Οι Animal Collective ευτυχώς έχουν σταματήσει πλέον να θεωρούνται το “εξωτικό φρούτο” της indie pop. Από το στριφνό Sung Songs του 2004 μέχρι το μελετημένα πειραματικό pop ευαγγέλιο Merriweather Post Pavillion του 2009 και τις audiovisual προσπάθειες του ”Tangerine Reef” το 2018, έπρεπε να μεσολαβήσει σχεδόν το τέλος του κόσμου για να απαλλαχθούν από την υποχρέωση του να είναι διαφορετικοί και σε αυτό που ακούγεται η πιο απελευθερωμένη εκδοχή τους μέχρι σήμερα, δείχνουν να θριαμβεύουν.
Πάνω από μία δεκάδα ακροάσεις μετά, το Time Skiffs είναι δίσκος για πολλά γούστα. Αρχικά μπορεί να σε πείσει πως, αν δεν έχεις, καλό θα ήταν να αποκτήσεις μια μπάντα σαν και αυτούς. Το πρώτο single, “Prester John”, βασισμένο στις φωτεινές μελωδίες των Beach Boys (ιστορικά της μοναδικής μπάντας που έπεισε τους πάντες να δοκιμάσουν την τύχη τους στη μουσική), παίζει με τo βάθος και τα dub grooves αποδεικνύοντας ότι σαν έρθει η ώρα να αναζητήσετε τον ρυθμό, καλό είναι να κοιτάξετε στην πηγή από τη Jamaica.
Έπειτα τα εναρκτήρια “Dragon Slayer” και “Car Keys” είναι κομμάτια με κοινή ροή όπως αποδεικνύει το video και οι γραφές του Pitchfork (που κακά τα ψέματα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην παγκόσμια αναγνώριση τους και συνδέθηκε άρρηκτα με την πορεία τους, ακόμα και με το πρόσφατο γενναιόδωρο 8,4) και λειτουργούν ως ο συνδετικός κρίκος με την προ πανδημίας δημιουργία τους. Αυτό σημαίνει ότι αν σε κάποιο σημείο ταυτίστηκες με την ταμπέλα “πειραματικοί” αλλά τελικά είδες πως δε φτάνουν στο κόκκαλο, το δίπτυχο αυτό θα σε δικαιώσει που από νωρίς αποδέχτηκες το γεγονός ότι προσεγγίζουν τον πειραματισμό με τον πιο ασφαλή τρόπο. Στ’ αλήθεια αυτό πάντα έκαναν οι Animal Collective, με τη διαφορά ότι ξέρουν πότε και πόσο μακριά να αφεθούν σε κάθε μία από τις αδυναμίες τους. Ναι, στο “Strung With Everything” υποδύονται τους ψυχεδελικούς στo ενάμιση λεπτό της εισαγωγής προτού ανοίξουν παρτίδες με την Americana φάση τους και εν τέλει μας αφήσουν με την αίσθηση ότι διανυκτερεύουν στα φαράγγια της Άγριας Δύσης με τoυς Brian Jonestown Massacre.
Βέβαια, οι αξίες με τις οποίες γαλουχήθηκε η μπάντα δε θα μπορούσαν παρά να τιμούν το ανεξάρτητο ήθος που παρέλαβε από την προηγούμενη γενιά. Και όσοι έχουμε ζήσει την ωρίμανση του αμερικάνικου indie, επιβεβαιώνουμε ότι αυτό που κάνει πλέον παγκόσμια αναγνωρίσιμους τους Animal Collective είναι το γεγονός ότι ακολούθησαν το “μπορώ να παίξω τα πάντα” δημιουργικό ένστικτό τους. Αν ένιωσες πως δεν είσαι ο καλύτερος κιθαρίστας, πληκτράς ή drummer, οι Animal Collective είναι η μπάντα σου, γιατί αυτό που χρειάζονταν περισσότερο ήταν ένας μέτριος πολυοργανίστας που να πιάνει το concept, παρά ένας επαγγελματίας μονοθεσίτης. Ο Lou Barlow έπαιζε μπάσο στους Dinosaur Jr, κιθάρα στους Sebadoh αλλά μάλλον ήταν η άνεση του να προσθέτει exotic κρουστά πάνω σε λούπες και να παίζει keyboards στους Folk Implosion, που υποσυνείδητα έρχεται κατά νου όταν ακούγεται το “Walker” από το “Time Skiffs”.
Και τέλος, είναι από το “Cherokee” και μετά που το γκρουπ απελευθερώνεται. Με την εμπειρία 20 και παραπάνω χρόνων στο να εκφράζουν τις ανησυχίες και να διηγούνται τις ιστορίες τους με τον πιο ανατρεπτικό και άμεσο τρόπο, αφουγκράζονται ακριβώς τα επίπεδα τέχνης και πειραματισμού που αντέχει η indie μουσική σήμερα. Τα “mood swings” είναι έτσι και αλλιώς η δεύτερη φύση τους, και από το παιχνιδιάρικο “Cherokee”, επιστρέφουν στα “εσωτερικά” dubs του “Passer By” για να τιμήσουν τους αγαπημένους Broadcast στο “We Go Back” και να χαθούν στο διάστημα με το ατμοσφαιρικό “Royal And Desire”.
Σε αυτή τη μία κατηγορία που πάντα έπαιζαν μόνοι τους, οι Animal Collective επιστρέφουν και καταθέτουν φέτος ένα ακόμη καλαίσθητο άλμπουμ που συνδυάζει αισθητική, τάση για πειραματισμό και pop αμεσότητα. Αν απλά είσαι από αυτούς που θέλεις η καθημερινότητα σου να πλαισιώνεται από διαφορετικούς και λιγότερο προκατασκευασμένους ήχους, τότε το Time Skiffs είναι για σένα. Μένει πιστό στις αρχές της μπάντας για έναν καλύτερο κόσμο την ίδια στιγμή που ηχητικά εξελίσσεται και ωριμάζει όπως οι προσωπικότητες των ίδιων των δημιουργών. Ας μην ξεχνάμε, τον χρόνο που χρειάστηκε ο μέσος indie ακροατής να εκτιμήσει την τέχνη συγκροτημάτων όπως οι Animal Collective ή όπως το side project Panda Bear του Noah Lennox. Και η διαχρονικότητα τους έγκειται στο γεγονός ότι κάθε φορά που θα παρουσιάσουν κάτι νέο και τόσο δεμένο, οι συνειδητοποιημένοι ακροατές θα κάνουν αυτομάτως τη σύνδεση με το παρελθόν και θα αποκωδικοποιήσουν ευκολότερα τη μεγάλη εικόνα.
