά μου ακούγονταν όλα τόσο σωστά.
Stooges - Fun House
Τον δίσκο αυτόν τον άκουσα πρώτη φορά σε σπίτι φίλου, στη Β΄ Λυκείου. Με το που τον βάζει να παίζει και αρχίζει το “Down On The Street” τον ρωτάω το κλασικό «τι είναι αυτό;», «Stooges» μου λέει. Μπασογραμμές και τύμπανα τόσο απλά και επαναλαμβανόμενα, αλλά πάντα με το στοιχείο του Iggy –το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Φυσικά και του το πήρα να το αντιγράψω και φυσικά το έχω ακόμα σπίτι μου...
Suicide –Suicide
Τους Suicide τους άκουσα πρώτη φορά πριν απο 3-4 χρόνια περίπου κι αυτό γιατί μετά από το πρώτο ΕΡ που είχαμε κυκλοφορήσει μας ρώταγαν αν μας αρέσουν. Ακόμα δεν έχω καταλάβει την ομοιότητα. Ακούγοντας πάντως τη δισκογραφία τους και πιο συγκεκριμένα το ομώνυμο αυτό άλμπουμ, κατάλαβα πόσο εύκολο είναι να επηρρεαστείς και να εμπνευστείς από μια τέτοια δουλειά. Κάθε φορά που αντιμετωπίζω σκαλώματα όλων των ειδών, βάζω το Suicide να παίζει και πάντα βρίσκω την άκρη.
Velvet Underground - White Light/White Heat
Το άλμπουμ που με έκανε να θέλω να γράψω μουσική. Το άλμπουμ που όσες φορές το ακούσεις, τόσες φορές γίνεται καλύτερο. Όλα τα τραγούδια είναι λες κι έχουν γραφτεί υπό άθλιες συνθήκες, με άθλια όργανα, όμως πάντα μου έβγαζαν μια επιθυμία για δημιουργία. Ο θόρυβος δε που ντύνει τα κομμάτια είναι μοναδικός. Νομίζω ότι αφού περιέχει το "Sister Ray" δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο.
{youtube}dnaCnFiTaJ8{/youtube}
