Αρχικά, ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν φταίνε τα μέλη ενός πετυχημένου γκρουπ απ' τη γενιά της πάλαι ποτέ κυριαρχίας των boy bands για το απλούστατο γεγονός ότι μεγαλώνουν. Έχουν περάσει άλλωστε δύο γεμάτες δεκαετίες από την εποχή που το "Everybody (Backstreet's Back)" έκανε θραύση –πλέον, οι Backstreet Boys αποτελούνται από 45άρηδες. Αυτό, όμως, είναι το λιγότερο άβολο στη φετινή τους επιστροφή.
Οι Backstreet Boys εκφράζουν σήμερα τον μεσόκοπο, παντρεμένο, βολεμένο τύπο που ρουφάει την κοιλιά του όταν συναντάει στον δρόμο τις fans με τα μισά του χρόνια. Τα μέλη τους είναι η προσωποποίηση κάθε πρώην ροδομάγουλης, καλοχτενισμένης φατσούλας που νομίζει ότι τα trendy αγορίστικα ρούχα θα ξεγελάσουν τον χρόνο. Ακόμη κι έτσι, πάντως, αν αυτή η δισκογραφική επιστροφή 6 χρόνια μετά το Ιn Α World Like This (2013) συνοδευόταν από 3-4 αξιοπρεπή τραγούδια και κάμποσα ακόμα με σκόρπιες έστω μελωδικές ιδέες, όλα θα ήταν μια χαρά. Οι απαιτήσεις, άλλωστε, δεν είναι υψηλές για τέτοιους δίσκους.
Αλλά το DNA αποδεικνύεται ένα άκυρο καρουζέλ μη-τραγουδιών, απλωμένων με μία ενοχλητική ψευτο-R'n'B επιτήδευση. Άχαρο, άοσμο, επίπεδο και κούφιο σε επίπεδο παραγωγής. Σχεδόν κυλάει από μόνο του και αδιαμαρτύρητα, στη λήθη της ασημαντότητας. Δεν υπάρχει μέσα του ούτε μία μελωδία της προκοπής για να μπορέσεις να κρατηθείς. Συνοχή και συνάφεια υπό του μηδενός. Φαντάζομαι με θλίψη τους ωρομίσθιους παραγωγούς να έχουν πέσει απελπισμένα πάνω στην κονσόλα τους, μην έχοντας τίποτα να κάνουν για να συμβάλλουν στα κομμάτια.
Το "Chateau" είναι το τραγούδι που ακούς σε επανάληψη στην ουρά για τα τυριά του σούπερ μάρκετ –και σου δημιουργεί ανεξήγητο εκνευρισμό. Το "Passionate" είναι το τραγούδι που βρίσκουν «groovy» όσοι θα έβλεπαν με φανατισμό ένα ριάλιτι σόου με μπαρίστας, διαγωνιζόμενους για την καλύτερη κρέμα στον καπουτσίνο. To "Chances" θα το ακούει στα ακουστικά της μια γυναίκα γύρω στα 45, η οποία έχει καταπιεί όλα τα βιβλία αυτοβελτίωσης, την ώρα που θα κάνει τζόκινγκ με τη life coach της. Το "Νο Place" είναι ένας κατάλογος πόλεων που θα έκανε τον Justin Timberlake να κλείσει τα αυτιά του από «ετεροντροπή». Βρίσκω πάντως ότι το "Don't Go Breaking My Heart" είναι ακόμα πιο αντιπαθητικό, καθώς ακούγεται σαν γαλανομάτικο ξεπατίκωμα του αγωνιώδους R'n'B του The Weeknd (τρομάρα του).
Το αραιό, σε σημεία μάλιστα άδειο, DNA είναι λοιπόν γεμάτο R'n'B κολπάκια, που νομίζεις ότι τα σκέφτηκαν το προηγούμενο απόγευμα, πριν την ηχογράφηση. Οι Backstreet Boys δεν φτιάχνουν καν μία ατμόσφαιρα για να εξασφαλίσουν μία ζώνη άνεσης με τον (ανήλικο, έστω) ακροατή. Ελάχιστη σημασία έχουν αυτά βέβαια, καθώς η περιοδεία στο Λας Βέγκας έχει ήδη κλείσει και οι τουρίστες μπορούν να προαγοράσουν τα εισιτήριά τους.
Η βαθμολογία του δίσκου θα ήταν 3 στα 10, αλλά μετά πρόσεξα τους στίχους στο "New Love", όπου ο Nick Carter απαντάει στις κατηγορίες βιασμού που έγιναν εις βάρος του πριν 5-6 χρόνια («Who are you, the sex police? My sex ain’t got no rules»), σαν φλώρικο κακέκτυπο του R. Kelly. Αφαίρεση ενός βαθμού και δύο φάσκελα.
{youtube}W5kM5wAwRug{/youtube}
