Έπειτα από μια 13χρονη απουσία από την pop/rock επικαιρότητα, ο Sting επανέρχεται στα γνώριμα mainstream μονοπάτια στα οποία θησαύρισε. Για πολύ καιρό, ο Βρετανός σταρ βουτούσε με τα μούτρα να ηχογραφήσει οτιδήποτε του κινούσε παρωδικά το ενδιαφέρον, προκειμένου να επιδείξει ποικιλία και ανοιχτούς μουσικούς ορίζοντες: μιούζικαλ, κλασική μουσική, κάλαντα κ.ά. Με το 12ο άλμπουμ του με του 57th & 9th, λοιπόν, μάλλον θέλει να πειθαρχήσει ξανά σε πλαίσιο ψυχαγωγικών, στρογγυλών rock τραγουδιών για λαϊκή κατανάλωση και ραδιοφωνικό airplay.
Ο δίσκος έχει δανειστεί το όνομά του από τη συμβολή των οδών στο Hell's Kitchen του Μανχάταν, όπου βρίσκεται το στούντιο στο οποίο ηχογραφήθηκε –μια προφανής ένδειξη νεοϋορκέζικης ταυτότητας και τάχα μου αυθεντικότητας στο όραμα. Όμως από το “I Can’t Stop Thinking About You” μέχρι την ανούσια cross dressing ιστορία των στίχων του “Pretty Young Soldier” και από τις προβλέψιμες ανατολίτικες επιρροές του “Inshallah” μέχρι το (ψευδο)μιούζικαλ του “Heading South On The Great North Road”, τα πάντα εδώ σέρνονται σε βαθμό απελπισίας.
Δυστυχώς ο Sting υποφέρει δραματικά σε εμπνεύσεις. Μπερδεύει την ανανέωση με το μπότοξ και επιδίδεται σε ένα κυκλοθυμικό παιχνίδι με το παρελθόν του, ως super star της απαστράπτουσας πρώτης εποχής του MTV. Τα κομμάτια του δίσκου διαβρώνονται έτσι μέσα σε ελάχιστα λεπτά ακρόασης, εξαιτίας της δυστοκίας τους να σε κάνουν να νοιαστείς έστω για μια στιγμή.
Στο "If You Can’t Love Me", ο Sting προσπαθεί να αναβιώσει ανεπιτυχώς τον εμμονικό αφηγητή του "Every Breath You Take" των ένδοξων ημερών των Police. Στο "50.000", πάλι, προσπαθεί μάταια να γεννήσει το «sing-a-long anthem» για τα γεμάτα στάδια που τον περιμένουν, ενώ γκαζώνει με σπασμένα φρένα (sic)· τρίζει επίσης λίγο τα δόντια του στο "Petrol Head", έτσι, για την αλητεία.
Τραγούδια άχρωμα και άγευστα, δίχως τη στοιχειώδη συνθετική λειτουργικότητα. Και σιγά το σχόλιο του “Inshallah” επάνω στο προσφυγικό... Προσπεράστε, αν δεν έχετε χρόνο για χάσιμο.
{youtube}ZtEIuz71tEk{/youtube}
