Πώς λέγεται αυτό που ενώ έχει περάσει πάνω από μια δεκαετία από ένα συμβάν αδυνατείς (ή αρνείσαι) να πιστέψεις ότι στα αλήθεια έχει περάσει τόσος μα τόσος καιρός; Δεν ξέρω αν υφίσταται κάποια σχετική ορολογία ή σχετικό σύνδρομο, αλλά γνωρίζω πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο έπαθα σαν συνειδητοποίησα πως η τελευταία δουλειά των αγαπημένων Kings of Convenience απέχει δώδεκα ολάκερα χρόνια από τον προηγούμενο δίσκο τους, το Declaration of Dependence. Συνεπώς, και με έναν τρόπο, το Peace or Love κατάφερε να γρατζουνίσει το υπαρξιακό θυμικό μου χωρίς καλά καλά να έχω πετύχει ολοκληρωμένη ακρόαση του δίσκου. Αυτό από μόνο του δεν είναι και λίγο.
Έλα όμως που και η ίδια γνώριμη laid-back και «folk-pop-ίζουσα» αισθητική της μουσικής του ντουέτου των -εκ Νορβηγίας- Erlend Øye και Eirik Glambek Bøe μπορεί από το πρώτο κιόλας τραγούδι να σε σύρει σε δρομάκια βαθιάς νοσταλγίας, μελαγχολίας και χαρμολύπης αλλά συνάμα και ηρεμίας, γαλήνης και ανακούφισης, δρομάκια και σοκάκια, που αρνείσαι να εγκαταλείψεις αφού σιγά μην θες να επιστρέψεις σε κεντρικές λεωφόρους άγχους, πίεσης και ρουτίνας. Το μόνο κακό σε αυτήν τη μουσική ξενάγηση είναι ότι διαρκεί μόνο 37 λεπτά και 37 δευτερόλεπτα, συνεπώς τόσο διαρκεί η νοερή άσκηση ηρεμίας μέσα από την περιπλάνηση στα ηχοτοπία του πονήματος των Kings of Convenience.
Σε μια άλλη ανάλυση το γκρουπ δεν λοξοδρομεί στο ελάχιστο από το ύφος των προηγούμενων δουλειών του, αλλά αλήθεια όταν ακούς το τελικό αποτέλεσμα είναι αδύνατο να σε νοιάξει ή να σε ενοχλήσει η έλλειψη νεωτερισμών. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, μέσα από μια υποκειμενική πάντα προσέγγιση, ο μουσικός κόσμος έχει ανάγκη από δίσκους απλής (αλλά όχι απλουστευμένης) ομορφιάς, γεμάτος τραγούδια που με έναν μαγικό τρόπο είναι σαν να σε ακουμπάνε καταπραϋντικά στον ώμο και να σου λένε ότι όλα θα πάνε καλά, και ας μην πάνε. Στον ονειρικό κόσμο του Peace or Love όλα κυλάνε όμορφα τουλάχιστον κι αυτό αρκεί και με το πολύ παραπάνω.
Έτοιμος για μια ακόμα άσκηση ηρεμίας διάρκειας 38 λεπτών παρά 23 δευτερολέπτων.
Άκου κι αυτό: Simon & Garfunkel – Bridge over Troubled Water (1970), Nick Drake – Bryter Layter (1971), Jon Brion – I love Huckabees (OST) (2004), Thomas Dybdahl – Science (2006)
