Όλοι ξέρουμε ποιοι είναι οι Grave Digger και όλοι τους αγαπάμε. Μπορεί να μην έγιναν ποτέ η πρωτοκλασάτη μπάντα, αλλά άφησαν το στίγμα τους στον heavy/power ήχο κατά τη διάρκεια της 30άχρονης πορείας τους, ειδικά στα 1990s, όταν έβγαλαν καταπληκτικά άλμπουμ σαν τα Heart Οf Darkness (1995), Tunes Οf War (1996), Knights Of The Cross (1998) και Excalibur (1999).
Δυστυχώς, οι δίσκοι που διαδέχτηκαν τους προαναφερθέντες κινούνταν λίγο πιο πάνω από τα όρια της μετριότητας, μέχρι που κυκλοφόρησε το πολύ καλό Return Of The Reaper (2014), όπου η μπάντα θύμισε ξανά τον καλό εαυτό του παρελθόντος. Το φετινό Healed By Metal είναι το 18ο άλμπουμ για τους «Νεκροθάφτες», παρόλο όμως που το περίμενα με αγωνία, άφησε τις προσδοκίες μου μάλλον ανεκπλήρωτες.
Το Healed By Metal ανοίγει με το ομώνυμο κομμάτι, το οποίο είναι δυστυχώς ένα από τα πιο αδύναμα του δίσκου: κινείται σε mid-tempo ταχύτητες και διαθέτει groove, αλλά μέχρι εκεί. Επιπρόσθετα, έχει και κάτι ακόμα που προσωπικά με χαλάει, αφού η ιδέα πίσω από τους στίχους, οι οποίοι εξυμνούν το metal, είναι κλισέ και παρωχημένη εν έτει 2017· δεν νομίζω ότι προσφέρει πια κάτι. Κι άντε να γίνει σε ένα κομμάτι, να το καταλάβω. Ίσως επίσης να λειτουργεί καλά και στις συναυλίες. Όταν όμως επαναλαμβάνεται (βλέπε "Ten Commandments Οf Metal") και μάλιστα πάλι σε ένα αδύναμο μουσικά τραγούδι, δίνει την αίσθηση έλλειψης φαντασίας. Μιλάμε άλλωστε εδώ για μια μπάντα της οποίας οι καλύτεροι δίσκοι στηρίχθηκαν πάνω σε ενδιαφέροντα concept, που υλοποιήθηκαν υποδειγματικά.
Για να τελειώνω με τα κακώς κείμενα, υπάρχει ένα ακόμα αρκετά μέτριο κομμάτι στο κλείσιμο, το “Laughing With Τhe Dead” –παρά το όμορφο ακουστικό intro του, καταντάει νωχελικό και βαρετό στη συνέχεια. Από εκεί και πέρα, σαφώς υπάρχουν και καλές στιγμές. Συνολικά βέβαια, όπως συνήθως, το υλικό «πίνει νερό» στο όνομα των Accept και των Judas Priest, με την απλότητα και την ευθύτητα να αναδεικνύονται σε κύρια συστατικά των κομματιών. Οι Priest μάλιστα έχουν την «τιμητική» τους, με τα "Free Forever" και "Lawbreaker" να φαντάζουν γνήσια αποπαίδια των Βρετανών· το τελευταίο, μάλιστα, θα μπορούσε να είναι και ξαδερφάκι του "Painkiller".
Ο ήχος του Healed By Metal είναι υποδειγματικός, όπως και η απόδοση της μπάντας. Τα γνωστά φωνητικά του Chris Boltendahl δεν προκαλούν μεν έκπληξη, όπως πάντα όμως δίνουν μια διαφορετική αίσθηση σε σχέση με άλλους τραγουδιστές. Η rhythm section, πάλι, αποτυπώνεται στιβαρή και εκτελεί με ακρίβεια, ενώ ο Axel Ritt εξαπολύει 1980s riffs στις κιθάρες, απλά εντυπωσιάζοντας με τη δουλειά του στο "Kill Ritual", το καλύτερο ίσως τραγούδι του δίσκου.
Αν συγκριθεί λοιπόν με τον προκάτοχό του, το Healed By Metal σίγουρα χωλαίνει. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως είναι και για πέταμα. Περιέχει αρκετές καλές στιγμές, μα χωρίς να μπορεί να προκαλέσει την έκπληξη που συνόδευσε την κυκλοφορία του Return Of The Reaper (για τα 1990s άλμπουμ, ασφαλώς, δεν ανοίγω καν κουβέντα…). Οι κακοπροαίρετοι θα το χαρακτήριζαν προβλέψιμο, οι καλοπροαίρετοι απλά αξιόπιστο. Δώστε του μια ευκαιρία και διαλέγετε μετά «στρατόπεδο»…
{youtube}djzXuTZq55g{/youtube}
