Οι Bölzer είναι ίσως ο ορισμός του συγκροτήματος που θα μπορούσε να θεωρηθεί υπερεκτιμημένο (έμφαση στο «θα μπορούσε»). Εκείνο το καταπληκτικό Aura EP του 2013 τους έδωσε τεράστια ώθηση –σε αδικαιολόγητο, είναι η αλήθεια, βαθμό– ενώ από εκεί και πέρα το μόνο που προσέφεραν ήταν ένα άνισο EP (Soma, 2014), και πάρα πολλές live εμφανίσεις (συν το πλήθος διαφορετικών t-shirt σχεδίων).
Το πρώτο τους full-length αργούσε, και λόγω της ποσοτικής έλλειψης υλικού, δεν μπορούσες εύκολα να κατασταλάξεις περί του αν πρόκειται για μπάντα-φούσκα ή απλά για μια που δουλεύει με πολύ αργούς ρυθμούς (όσον αφορά το συνθετικό σκέλος). Με αυτό το υπόβαθρο, λοιπόν, το μόνο σίγουρο είναι πως η κυκλοφορία του Hero αντιμετωπίστηκε (και αντιμετωπίζεται) με υπερτονισμένης αυστηρότητας ματιά, μιας και εδώ –πίσω από το φωτεινό και λιτά εμβληματικό εξώφυλλο– βρίσκεται ουσιαστικά το απόσταγμα τόσων ετών ετοιμασίας και υποσχέσεων.
Οι Ελβετοί είθισται να κατηγοριοποιούνται ως ρωμαλέο black/death, κάτι που ισχύει και στο Hero. Τα χαρακτηριστικά riffs έχουν κι εδώ πρωταγωνιστικό ρόλο. Πελώρια σε ανάπτυξη αλλά και ως προς τη θέση που έχουν μέσα στη μίξη, τα κιθαριστικά αυτά αποτυπώματα θυμίζουν βουνοπλαγιές και απέραντες ακτές· και, ενώ είναι κατά βάση death metal αγωγοί, λόγω της υπερβατικής φύσης τους (η οποία εμπεριέχει και λυρισμό) εισάγουν το black metal εντός του συνόλου. Σε συνδυασμό δε με τους εύληπτους παλμούς του μπάσου και το καίρια γεμάτο drumming, όλο αυτό οδηγεί στην εμφύσηση μιας μυθικής αίγλης στο υλικό του δίσκου.
Αυτή η αίσθηση μύθου διαπερνά το άλμπουμ από άκρη σε άκρη, από το εμπνευσμένο από το έργο του Joseph Campbell στιχουργικό στέλεχος, μέχρι την άκρως αμφιλεγόμενη στροφή που πήραν εν μέρει τα φωνητικά του KzR: πέρα από τα γνώριμα ερεβώδη γρυλίσματα του παρελθόντος, εδώ υπάρχουν καθαρά φωνητικά (ιδίως στα ρεφρέν), που φαίνονται αρκετά επηρεασμένα από death rock ερμηνείες όπως εκείνες του Rozz Williams. Υπνωτικές και επίπεδες όσον αφορά την αλλαγή τονικότητας, αυτές οι φωνητικές γραμμές δείχνουν ένα λαρύγγι σχετικά απαίδευτο στην εν λόγω τεχνική, που όμως λειτουργεί παράλληλα αρκετά πειστικά ως αναπαράσταση τελετουργικής επίκλησης. Σίγουρα διφορούμενη κίνηση, η οποία όμως δεν είναι τόσο αποκρουστική όσο μπορεί να ακούγεται με την πρώτη επαφή.
Συνθετικά τώρα, φαίνεται πως και οι ίδιοι οι Bölzer ήταν αγχωμένοι για το υλικό που θα παρουσίαζαν στο πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ. Και ενώ γενικά τα πάνε πολύ καλά, υπάρχουν κομμάτια όπως το “I Am III” που φαίνεται ότι πλατειάζουν και δεν ξέρουν πώς ακριβώς να δέσουν το υλικό –κάτι που ήταν εμφανές και στο προηγούμενο EP, το Soma. Όπως δεν φαίνεται να υπάρχει και κάποια ουσιαστική πορεία κορύφωσης εντός του δίσκου, χάνοντας έτσι την ευκαιρία για χτίσιμο μιας πολύ συμπαγούς θεματικής οντότητας, πλοηγούμενης εντός ενός μυθικού χάρτη.
Παρόλα τα ατοπήματα, οι Bölzer καταφέρνουν να παρουσιάσουν έναν δίσκο που να δικαιολογεί το μέχρι στιγμής hype (έστω και αν όχι σε πλήρη βαθμό), διασώζοντάς τους από την κατηγοριοποίηση ως one-EP-wonder. Το Hero θέλει τις ακροάσεις του για να χωνευτεί, ιδίως όσον αφορά τα φωνητικά, αλλά αποζημιώνει με σταδιακές αποκαλύψεις νέων πτυχών, και σίγουρα δεν πέφτει στην παγίδα του μονοδιάστατου έργου τέχνης. Αποζημιώνει επομένως όσους ακολουθήσαμε στενά τη μπάντα εδώ και 3 χρόνια, και αφήνει πολλές ελπίδες για το επόμενο και πιο έμπειρο βήμα.
{youtube}s6LHkwVELbU{/youtube}
