Δεν είναι και το πρώτο όνομα που θα σου έρθει κατά νου ο Tim Garland, αν πάει η συζήτηση στην ευρωπαϊκή τζαζ των καιρών μας. Εντούτοις, ο Άγγλος σαξοφωνίστας έχει μια συνεπή πορεία 30 χρόνων –τόσα πέρασαν από το ντεμπούτο του Points On The Curve (1988)– στην οποία βρέθηκε να συνεργάζεται τόσο με τον Chick Corea, όσο και με τους Duran Duran.
Ο νέος του δίσκος εμπεριέχει μια διάσταση τέρμα εγγλέζικη, η οποία είναι συζητήσιμο αν θα γίνει 100% αντιληπτή από όσους ακροατές δεν βίωσαν ποτέ από πρώτο χέρι τα εδάφη της λεγόμενης Lake District. Πρόκειται για μια ορεινή περιοχή στη ΒΔ Αγγλία, στην ιστορική περιοχή της Cumbria (Κάμπρια), που λειτουργεί ως τεράστιο πάρκο (2.362 τ.χλμ. έκταση) και είναι γεμάτη δάση και λίμνες. Αυτό ακριβώς το τοπίο επιδιώκει ο Garland να μετουσιώσει σε μουσική, φιλοδοξώντας να γράψει ένα έργο που θα αντανακλά τη φυσική του ομορφιά.
Ο Garland βάζει πράγματι τα δυνατά του, επιμένει όμως σε μια οδό που για πολλούς ακροατές παραμένει αμφιλεγόμενη, καθώς φαίνεται σαν σύμφυση: κλασική μουσική και τζαζ χαίρουν μεν μεγάλου σεβασμού σαν ξεχωριστά είδη, αλλά μεταξύ τους δεν τα πάνε πολύ καλά. Πόσο μάλλον αν έρχεται να προστεθεί και μια τρίτη παράμετρος, αυτή των παραδοσιακών μελωδιών της αγγλικής υπαίθρου, με τις οποίες ο Garland φιλοδοξεί να δώσει τοπικό χρώμα στο Weather Walker. Πιο συγκεκριμένα, το τραγούδι "The Snows They Melt The Soonest" –το οποίο υπάρχει τουλάχιστον από το 1821– χρησιμοποιείται ως δεξαμενή παραγωγής μοτίβων και folk αρμονικών αποσπασμάτων.
Έχουμε ωστόσο εδώ έναν δημιουργό ο οποίος γνωρίζει καλά και την τζαζ και τον κλασικό κόσμο, σε επίπεδο σπουδών. Επιπλέον, έχει εντρυφήσει επαρκώς σε σύγχρονα έργα-κλειδιά σαν το Concerto For Jazz Quintet & Chamber Orchestra του Chick Corea (2012), ενώ έχει επιχειρήσει ξανά στο τεραίν και το 2014 με το προσωπικό άλμπουμ Songs To The North Sky, όπου με το τζαζ τρίο Lighthouse συνάντησε τη Royal Northern Sinfonia. Το γεγονός ότι το Weather Walker παρουσιάζει επαρκή ηχητική αυτονομία σε σύγκριση με τους δίσκους αυτούς αποτελεί μια πρώτη, σημαντική νίκη, η οποία το καθιστά ευθύς εξαρχής έργο άξιο προσοχής.
Και δεν είναι η μόνη του νίκη. Με το "Rugged Land" να θέτει το σκηνικό, ξετυλίγεται ένας κόσμος όπου βρίσκει να σταθεί και ο μη εξειδικευμένος ακροατής, αλλά και το εκπαιδευμένο αυτί που αναζητά τις λεπτομέρειες της αρτιπαιξίας –το "Altitude" είναι μια τέτοια περίπτωση, έχοντας σε πρώτο πλάνο το κοντραμπάσο του Yuri Goloubev. Η εμπειρία βέβαια αναδεικνύεται πυκνή και σε ορισμένα σημεία η πυκνότητα αυτή ίσως μεταφράζεται σε σολιστική φλυαρία, μα σε κάθε περίπτωση δεν χάνεις επαφή με τον δίσκο μέχρι να φτάσεις στο καταληκτικό/καταπληκτικό "The Sigh Of The Land": εδώ, απηχώντας κάτι από Jan Garbarek στο παίξιμό του, ο Garland στεφανώνει το νατουραλιστικό του σχέδιο με την πολύτιμη βοήθεια του Γερμανού πιανίστα Pablo Held, φτιάχνοντας μια βουκολική ραψωδία που δείχνει να περικλείει όλο το Lake District όραμά του.
Είναι καλός δίσκος το Weather Walker και με ενδιαφέρον που εύκολα υπερβαίνει όσες συμβάσεις έρθουν κατά νου με τον όρο «chamber jazz». Εντούτοις, είναι και δουλειά με συγκεκριμένο ταβάνι. Θες γιατί σε αρκετά σημεία η English Session Orchestra υποχωρεί ή προσκολλάται στα κλισέ του Ρομαντισμού, καθιστώντας έτσι το κλασικό κομμάτι της εξίσωσης κομματάκι διακοσμητικό; Θες γιατί εκείνες οι folk μελωδίες στις οποίες αναφερθήκαμε πιο πάνω χρησιμοποιήθηκαν επιδερμικά, χωρίς να γίνει εις βάθος «παιχνίδι» μαζί τους; Κάπου, λοιπόν, το άλμπουμ αφήνει την αίσθηση ότι μένει από καύσιμα, παρά τους διθυράμβους τους οποίους γράφει ο διεθνής τζαζ Τύπος, που δυστυχώς στις μέρες μας έχει καταλήξει χειρότερος και από τον metal Τύπο, ως προς το πόσο καταπληκτικά τα βρίσκει όλα.
{youtube}b5l9JLNrniI{/youtube}
