Οι Linkin Park είχαν προϊδεάσει τους οπαδούς να περιμένουν κάτι το διαφορετικό από το 7ο τους άλμπουμ, ελπίζοντας πως θα το υποδέχονταν θετικά. Αμ δε! Η γκρίνια άρχισε ήδη από τον Φεβρουάριο, όταν κυκλοφόρησε το single "Heavy", που κάθε άλλο παρά ...heavy ήταν και είχε μάλιστα και την ποπ τραγουδίστρια Kiiara στα φωνητικά. Και κορυφώθηκε τον Μάιο, μόλις βγήκε το One More Light, με κάμποσους fans να κατηγορούν το γκρουπ για ξεπούλημα.
Τη γκρίνια αυτή μπορώ να την καταλάβω, όμως δεν τη συμμερίζομαι. Κάθε καλλιτέχνης έχει δικαίωμα να πειραματιστεί με τον ήχο του, δοκιμάζοντας κάτι μακριά από εκείνο που συνήθως παίζει. Στην προκειμένη λοιπόν περίπτωση, οι Linkin Park αποφάσισαν να παίξουν ποπ. Μαγκιά τους. Και κανονικά δεν θα έπρεπε καν να ασχολούνται με τις διαμαρτυρίες των οπαδών. Έλα όμως που ο Chester Bennington συνεχώς απαντούσε στις προκλήσεις και μάλιστα με υπερβολικές δηλώσεις... Σε σημείο να αναρωτιέσαι εάν είναι καλά.
Πλέον βέβαια γνωρίζουμε ότι δεν ήταν καλά, απάντηση που ήρθε τον Ιούλιο –και με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Εκ των υστέρων, κοιτάς τους τίτλους των τραγουδιών του άλμπουμ και διακρίνεις μια τραγική ειρωνεία σε όλα αυτά τα “Nobody Can Save Me”, “Talking To My Self”, “Good Goodbye”. Βέβαια, είναι γραμμένα από τον κύριο «εγκέφαλο» της μπάντας, Mike Shinoda (σε συνεργασία με εξωτερικούς συνθέτες)· δεν μπορείς όμως να μην αναλογιστείς ότι ίσως υπήρχε μια περίεργη ατμόσφαιρα στο εσωτερικό των Linkin Park.
Την ήμερα της αυτοκτονίας του Chester Bennington, είπα στον αρχισυντάκτη ότι είχα έτοιμη την κριτική του One More Light. Την ξαναέγραψα τελικά με διαφορετική οπτική, ακούγοντας ξανά το άλμπουμ, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο. Είναι μάλιστα από τις ελάχιστες φορές που σύσσωμος σχεδόν ο μουσικός Τύπος έχει καταλήξει στο ίδιο –αρνητικό– συμπέρασμα: πρόκειται για μια μέτρια (στην καλύτερη) ή κακή (στη χειρότερη) δουλειά.
Οι κιθάρες, πρώτα-πρώτα, είναι σαν να μην υπάρχουν. Τα ντραμς επίσης ακούγονται ψεύτικα, ενώ η προαναφερόμενη συμμετοχή της Kiiara ή αυτές των Pusha T και Stormzy δεν κάνουν καμία διαφορά προς το καλύτερο. Το μόνο πράγμα στο One More Light που θυμίζει Linkin Park, είναι η χαρακτηριστική φωνή του Bennington. Κατά τα λοιπά, περνάς 35 λεπτά ακούγοντας χλιαρά τραγούδια· κανένα δεν ξεχωρίζει, σε κανένα δεν μπορείς να σταθείς έστω για λίγο με πραγματικό ενδιαφέρον.
Σε νορμάλ συνθήκες, το άλμπουμ θα πέρναγε «Invicible», όπως είναι και ο τίτλος ενός τραγουδιού του, καταγραφόμενο ως ένα πείραμα των Linkin Park το οποίο δεν πέτυχε. Τώρα, μένει στην ιστορία ως η τελευταία τους κυκλοφορία με τον Chester Bennington. Όσο για το εάν θα είναι και το τελευταίο τους στούντιο άλμπουμ, αυτό θα το δείξει το μέλλον.
{youtube}Tm8LGxTLtQk{/youtube}
